The Vagina Lips - Outsider Forever

Από το 2015 που ξεκίνησε ως Vagina Lips –αρχικά μαζί με τον Lostinthe (aka Κωνσταντίνος Ιωσηφίδης) κι έπειτα μόνος του– ο Τζίμης Πολιούδης εξελίχθηκε σε έναν από τους πλέον σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους της εγχώριας δισκογραφικής πραγματικότητας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη σελίδα που διατηρεί για το θεσπέσια τιτλοφορημένο αυτό πρότζεκτ στο Bandcamp, για να διαπιστώσει τη σωρεία EP, singles, διασκευών και άλμπουμ που έχει κάνει εκεί διαθέσιμα μέσα σε μια πενταετία. Χώρια όσα έχει βγάλει ως Mazoha…

Το Outsider Forever είναι, πάντως, μόλις το 3ο «κανονικό» πόνημα των Vagina Lips έπειτα από το Athanasia του 2016 και το Generation Y του 2018 και ακούγεται ως ένας συνδυασμός των δύο τελευταίων –κάτι που επιβεβαιώνει, ως πρόθεση, και το δελτίο Τύπου. Το οποίο αναφέρει επίσης ότι το άλμπουμ «εκφράζει ηχηρά το μήνυμα ότι, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, ακόμη και στις πιο μαύρες μέρες, πάντα υπάρχουν πράγματα για να γιορτάσεις, χώρος για να είσαι γενναίος και χώρος για να αγαπήσεις τον εαυτό σου». Εν μέσω πανδημίας, ακούγονται ιδιαιτέρως επίκαιρα όλα αυτά. Αν και, εδώ που τα λέμε, θα ακούγονταν επίκαιρα οποτεδήποτε.

Το εναρκτήριο “I Don’t Want This Day To End” μπουκάρει με ζωηρό ταμπεραμέντο, φέρνοντας μια αύρα αισιοδοξίας, αίσθηση που συνεχίζει και το “Typical Standards”, συμπληρώνοντας ένα δυνατό εναρκτήριο δίδυμο. Όμως υπάρχουν και άλλες διαθέσεις εντός, όπως αποδεικνύουν κομμάτια σαν το ύπουλα δυσοίωνο “Let It Kill” και το κατευναστικό “Today I’m Brave”. Ανεξάρτητα από τις εναλλαγές αισιοδοξίας/μαυρίλας, εντούτοις, το τέμπο παραμένει ενεργητικότατο σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια, οι κιθάρες αιθέριες, ο όλος ήχος γεροδεμένος. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι γνωρίζαμε για τον Πολιούδη δεν ανατρέπεται εδώ, ούτε εμπλουτίζεται. Απλώς αναδομείται και αναδιατάσσεται –οπωσδήποτε με λίγη περισσότερη φιλικότητα προς το μέσο αφτί.

Δεν τίθεται θέμα· όσοι αναζητούν ταυτότητα στην ετικέτα «indie» και στις μυριάδες υποκατηγορίες της, θα βρουν εντός του Outsider Forever πολλά που θα τους ενδιαφέρουν και θα τους κάνουν να ταυτιστούν. Και μόνο ο τίτλος, άλλωστε, ο οποίος φέρει τη βαρύτητα μανιφέστου, θα κάτσει όμορφα σε όσους αυτοπροσδιορίζονται με βάση την αντιδιαστολή στα κυρίαρχα μουσικά ρεύματα (ποια είναι αυτά σήμερα, άραγε;). Όμως νιώθω πως τούτη τη φορά λείπουν πράγματα από το, κατ’ ουσίαν ποπ, οικοδόμημα που έστησε ο Πολιούδης: λείπει σίγουρα η εμπνευσμένη μελωδικότητα, όπως και η μεστότητα και η αλματώδης πρόοδος που πέτυχε στο Generation Y (ένα από τα άλμπουμ του 2018 για τους συντάκτες του Avopolis, θυμίζω). Και βέβαια η συχνά εύκολη στιχουργία, εξαιτίας των προηγουμένων, γίνεται τώρα ακόμα πιο εμφανής.

Υπάρχουν αναβιώσεις κι αναβιώσεις... Κι αυτό που τις ξεχωρίζει είναι, νομίζω, το κατά πόσον έρχονται να υποστηρίξουν ένα μήνυμα που είναι επείγον και κρίσιμο να ακουστεί ή όχι. Ως Vagina Lips δεν με πείθει τόσο ο Πολιούδης, ως προς αυτό. Το ταλέντο του είναι βέβαια γνωστό και προφανές –είναι εκείνο, άλλωστε, που τον ανέδειξε με ευκολία σε ήρωα της «ανεξάρτητης» σκηνής.

Τώρα, αν κάτι τέτοιο αρκεί στον ίδιο, εμένα μου περισσεύει, υποθέτω.

{youtube}bU9-08z5B1k{/youtube}