1975 –υπάρχει ένας αρχαίος μύθος για την αγάπη, αλλά όχι οποιαδήποτε αγάπη. Την αληθινή, την αγάπη που μπορεί να βρεθεί μόνο στις άκρες της Γης. Ο θρύλος λέει ότι ο μύθος της ήταν το τελευταίο πράγμα που Αυτός ψιθύρισε στ' αυτιά της. Και η Melanie ξεκίνησε για να Τον ξαναβρεί.
Απτοήτη από προειδοποιήσεις και παρακάλια από φωνές αόρατες, όργωσε ποτάμια και σκοτεινά δάση, κορυφές χιονισμένων βουνών κι ερήμους, ώσπου έφτασε στο Τέλος. Στέκοντας πάνω από την άκρη, κοίταξε σαστισμένη. Δεν υπήρχε τίποτα για να βρεθεί. Βουβή μέσα στην απόγνωση, πήδηξε μέσα σε μια δίνη από συναισθήματα. «Πρέπει να είναι κάπου εδώ», αντήχησε η φωνή της, καθώς συνέχιζε να πέφτει όλο και πιο βαθιά στην Αληθινή Του Αγάπη.
Αυτή είναι η υπόθεση του φανταστικού φιλμ του οποίου το score αποτελεί τον νέο δίσκο του ιδιαίτερα αγαπητού και ιδιαίτερα ταλαντούχου παραγωγού Γιώργου Μπρατάνη, που βέβαια γνωρίζουμε ως Cayetano. Μια ψηφιακή έκδοση του τελευταίου μήνα του 2018, που μόλις πήρε σάρκα και οστά σε επίσημη, φυσική μορφή: σε 300 βινύλια, τα οποία βγήκαν προς πώληση πριν μερικές ημέρες.
Το Melanie αξίζει και με το παραπάνω όλη την αναμονή της διανομής του φυσικού format, προκειμένου να το ακούσεις όπως του πρέπει –ιδανικά από το πλατώ ενός πικάπ με δρύινη επένδυση, μία από τις πρώτες αληθινές ημέρες της φετινής άνοιξης. Πραγματική μουσική γραμμένη για μια φανταστική ιστορία, διαγράφει έναν υποδειγματικής οικονομίας και ροής κύκλο, έχοντας ως επίκεντρο ένα από τα πανάρχαια (οριακά ανυπόφορα) πυροδοτούντα και εμπνέοντα την τέχνη κλισέ: την αιώνια αναζήτηση της αγάπης.
Και είναι η προσωπική, βαθιά ποιοτική, αισθητική του Cayetano που κάνει αυτό το κλισέ όχι απλώς υποφερτό, αλλά να λάμπει μέσα στην απλότητά του, μετατρέποντάς το, με ιδιοφυή τρόπο, σε λιτό μα ιδανικό άξονα για το μουσικό του concept. Το οποίο, με τη σειρά του, χαρακτηρίζεται από ατμόσφαιρα καθηλωτικής ειλικρίνειας.
Η ιδιότυπη Οδύσσεια της Melanie ξεκινάει με τη χάραξη της πορείας της στον χάρτη υπό τους ήχους του "Making Τhe Distance", σύνθεση πλήρως εναρμονισμένη με τη σύγχρονη επανέκρηξη της nu-jazz (βλ. Go Go Penguin)· πρόκειται άλλωστε για χωράφια που ο Μπρατάνης έχει οργώσει απ’ τους πρώτους στα καθ’ ημάς. Η περιπέτεια συνεχίζεται στα πλήκτρα της νήσου Crumb κι από εκεί φτάνει κατόπιν σ’ ένα εξαιρετικό δίπτυχο: το "Desicion Made" και το "My Job Is Done" χύνονται το ένα στο άλλο, με την υποδόρια ψυχεδέλεια του φλάουτου στο πρώτο να συναντά τη χορταστική bluesy αφήγηση των φωνητικών της Αλεξάνδρας Σιέτη. Ακριβώς στη μέση του ακρόασης, φορτισμένο με όλη τη στρατηγική σημειολογία της θέσης, δεσπόζει το "Looking For Love", συμπυκνώνοντας με την κυριολεξία του την εφαλτήρια ιδέα και την αποστολή της Melanie· παράλληλα, ανοίγει και μια σχετικά pop χαραμάδα στη με συνέπεια προσανατολισμένη στη δεκαετία του 1970 αναφορικότητα του δίσκου.
Λίγο πιο κάτω οι εξωτικοί ήχοι από το "Turtle Bar" θα οδηγήσουν στο γαλλόστιχο "Je Suis Paree", ένα από εκείνα τα συμπαγή μικρά διαμάντια που μας χαρίζει πότε-πότε ο Cayetano με τη μορφή μιας κλασικής τραγουδιστικής δομής, στην οποία μπολιάζει αφάνταστη ευαισθησία και μπόλικα καμπανάκια γόνιμης νοσταλγίας. Δυο ραψωδίες πριν το τέλος η ψυχεδέλεια ξαναχτυπά (στα ίσα αυτή τη φορά) με αριστουργηματική φρεσκάδα και διακριτικότητα, στα γεμίσματα του "Victoria Harbour". Στην Άκρη τέλος του δίσκου, το "Keep On Me", με δύο συγχορδίες στο πιάνο κι ένα λυρικό ξέσπασμα κρουστών, επενδύει μουσικά την κατάβαση της πρωταγωνίστριας· και αναδεικνύει το επιμύθιο της ιστορίας της, το οποίο απαγγέλει η φωνή του Georges Perin.
Η (ευχάριστα) οικεία ηλεκτρονική παλέτα του Cayetano ενσωματώνει με καταπληκτικό τρόπο όλα τα χρώματα της ψυχεδελικής παράδοσης των 1970s και ζωγραφίζει με απλά υλικά και πολύ ταλέντο έναν ακόμα πίνακα –που θα μπορούσε να είναι φιλμ, βιβλίο, καρτ ποστάλ, οδοιπορικό ή αυτό που είναι: ένας δίσκος, του οποίου η θεμέλια ιδέα μπορεί να φαντάζει εύκολη, η εκτέλεσή της όμως δεν είναι καθόλου. Ένας δίσκος που αξίζει ν' ακούσετε.
{youtube}IwTxpDr-dl4{/youtube}
