George Kontrafouris Trio - The Passing

Θυμάμαι πολύ καθαρά τις έντονες συζητήσεις (για τα δεδομένα του εγχώριου τζαζ σκηνικού) που είχε προκαλέσει κάποτε η απόφαση του Γιώργου Κοντραφούρη να αφήσει στην άκρη το πιάνο, για χάρη του hammond. Παρά τις ενστάσεις διαφόρων, ο σπουδαίος μουσικός έκανε του κεφαλιού του και εμπιστεύθηκε για αρκετό καιρό την περιέργειά του και τη διάθεσή του για ρίσκο. Αλλά ήταν θέμα χρόνου, φαίνεται, να επιστρέψει στο όργανο που τον έκανε διάσημο.

Δισκογραφικά, η επιστροφή αυτή αποτυπώθηκε πρώτη φορά στα Στοιχειωμένα Ποιήματα του 2017. Έναν δίσκο που έθετε υψηλούς στόχους, σχετιζόμενους με τη σύζευξη ποίησης και μουσικής, τους οποίους, όμως, όπως διαπίστωνε και ο Βαγγέλης Πούλιος στις σελίδες μας (εδώ), μάλλον δεν κατάφερνε πάντα να πιάσει. Τρία χρόνια μετά, ο Κοντραφούρης επανέρχεται με νέο άλμπουμ, που μοιάζει να αρκείται σε πιο ταπεινές στοχεύσεις. Τις οποίες, ας το πούμε εξαρχής, υλοποιεί με (φαινομενική) ευκολία.

Όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου, το The Passing είναι ένα ηχογράφημα το οποίο αποτυπώνει την προσπάθεια του Κοντραφούρη να εξερευνήσει το πιάνο «ως μέσο ανασκόπησης των μουσικών αναμνήσεων της μακρόχρονης και δημιουργικής καλλιτεχνικής πορείας του». Ως προς αυτό, ο πιανίστας στήνει μια νέα εκδοχή του κλασικού τζαζ τρίο, συμπράττοντας με δύο νεαρούς και ταλαντούχους παίκτες –τον κοντραμπασίστα Κίμωνα Καρούτζο και τον ντράμερ Jason Wastor.

Οι 5 νέες συνθέσεις που κατατίθενται εδώ από τον Κοντραφούρη αποπνέουν οπωσδήποτε μια φρεσκάδα και μια καθαρότητα προθέσεων. Το ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι, που ανοίγει την αυλαία, σκορπάει ολούθε τη ζωντάνια και τη φωτεινότητά του· το “Ralph” έρχεται να συνεχίσει απολαυστικά με παιχνιδιάρικη διάθεση, το “Dance With Me” καταθέτει την πρότασή του με σιγουριά, φινέτσα αλλά και διακριτικότητα, το δε “The Old Photos” στοχάζεται και αναπολεί χωρίς δακρύβρεχτες νοσταλγίες ή ηττοπαθείς παραδοχές. Και το “Marian” κλείνει την ακρόαση με έναν ρομαντισμό διόλου προφανή ή σαχλό, αλλά αντίθετα γεμάτο υπόγεια ένταση και πειθώ.

Όμως υπάρχουν κι άλλες πλευρές πέραν του δημιουργού Κοντραφούρη, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τούτη την ανασκόπηση. Η μία είναι εκείνη του παντοτινού κι ακάματου μαθητή: η “Aeoliana” είναι διασκευή της ομώνυμης σύνθεσης του Μάρκου Αλεξίου, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος του Κοντραφούρη –με το αυθεντικό (από το άλμπουμ Επτά Διαστάσεις των Sphinx και το μακρινό 1980) να δέχεται τώρα μιαν αξιόλογη αναβάθμιση. Η άλλη πάλι πλευρά, εκείνη του ανοιχτόμυαλου μουσικού που αναγνωρίζει την αξία του «απλού» τραγουδιού και αντιλαμβάνεται τους κώδικές του, έρχεται να αποκαλυφθεί μέσα από μια δεύτερη διασκευή, τούτη τη φορά στην “Αιώρα” της Σαβίνας Γιαννάτου (από τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας του 1982). Είναι μια έξοχη στιγμή, από τις καλύτερες της όλης εργασίας.

Δεν είναι καινοτόμο άλμπουμ το The Passing· άλλωστε δεν υπήρξε τέτοια στοχοθεσία από τη μεριά του Κοντραφούρη, ούτε και δικαιούται κανείς να ζητά ή να περιμένει κάτι τέτοιο από εκείνον εν έτει 2020. Εν πολλοίς πρόκειται για έναν δίσκο κλασικής τζαζ, παιγμένο από ένα κλασικό και ικανότατο τζαζ σχήμα. Είναι όμως και κατάθεση που κουβαλά μια σοφή οικονομία, μια σαφήνεια, μια σταράτη ειλικρίνεια.

Δεν θέλω να μπω σε εικασίες σχετικά με το τι είδους «πέρασμα» μπορεί να σηματοδοτεί ο τίτλος και η όλη διάθεση απολογισμού. Καταλαβαίνω μόνο ότι εδώ αποτυπώνεται σε όλη του τη δόξα ο ελεύθερα σκεπτόμενος, ο κεφάτος, ο περιεκτικός, ο ενσυναισθητικός Γιώργος Κοντραφούρης. Αλλά και το μήνυμά του, που μοιάζει ικανό να αποκαλυφθεί ατόφιο σε κάθε ευαίσθητο δέκτη.

{youtube}NNAsc284fAk{/youtube}