Ισορροπώντας μεταξύ οικειότητας και απειλητικής δυστοπίας, είναι ένα συγκροτημένο, μα και συγκρατημένο την ίδια στιγμή άλμπουμ, που επενδύει στην αγάπη για την ambient αισθητική και τη sci-fi κουλτούρα...

Μουσική με προσωπική και βαθιά ποιοτική αισθητική, γραμμένη για μια φανταστική ιστορία, που έχει ως επίκεντρο την αιώνια αναζήτηση της αγάπης...

Άλμπουμ πλούσιο, μελωδικό, γεμάτο αλάθητες μπασογραμμές, που πιστοποιεί ότι ο Γιώργος Μαντάς και οι συνεργάτες του βλέπουν τους τζαμαϊκανούς ήχους ως κάτι το ζωντανό –και τους μεταχειρίζονται αναλόγως...

Με τον πιο ογκώδη και διαυγή ήχο που είχαν ποτέ (όπου βρίσκει κανείς ακόμα και σαξόφωνο ή σαντούρι), οι Αθηναίοι φτάνουν σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της death metal σκηνής για την τελευταία δεκαετία...

Αν και έχει ως αιχμή μια διασκευή στο "Limit To Your Love" που αφουγκράζεται ωραία τη μελαγχολία του James Blake, ο δίσκος πραγματεύεται μια πολύ μοντέρνα εκδοχή της τζαζ, διαθέτοντας κάμποσες καλές ιδέες...

O Coti K. συνεχίζει να αντλεί με άσβεστη δίψα από το αγγλοσαξονικό αρχέτυπο του singer/songwriter, προσφέροντας ευφορικό λυρισμό και γλυκόπικρες παραινέσεις...

Καθισμένος μόνος στο πιάνο, ο Αθηναίος συνθέτης αναδεικνύει την ομορφιά που μπορεί να υπάρχει στο απλό και στο προφανές, με έναν τρόπο που τον φέρνει κοντά στον Ludovico Einaudi...

Ο δίσκος συστήνει μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, σε αφήνει όμως με λίγα πράγματα σε επίπεδο τραγουδιών, παρά τις εμφανώς γερές του βάσεις...

Αν και δεν κομίζει πρόταση ενάντια στα αδιέξοδα, είναι ένα πηγαίο και μερακλίδικο ντεμπούτο –μια όαση στα αποβουτυρωμένα λαϊκά τραγούδια της εποχής μας, με τις συμβατικές, Δυτικές ενορχηστρώσεις...

Ο Λευτέρης Μουμτζής μεταμορφώνεται ξανά, βαπτίζεται σε μια εύφορη μελωδική νηφαλιότητα και παραδίδει έναν καλαίσθητο art pop δίσκο με διαυγείς ιδέες και στιλιστικό εύρος...

Είναι ιδιαίτερα πειστικό και ακριβές το αθηναϊκό τρίο σε αυτό που κάνει στο πρώτο του ΕΡ, αφήνοντας το μυστήριο, την απειλή και μια υποβόσκουσα ένταση να κυριαρχήσουν στον ήχο του...

Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία των εγχώριων ήχων που τον ορίζοντά τους τον προχωρά η δράση ενός Ιρλανδού μουσικού, τις περιπέτειες του οποίου έχουμε κάθε λόγο να ακολουθήσουμε...

Η επιδημική πώρωση και η καύλα εκείνη των 17 ετών που σμπαραλιάζει τα πάντα στο διάβα της, συμπορεύονται με απροσδόκητο συνθετικό βάθος, έστω κι αν παραμένουν αρκετά προβληματικά ζητήματα, τεχνικής φύσεως...

Το πραγματικά πετυχημένο ηχόχρωμα αυτού του δίσκου έρχεται να μας πείσει να ξανα-ματα-ξεσκονίσουμε το ρεμπέτικο παρελθόν: από τη δική μας σκοπιά, αλλά με τους δικούς του όρους...

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να περάσεις καλά με το νέο άλμπουμ του βολιώτικου γκρουπ, που όμως μάλλον τίμια συντήρηση δυνάμεων κάνει, σε μια χρονική στιγμή που περιμέναμε να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα...

Φεγγαράδες με γλυκιά και κομματάκι νοσταλγική διάθεση εναλλάσσονται με μεταγραφές από το διεθνώς διάσημο παρελθόν, σε έναν δίσκο που δεν διακυβεύει μεν τη μίνιμουμ ποιότητά του, μα δεν προσφέρει κάτι παραπάνω...

Μπορεί να έχει τα ζητήματά του ο νέος τους δίσκος, όμως επαναφέρει το χιπ χοπ ως καυλωμένη τέχνη ανελεύθερων παιδιών, κόντρα στον κάθε 6ix9ine και στους ράπερς του υπαρξιακού τίποτα με τα πολλά YouTube views...

Με τη συνδρομή του αείμνηστου Mark Shelton των Manilla Road, οι Αθηναίοι παραδίδουν μια δουλειά που μυρίζει σελίδες παλιών εκδόσεων fantasy βιβλίων και απηχεί επικές ταινίες των 1980s σαν τον Κόναν και το Εξκάλιμπερ...

Παρότι καλοστημένο, με αξιόλογη παραγωγή και με καλές στιγμές, μοιάζει ανήμπορο να ξεφύγει από μια πολύπλοκη, ελιτίστικη pop, η οποία περισσότερο εκβιάζει τον εντυπωσιασμό, παρά τον κερδίζει...

Μπορεί να μην λειτουργούν όλα, ωστόσο η Σήλια Τσιούφη μπαίνει στη δισκογραφία με ένα φιλόδοξο άλμπουμ καλαίσθητης art pop, γεμάτο σύγχρονες ηλεκτρονικές ανησυχίες, τζαζ ευαισθησίες και grunge απολήξεις...