Η στρογγυλάδα του κλασικού λαϊκού ήχου δίνεται με μικρές πινελιές διαφορετικότητας, σε έναν δίσκο που ισορροπεί κάπου μεταξύ Βασίλη Τσιτσάνη και Νίκου Ξυδάκη (με πιθανό «καταλύτη» τον Νίκο Παπάζογλου), μα εν τέλει πετυχαίνει να αφορά και το σήμερα...

Φυσιολατρική electronica που πατάει σε κλασικές ambient δομές, με τις πυξίδες να δείχνουν μοιρολατρικά τον βορρά, ανοίγοντας έναν ασκό απ’ όπου ξεπηδά μια εκπληκτική ποικιλία «παγωμένων» ηλεκτρονικών ανέμων...

Μένεις συχνά με την εντύπωση ότι γίνεσαι μάρτυρας μιας συνύπαρξης χωρίς ώσμωση, παρά την αξία της πρότασης και τη διαυγή της αισθητική, που ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας της δημοτικής παράδοσης με την αισθητική της ECM και τον DJ Shadow...

Ίσως να λείπει μια δραματική παραφωνία ή ένα άλμα στο κενό, πάντως το εγχώριο γκρουπ κινείται συνειδητά ανάμεσα στις διεθνείς επιρροές του, προσφέροντας τη νιρβάνα μιας ήπιας μέθης, καθώς και ηλεκτρονική ομορφιά...

Ο Θεσσαλονικιός συνθέτης προσφέρει ένα λιτό, απογυμνωμένο τοπίο, με στόχο την ανάδειξη της ποίησης των κρατουμένων στις Γυναικείες Φυλακές Διαβατών, που με τη σειρά της εκφράζει ανησυχίες τοποθετημένες σε ένα ά-τοπο και διαχρονικό πλαίσιο...

Προσφέρουν στιγμές αδιαπραγμάτευτης μουσικότητας, αλλά σε αυτήν τη νέα τους μεταμόρφωση η παραμετροποιημένη τους ποπ αποδεικνύεται κάπως ...αφρώδης, με αποτέλεσμα να σε αφήνει με ένα «ε, και λοιπόν;»...

Ήχοι λιτοί και νοήματα πυκνά χτίζουν έναν δίσκο με βαθιά νερά, γεμάτο με τραγούδια για τα απόκρημνα της αγάπης, πλούσια σε φιλοσοφικές ενατενίσεις και ποιητικές διαθέσεις...

Το ντεμπούτο της αθηναϊκής μπάντας είναι ένα συναπάντημα διαφόρων λαμπρών εκφάνσεων των blues με τις σημερινές ιστορίες από τη σκοτεινή πλευρά της πόλης...

Ο Αθηναίος τραγουδοποιός ζητάει γύρω στη 1,5 ώρα της προσοχής μας στον νέο του δίσκο. Και όχι αναίτια, καθώς, παρά την έλλειψη μέτρου και κάποιες ακόμα αβαρίες, τα κομμάτια του διαθέτουν το χάρισμα μιας καίριας απλότητας...

Η πιο εγκεφαλική διαδρομή που χαράσσουν εδώ οι πλανητάρχες του εγχώριου stoner δεν αμαυρώνει μεν την εικόνα τους, όμως γίνεται αισθητά απούσα η πηχτή ενέργεια που έκανε ντου από παντού στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους...

Σκιαγραφεί τόσο την κοχλάζουσα απογοήτευση για το τώρα της Ελλάδος, όσο και το σήμερα της εγχώριας queer σκηνής, η οποία ζει και ανασαίνει μέσα σε μια κοινωνία βαθιά μικροαστική, διεκδικώντας την ορατότητά της τόσο με νίκες, όσο και με ήττες...

Υπάρχει δρόμος βελτίωσης σε flow και σε στίχους, ωστόσο εδώ η τέχνη του ράπερ από την Ξάνθη γνωρίζει μια πρώτη άνθιση, αφήνοντας την εντύπωση ότι ίσως τον δούμε να εξελίσσεται σε μία από τις σημαντικές φωνές των σημερινών 20άρηδων...

Το στιχουργικό αποτέλεσμα του δίσκου ηχεί αλλοπρόσαλλο σε κάποιες στιγμές, όμως το ήρεμο ταλέντο του Παναγιώτη Μελίδη βρίσκεται πάντα εκεί, κάνοντας παιχνίδι και τραγούδι τις διαχρονικές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου...

Η ηλεκτρονική πλευρά των 1970s/1980s και ο ρομαντισμός των αναλογικών synths ξαναζούν στο ευθύβολο και φροντισμένο άλμπουμ του αθηναϊκού διδύμου, το οποίο καταθέτει έναν συμπαθητικό φόρο τιμής στο παρελθόν που αγαπά...

Αξιοθαύμαστο το μέτρο των ερμηνειών σε μια εποχή γεμάτη φωνακλάδες, κεντημένες βελονιά-βελονιά οι ενορχηστρώσεις του Θέμη Καραμουρατίδη, όμως οι στίχοι προδίδουν το εγχείρημα με τις κρυπτικές τους τακτικές και την αδυναμία τους να εκφράσουν τις αλλαγές στην εσωτερικότητα και στην αστική μοναξιά...

Ο Τζίμης Πολιούδης πιάνει τα synths, τραγουδάει στα ελληνικά και ποντάρει στη βιωματική του γραφή, η οποία παραμένει αιματώδης και τσιτωμένη, ιοντισμένη με φορτία που ζέχνουν αστική καύλα και μπόλικα προσωπικά αδιέξοδα...

Λυρισμός και μινιμαλισμός, ακουστικές διαθέσεις και ηλεκτρισμός, λαϊκότητα και ελλειπτικότητα, όλα συνυπάρχουν σε έναν δίσκο-σούμα της μέχρι στιγμής περιπλάνησης, που φαντάζει ως πολυτέλεια στη σύγχρονη, εγχώρια παραγωγή...

Είναι ίσως το πιο βαρύ και δύσκολο έργο του, ωστόσο η δύναμη των λέξεων ρεφάρει για το κυκλοθυμικό συνθετικό αποτύπωμα, αναδεικνύοντάς τον ξανά σε εξαιρετικό παλμογράφο των ελληνικών πόλεων και των ανθρώπων τους...

Πέντε χρόνια μετά το πολυσυζητημένο Riza οι Γιαννιώτες ρισκάρουν με έναν δίσκο πιο μελετημένο και πιο φινετσάτο, από τον οποίον λείπουν όμως το ξεκάθαρο όραμα και η αδιάσειστη στάμπα προσωπικότητας...