Λατρεύω τα μεγαλεπήβολα σχέδια, που διαπνέονται από πείσμα και ξεχειλίζουν από άγνοια (ή απόρριψη) κινδύνου, εναντίωση στη ροή του χρόνου και ανορθολογική βούληση: παραπέμπουν σε ηρωικές μορφές της μυθολογίας και δημιουργούν με τον τρόπο τους θύλακες θρύλου εντός του κόσμου.
Στη μουσική, μια τέτοια περίπτωση είναι η ιδέα ενός έργου που να εκτείνεται σε κλίμακα δισκογραφίας. Και στην περίπτωση των Αθηναίων Order Οf Τhe Ebon Hand το υπονοούμενο πλάνο είναι αρκούντως μεγαλεπήβολο: ένα άλμπουμ για κάθε μία από τις 22 κάρτες της μεγάλης Αρκάνα του Ταρώ. Η αρχή έγινε το 2005 με τον 2ο δίσκο της μπάντας XV: The Devil. Φέτος, 14 χρόνια μετά, κυκλοφορεί το δεύτερο μέρος του έργου (το συγκρότημα έχει έφεση στους παγετώνιους ρυθμούς δραστηριότητας, κάτι που κάνει ακόμη πιο ικανοποιητικά παράλογο το όλο εγχείρημα), το οποίο καταπιάνεται με την έβδομη κάρτα της υψηλής Αρκάνα, το Άρμα.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε με το κλασικό line-up (Merkaal, Lethe, Phlaigon), παρότι έκτοτε υπήρξαν αλλαγές στα μέλη: ο Deimos έχει πλέον αναλάβει τα ντραμς, η Kalma τα πλήκτρα και ο Baron Bonisagus το μπάσο. Στο “Chariot”, τέλος, συμμετέχει και ο Σάκης Τόλης των Rotting Christ, ενώ κάνει δεύτερα φωνητικά και στο “Sabnock”.
Οι Order Οf Τhe Ebon Hand ήταν πάντα ένα-δυο κλικ πιο κοντά στον σκανδιναβικό black metal ήχο από ότι στον καθαρά ελληνικό. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε εδώ, όπου τόσο η Νορβηγία, όσο και η Σουηδία δίνουν βροντερά το παρών. Το “Μόρες”, για παράδειγμα, κινείται στον κλινικό intelligent ήχο των Mayhem εποχής “Wolf’s Lair Abyss”/“Grand Declaration Of War”, με χαρακτηριστικές απολήξεις ακριβείας στις κιθάρες. Σουηδικό από την άλλη είναι το φάντασμα της επικής μελαγχολίας των Dawn που πλανάται στα μελωδικά, σιδηροδρομικά θέματα της κιθάρας. Οι μακρόσυρτες μελωδίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο –κατά τις διδαχές της προπερασμένης δεκαετίας– και τα ελάχιστα σημεία όπου αυτό δεν συμβαίνει (όπως στο εισαγωγικό “Dreadnaught”), υπολείπονται φανερά των άλλων. Τα δε πλήκτρα θυμίζουν αντίστοιχα εκείνα των Necromantia και χρησιμεύουν πρωταρχικά για να σηματοδοτήσουν τα μεταβατικά σημεία, εν είδει αυλαίας.
Η στιχουργική θεματική ανελίσσεται σε occult, fantasy και μυθολογικά μονοπάτια, θυμίζοντας αθώες εποχές των late 1990s. Το επικό συναίσθημα είναι λοιπόν διάχυτο στο Chariot, όπως αρμόζει στην περιπετειώδη, ορμητική όψη της κάρτας. Η κορύφωση έρχεται με τον καταπληκτικό “Αίαντα”, έκτο τραγούδι του δίσκου. Το κομμάτι αυτό εφάπτεται ιδανικά με την αύρα του τραγικού μύθου του συγκεκριμένου ήρωα, είναι τσιτωμένο και σπαρακτικό, ενώ διατρέχεται από έναν απόκοσμο αέρα, που χρωστάει τόσο στο Vemod DNA του, όσο και στα καθαρά (ως επί το πλείστον) φωνητικά.
Το άρμα ως κάρτα Ταρώ εμπεριέχει ένα στρώμα συμβολισμών και διπόλων, με κεντρικούς άξονες την αποφασιστικότητα και την ισορροπία. Όσο για την οπτική του απεικόνιση, το άρμα είναι άλλες φορές ακίνητο και άλλες φορές ορμητικά κινούμενο. Στον τρίτο τους δίσκο οι Order Οf Τhe Ebon Hand επέλεξαν την οδό της δράσης, όπως γίνεται πασιφανές τόσο από το πανέμορφο εξώφυλλο της Vamperess Imperium (γνωστή για εξώφυλλα των Acherontas, Acrimonious, Thy Darkened Shade), όσο και από το ίδιο το υλικό. Πρόκειται για μια στιβαρή, πολύ καλή επιστροφή, η οποία ξεπερνάει το προηγούμενο άλμπουμ, διατηρώντας παράλληλα ένα σαφές άρωμα από την αλλαγή της χιλιετίας. Εν τέλει, black metal με καρδιά και με ζωντανή μνήμη.
{youtube}wjRhIP5F6HA{/youtube}
