This Is Past - Labyrinth

Το παρελθόν στο οποίο αναφέρεται το όνομα του μυστηριακού black metal συγκροτήματος είναι χιμαιρικό, με πλειάδα προσώπων. Ένα από αυτά είναι άκρως ευμετάβλητο, αψηφώντας τη νεωτερική, σωρευτική θέαση του παρελθόντος ως αποθήκη έργων και γεγονότων: στα διαδικτυακά λημέρια της εγχώριας μπάντας, το υλικό της έχει την τάση να εξαφανίζεται, αφήνοντας κενά σε παλιότερα άρθρα και κάνοντας έτσι ιδιαίτερα δύσκολη τη σφαιρική παρακολούθηση της πορείας της οντότητας. Αφαιρώντας από τον ακροατή την (κυριολεκτικά) υπεροπτική θέση για δυνατότητα συνολικής οπτικής επί της δισκογραφίας τους, οι This Ιs Past εκπέμπουν ένα διαρκές παρόν, το οποίο είναι και το μοναδικό τους παρελθόν.

Πριν τη σιωπηλή του εξαφάνιση το 2013, το συγκρότημα ιχνηλάτησε ποικίλα ηχοτοπία (από avante-garde και ωμό black metal, μέχρι ρεμπέτικο στο χαμένο πια Αγαπημένε Χάροντα του 2012), έχοντας ως ύψιστη κορυφή το καταπληκτικό Μισανθρωπία του 2011. Ο ιθύνων νους του συνέχισε με μια ποικιλία σχημάτων (Y, V.I.T.R.I.O.L, και τη γενική οντότητα AAZZAAZZORG), διευρύνοντας ψηφιακά και διαδραστικά την οπτικοακουστική παλέτα των δραστηριοτήτων του. Και φέτος, δίχως προειδοποίηση, εμφανίστηκε σιωπηλά το Labyrinth, 6ο full-length των This Ιs Past.

Το Nyuidj, ο δίσκος με τον οποίον σιώπησαν το 2013 οι This Ιs Past, ήταν ένα παράξενο, θορυβώδες ταξίδι με σχεδόν έθνικ μπούσουλα. Το Labyrinth, από την άλλη, επιστρέφει σε πιο καθαρόαιμες (για τα μέτρα του γκρουπ) black metal φόρμες, με μια υποβλητική ατμόσφαιρα κατευθείαν από τις κρύπτες. Οι This Ιs Past σέρνουν εδώ αλυσίδες και ανιχνεύουν τον τρόμο με σκελετωμένα δάχτυλα, λιτά αρπίσματα και κρατσανιστά έγχορδα, τα οποία δημιουργούν μια εκτοπλασματική ambience· χρησιμοποιούν βιτριολικά, ακραία φωνητικά, μαζί με υπερβατικά υμνικά, αλλά και εκπνεόμενες διηγήσεις.

Η περιπλάνηση στον Λαβύρινθο περιλαμβάνει ενδοσκοπικό μυστικισμό, noise εκδρομές, έντονο, βαθύ πιάνο (“One Μore Μask”), ιεροπρέπεια και σπαραγμό, που κορυφώνεται στην αναπάντεχη δραματικότητα του ομώνυμου του δίσκου τραγουδιού. Ειδικά ο χαρακτηριστικός τρόπος χρήσης της κιθάρας έχει τρομερό ενδιαφέρον: σπονδυλωτός, οργανικός, σερνάμενος, περιχαρακώνει το μονοπάτι του περιπατητή μέσα στο άλμπουμ. Τα κομμάτια είναι λιτά σε διάρκεια, με 6 από τα 10 να βρίσκονται κάτω από το όριο των 4 λεπτών· μόλις τα 2 τελευταία ξεπερνάνε τα 8 λεπτά. Παρά τη μικρή φύση τους, όμως, όλα διατηρούν χαρακτήρα, ξεφεύγοντας από τον χαρακτήρα της απλής άσκησης ύφους.

Σε σχέση με την προαναφερόμενη Μισανθρωπία, εδώ έχουμε ενδοσκόπηση και κατάνυξη, πιο υποχθόνιο σκοτάδι, ένα κλείσιμο μέσα στη χούφτα και ψιθύρισμα στο αυτί. Το όλο άλμπουμ περιπλανιέται στον λαβύρινθο ενός υπερφυσικού παρελθόντος αλλά και στο νοσταλγικό σκοτάδι, λειτουργώντας ως θύλακας μιας μακάβριας ασφάλειας: πρόκειται για μια μήτρα-τάφο. Αυτή η λειτουργία ολοκληρώνεται στο κλείσιμο με το “Imaginary Friends”, όπου οποιαδήποτε ανάμνηση συμβατικής δομής καταρρέει μέσα σε μια ambient θάλασσα σαλεμένων ψιθύρων και δυσοίωνης, ακαθόριστης πίεσης.

Το Labyrinth είναι λοιπόν μια επιστροφή που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν τόσο έντονα. Ένα χαμηλών τόνων αριστούργημα, σκοτάδι βγαλμένο από ένα άχρονο παρόν. Γιατί, αν ο χρόνος είναι κατασκεύασμα της ζώσας ανθρώπινης σκέψης, τότε, μετά τον θάνατο, εκεί όπου περιπλανιούνται οι This Ιs Past, υπάρχει μόνο το αέναο παρόν.

{youtube}sLoXL_NXcGw{/youtube}