Η Βουργουνδία φημίζεται για τα φινετσάτα κρασιά της, τα οποία συνήθως πωλούνται σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές. Η ιστορία της εκμετάλλευσης των αμπελώνων της πάει αιώνες πίσω και η μελέτη της αποκαλύπτει πολλές λεπτομέρειες, που έχουν να κάνουν με την εντοπιότητα, τις λεπτές διαφορές ανάμεσα στις πολυπληθείς ποικιλίες, την παλαίωση και άλλα πολλά.
Δεν γνωρίζω με ποια διάθεση επέλεξαν οι Γιώργος Κολυβάς & Αλέξανδρος Μιαούλης το όνομα για το κοινό τους μουσικό project και αν έχουν βρεθεί ποτέ (νοερά έστω) στη Βουργουνδία· νιώθω, όμως, ότι η επιλογή τους αυτή δημιουργεί έντονους παραλληλισμούς με τον μουσικό κόσμο που πλάθουν. Όντως, δηλαδή, υπάρχει μια λεπτότητα στα ηχοτοπία τους, μια μικρομετρική διαχείρηση της εξέλιξης των συνθέσεών τους, μια εμμονή στο πώς το περιφερειακό μπορεί να δρα με κεντρικό τρόπο και τούμπαλιν. Όπως και τα λεπτεπίλεπτων γευστικών απολήξεων κρασιά, έτσι και η μουσική των Burgundy Grapes μοιάζει να συντίθεται από πλήθος παραγόντων και λογικών, χωρίς να είναι πάντα εύκολο να εντοπίσεις τα τι, τα πώς και τα από πού.
Στην 4η δισκογραφική δουλειά τους, πάντως, τα πράγματα μοιάζουν να κυλούν αρκετά προβλέψιμα. Ενώ το Short Stories, Lasting Shadows κινείται σε σαφώς πιο συμμαζεμένα χρονικά πλαίσια σε σχέση με το Man In The Lighthouse του 2010, η ακρόασή του μοιάζει να «τραβάει» περισσότερο και η συνολική εντύπωση που μένει είναι εκείνη μιας σαφώς (αν και όχι δραματικά) πιο αδύναμης εργασίας.
Λόγοι που οδηγούν στη συγκεκριμένη διαπίστωση υπάρχουν διάφοροι. Υπάρχει, κατ’ αρχάς, η επιλογή του ντουέτου να δώσει αβάντα σε μια αφαιρετικότητα, η οποία υπήρχε μεν και στις προηγούμενες δουλειές του, αλλά σε μικρές και σωστά υπολογισμένες δόσεις. Τώρα, όμως, οι ευκρινείς μελωδίες έχουν υποχωρήσει χάριν μιας μινιμαλιστικής/επαναληπτικής λογικής, με αποτέλεσμα να επικρατεί η αρμονία και τα ισοκρατήματα. Κι ενώ θα περίμενε κανείς από αυτό να προκύψει ένας καμβάς αρκετά ανοιχτός, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: η «διακριτικότητα» καταλαμβάνει όλον τον χώρο και αφήνει ελάχιστα περιθώρια στον ακροατή.
Έπειτα είναι και η καταραμένη η εξοικείωση. Αν δεν έχεις ακούσει τα προηγούμενα πονήματα των Burgundy Grapes ενδέχεται να περάσεις πολύ καλά· αν όμως έχεις κινηθεί επαρκώς στην επικράτειά τους, εδώ υπάρχουν λίγα για να σε τέρψουν. Το ότι ο εντυπωσιασμός δεν ανήκει στις στοχεύσεις του γκρουπ δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούμασταν να περιμένουμε μια πιο στιβαρή κατάθεση, καθώς και μια πιο γενναία επανεξέταση της λογικής τους, δεδομένης και της επταετίας που μεσολάβησε από το προηγούμενο άλμπουμ.
Από την άλλη, δεν μπορείς να μην πριμοδοτήσεις την προσπάθεια του ντουέτου να διατηρήσει τον πυρηνικό χαρακτήρα του (την επιμονή στην οργανικότητα, την αδιαφορία για τα τρέχοντα, την εστίαση στην ενδοσκόπηση), καθώς και μια αρκετά υψηλή ποιότητα σε αυτό που κάνει. Γίνεται και εδώ σαφές ότι οι Burgundy Grapes δεν αρκούνται στην ετικέτα «ιδιαίτεροι», αλλά όντως θέλουν να καταθέσουν περιεχόμενο. Κι αν απουσιάζουν τα πολλά σπουδαία tracks, ένα κομμάτι σαν το “Wordlessly Adored”, για παράδειγμα, έρχεται να επιβεβαιώσει τις ικανότητες και τις προοπτικές τους.
Εν κατακλείδι, οι Γιώργος Κολυβάς & Αλέξανδρος Μιαούλης παραμένουν ικανότατοι «οινοποιοί», έστω κι αν η φετινή παραγωγή τους, παρότι είχε τα εχέγγυα μιας καλής σοδειάς, προέκυψε γλυκόπιοτη μεν, χωρίς δυνατή επίγευση και ισχυρές μνημονικές εντυπώσεις δε.
Short Stories: check
Lasting Shadows: mostly missing...
{youtube}cgoXcWP-jM4{/youtube}
