Στο πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ, το σαλονικιώτικο γκρουπ προσφέρει ένα καθόλα ισορροπημένο έργο φτιαγμένο με εξαιρετικά υλικά, στο πνεύμα του Four Tet και των πιο ηλεκτρονικών αφηγήσεων των Radiohead...

Ξαναγεννημένοι σε επίπεδο μεστότητας, μοιάζουν εδώ πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή...

Βλοσυρό και δυσπρόσιτο άκουσμα, ικανό να βάλει έναν διεθνή black metal καλεσμένο σαν τον Aldrahn να συγκατοικήσει με αναφορές στον György Ligeti και στην τοπική λαϊκή παράδοση...

Απελπισμένη οργή, καυστική γραφή, crust punk κοπάνημα και έγχορδες ξερολιθιές διακρίνουν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του καρδιτσιώτικου γκρουπ...

Πάνω σε ένα 1980s υπόβαθρο πασαλείβονται διάφορες τάσεις της πειραματικής pop των καιρών μας, από μια καλλιτέχνιδα που έχει μεν όραμα και ιδέες, μα δεν βρίσκει πάντα πώς να κάνει δικά της τα πολυποίκιλα ερεθίσματά της...

Αν και διασώζεται τελικά η αξιοπρέπεια, η διάθεση για χαλαρές, σέξι ατμόσφαιρες, φέρνει τον τραγουδοποιό σε μια θέση περίεργη: οι μελωδίες  προκύπτουν μάλλον αδύναμες και η στιχουργία προσχηματική...

Ακόμα μία δουλειά που δείχνει γιατί οποιαδήποτε συζήτηση για το σύγχρονο τοπίο της ελληνικής τραγουδοποιίας που δεν τον περιλαμβάνει, είναι καταδικασμένη να θεωρηθεί κολοβή...

Τίμιο και καλοδουλεμένο άλμπουμ αναβίωσης, που βρίσκει την εγχώρια μπάντα στα πιο μυαλωμένα της, έστω κι αν δεν είναι παρά μία ακόμα ακίνδυνη ματιά προς το παρελθόν...

Η φρεσκάδα που χαρακτήριζε  την πρώτη εμφάνιση της θεσσαλονικιώτικης μπάντας απουσιάζει από το ντεμπούτο άλμπουμ της...

Εξαιρετικός δίσκος με καρυωτακικές αποχρώσεις, στον οποίον ο συνθέτης καταπλήσσει και ως ερμηνευτής, ανασύροντας μνήμες από το θρυλικό "Πρακτορείο"...

Αποτυπώνονται γλαφυρότατα ως rockers σε ένα χλιαρό indie σήμερα, με έναν τρόπο που δεν έχουν καταφέρει τόσες και τόσες μπάντες νέων παιδιών...

Χωρίς φιοριτούρες, μάς φέρνει σε επαφή με τα ρεμπέτικα που άνθισαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ού αιώνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που πήγαν εκεί ως ανειδίκευτοι εργάτες και όχι ως αναγνωρισμένοι μουσικοί...

Δοξάζουν την απρόσωπη απανθρωπιά του Διαστήματος, καθώς πλέουν ανάμεσα στις θάλασσες του black, του death και του crust, με ένα σκαρί από hardcore και grind...

Μπαίνεις με το δεξί μα βγαίνεις με το αριστερό, σε έναν δίσκο που έχει κάτι να πει, μα την ίδια στιγμή δείχνει και να το χάνει...

Ένας δίσκος απλός, μαζί όμως και ιδιότυπος, εκεί όπου η πιο παιχνιδιάρικη όψη του Μάνου Χατζιδάκι συναντά τον Μιχάλη Σιγανίδη, με καταλύτη τη Λένα Πλάτωνος...

Ενδιαφέρουσες ζυμώσεις με πειραματικό χαρακτήρα, σε έναν δίσκο-συγκατοίκηση ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα με τα οποία τον πλησιάζεις...

Στον μόλις 2ο δίσκο τους εδώ και 15 χρόνια, κατορθώνουν να παρουσιάσουν ένα fantasy concept προσωπικής σύλληψης με την εύπεπτη επιφάνεια του σουηδικού μελωδικού death...

Φρεσκάρει τα δεδομένα, φτάνοντας στον πιο ενδιαφέροντα δίσκο του εδώ και αρκετά χρόνια. Για επανεκκίνηση ή για νέο ήχο, όμως, ούτε λόγος...

Η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του εγχώριου σαξοφωνίστα, που φανερώνει μεγάλη άνεση στο πώς ενσωματώνει όσες τζαζ ή φανκ παραδόσεις επικαλείται, χωρίς να χάνει την αντίληψή του για τα σύγχρονα δρώμενα...

Προσγειώνεται στο κεφάλι μας φλεγόμενος, μαινόμενος, (εξ)οργισμένος, διεκδικώντας τη δική του σπιθαμή γης, την ίδια όμως στιγμή ξοδεύεται και σε ένα άσκοπο νταηλίκι...