Eπιστροφή για την miss Throwing Muses, Kristin Hersh. Οι Throwing Muses αποτέλεσαν ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά rock group των 80s και 90s. Για την ακρίβεια ο όρος alternative rock που έγινε πολύ δημοφιλής στο πρώτο μισό των 90s - και μας τυρρανάει ακόμα - αποτελεί χαρακτηρισμό που επάξια κέρδισαν πρώτοι οι Throwing Muses.
Επειτα από το group της Hersh (την alternative godmother - για τον πατέρα βάλτε τον Kurt Cobain) ακολούθησαν πάρα πολλά groupάκια με παρόμοιο ήχο και αισθητική, ενώ κάμποσοι rock αστέρες όπως ο Michael Stipe έχουν δηλώσει κατά καιρούς πόσο έχουν επηρεαστεί από τον ήχο τους. Εναν ήχο σφικτό, κιθαριστικό, αλλά ονειρικό παράλληλα.
Στη συνέχεια, η solo καριέρα της Hersh ήταν ακόμα μια έκπληξη. Ακόμα τραγουδούσε με πάθος για τους δαίμονες που στοίχειωναν τη σκέψη της, αλλά πλέον με μία ακουστική κιθάρα και μόνο, ευγενική σαν νανούρισμα, πικρή, μελαγχολική, όπως και η φωνή της.
Η νέα της δουλειά, μάλλον την ξαναγυρίζει πίσω. Την φέρνει στις δυνατές, κιθαριστικές rock Throwing Muses εποχές, με την ακουστική κιθάρα να έχει παραχωρήσει τη θέση της στα ηλεκτρικά της ξεσπάσματα.
Πολύ πιο upbeat δουλειά, με κομμάτια που δεν είναι ποτέ προβλέψιμα. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν ακόμα και στο ίδιο κομμάτι. Για παράδειγμα το ονειρικό "Echo" αρχίζει ήρεμα, ακουστικά με πανέμορφα bongos και εξελίσσεται σε ένα rockin κομμάτι που σε ξεσηκώνει.
Το album αυτό βέβαια είναι γεμάτο κλειστοφοβικούς ήχους, ατμόσφαιρες, εφιαλτικές εικόνες, κιθάρες που τρέμουν, ονειρικά πλήκτρα, φωνητικά που σε ταξιδεύουν σε μελαγχολικά τοπία, υπόκωφα drums εδώ κι εκεί, όλα κλεισμένα σε μία πραγματικά δυνατή εναλλακτική rock συσκευασία που θυμίζει τις παλιές (καλές) μέρες των Throwing Muses. Και τέλος, είναι και η λουστραρισμένη παραγωγή, που βοηθά ακόμα περισσότερο στο να αγαπήσει κανείς αυτό το album. Κάτι, βέβαια, που δεν πρόκειται να γίνει αμέσως - όπως όλες οι αληθινές αγάπες, άλλωστε...
