Το πιο τρελό στην κυκλοφορία του "Magic Hour", είναι ότι όλος ο βρετανικός Τύπος αναφέρει ότι αυτό το album είναι για το καλάθι των αχρήστων, αλλά όλοι επισημαίνουν ότι περιλαμβάνει 2-3 classics (το Q αναφέρει τα Hideaway, Chasing The Day, Magic Hour, το NME τα Burn The Light, Compared To You και το Melody Maker τα Dreamer, Beat Mama)! Βάζοντας τα όλα μαζί έχουμε ένα album με classics!
Ως γνωστόν αυτή η λογική ποτέ βέβαια δεν ελήφθη στα σοβαρά, αλλά αποτελεί μία ένδειξη του τι αναζητούν τα βρετανικά έντυπα από group της συνομοταξίας των Cast. Πρώτα τα εξυψώνουν με διθυράμβους, και όταν πια και ο πλέον... κουφός κατανοεί ότι δεν πρόκειται για τους σωτήρες της βρετανικής μουσικής σκηνής, έρχεται το ομαδικό τσεκούρι κάπως έτσι. Πάντα δηλαδή επιβεβαιώνοντας τα αρχικά ψήγματα του ταλέντου τους (που διέκριναν τότε) με 1-2 δήθεν "μοναδικά" κομμάτια ("classics", "διαμάντια", "anthems"), και το υπόλοιπο album να "στερείται φιλοδοξιών".
Οι κακομοίρηδες οι Cast όμως ποτέ δεν ήταν φιλόδοξοι άνθρωποι, και βγάλτε έξω αυτά που δηλώνουν. Ταλαντούχοι ναι. Γνωρίζουν πως να συνθέσουν συμπαθητικές και πιασάρικες μελωδίες και να τις φορέσουν την brit-indie μάσκα. Aλλά φιλόδοξοι μουσικά ποτέ δεν υπήρξαν.
Εχοντας λοιπόν στο μυαλό ότι ποτέ δεν θεώρησαν απαραίτητο ότι θα έπρεπε σώνει και καλά εκείνοι να είναι αυτοί που θα προχωρήσουν τη μουσική των 90s ένα βήμα παραπέρα, προχωράμε στα επιμέρους σημεία του νέου τους album. Καταρχήν, στο "Magic Hour" ρίχνουν μια πιο γερή ματιά στο stadium rock, ξεχνώντας για λίγο τις indie εμμονές τους.
Το "Beat Mama" ανακαλεί τον ξεχωριστό ήχο του Mother Nature αλλά πηγαίνει εκεί όπου ποτέ δεν έφτασε το "Guiding Star". Προσέξτε την κραυγή και το βαρύ bass drum. Το "Compared To You" αντλεί από το μελωδικό χάρισμα του τέλους του "Beat Mama", πρωτού σταθεί στα πόδια του με το δυνατό riff του.
To ομότιτλο του δίσκου όμως, είναι ίσως ότι απλούστερο και ομορφότερο ταυτόχρονα έχει γράψει ποτέ ο John Power. Ονειρικό, με καταπληκτική ενορχήστρωση και το έμπειρο χέρι βοήθειας από τον David Arnold, αποδεικνύει όσα είπαμε στην αρχή περί μελωδικού χαρίσματος. Και οι στίχοι στο συγκεκριμένο κομμάτι δεν πάνε πίσω: "Take a good look in your own time, See the world laugh in a child's eye, Sun shine, shine into your mind, It's just a magic hour, Just a magic hour, Such a magic hour"...
Το album βέβαια είναι γεμάτο κομμάτια -μέσου όρου- όπως το "Chasing The Day" που είναι γραμμένο για τα καλοκαιρινά απογεύματα, το "Higher" που θα μπορούσε να είναι το βασικό θέμα της επόμενης ταινίας του James Bond, αλλά και ψευτο-επικές στιγμές, όπως το "Aliens".
Βασικό στοιχείο του "Magic Hour" βέβαια είναι η χαρακτηριστική ομοιομορφία. Ενώ κομμάτια σαν τα "History" και "I'm So Lonely" φαίνονταν εκτός κλίματος στα προηγούμενα album, εδώ διακρίνει κανείς μια σαφή, ευθεία κατεύθυνση, η οποία έχει να κάνει με τη μελωδία πάνω απ'όλα και την ατμόσφαιρα. Το "Magic Hour", μπορεί να μην ανήκει στις πρώτες θέσεις των προτάσεών μας για το καλοκαίρι που μπαίνει, έχει όμως αρκετά συμπαθητικές στιγμές και αξίζει ορισμένα ακούσματα.
