Ο Χαράλαμπος Κουρτάρας παίρνει με τη νέα του μπάντα το πλοίο για το yacht rock αρχιπέλαγος και κερδίζει εντυπώσεις σε ένα διεθνές πλέον τεραίν, αντανακλώντας ωραία τα σόλο χρόνια του Michael McDonald, τους Steely Dan και τους Beach Boys του Holland...

Παρά τις εδώ κι εκεί σκιές, η πανηγυρική τους διάθεση αβαντάρει τη δράση, τη συνέργεια και την ανοχή, τιμώντας τη μακρά παράδοση αυτού του τόπου να αναζητά το φως μέσα στην τραγωδία –και να το βρίσκει...

Παρά τη δημοφιλία του στο νεαρότερο χιπ χοπ ακροατήριο και κάποιες όντως αξιόλογες εκφραστικές δυνάμεις, κυριαρχεί μια άγουρη αντιμετώπιση σε λέξεις, νοήματα και ραπάρισμα, η οποία αφήνει το άλμπουμ σε άβολο μεταίχμιο...

Αν και υπάρχουν σημεία που δείχνουν να φτιάχτηκαν με μπούσουλα τον Βραχνό Προφήτη και την Αγρύπνια, πείθει ότι δεν είναι «μία ακόμα» τραγουδοποιός: δοκιμάζει, αμφιβάλλει, αναρωτιέται...

Υπάρχει «κάτι», ικανό να σε λικνίσει ενώ γαργαλάει το φαντασιακό για τις παρυφές μιας διάτρητης νεοελληνικής νομιμότητας. Όμως οι καλλιτεχνικές αποστάσεις με το «κανονικό» χιπ χοπ παραμένουν μεγάλες, ενώ μια αίσθηση γελοίου καραδοκεί διαρκώς στη γωνία...

14 χρόνια μετά, επιστρέφουν με ένα στιβαρό άλμπουμ αφιερωμένο στην 7η κάρτα της μεγάλης Αρκάνα του Ταρώ, ακολουθώντας occult μονοπάτια με έντονο το άρωμα του σκανδιναβικού black metal...

Λείπει από τον δίσκο το στοιχείο εκείνο που θα έδινε βήμα στο απροσδόκητο, όμως η πειθαρχημένη και μετρημένη του τζαζ διαθέτει σημεία όπου σαφώς κερδίζει τα στοιχήματα τα οποία βάζει...

Πειραματίζονται με τον στίχο τους ξανοιγόμενοι στα αγγλικά, σε απόπειρες που δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα δυνατές, μα συγχωρούνται χάρη στο ευχάριστο πάντρεμα βαθιάς Καραϊβικής και γαλάζιου Αιγαίου που διακρίνει τον δίσκο...

14 Έλληνες καλλιτέχνες από τη Νατάσσα Μποφίλιου ως τον Τζίμη Πολιούδη αναμετρήθηκαν με 14 διεθνείς επιτυχίες από τα 1990s, σε ένα εγχείρημα που ήθελε λίγη ακόμα φαντασία, αλλά δεν παύει να είναι διασκεδαστικό...