Στη μέχρι τούδε σόλο πορεία του (τρέχει κοντά μια δεκαετία, πλέον) ο Βασιλικός Σακκάς επέλεξε να υπηρετήσει τον ρόλο του ερμηνευτή/διασκευαστή. Κάτι τέτοιο τον οδήγησε σε λογιών-λογιών αποτελέσματα, τα οποία, σε ό,τι αφορά το δισκογραφικό σκέλος, κυμάνθηκαν αρκετά: από το όχι και τόσο εύστοχο (Vintage, 2009), έως το πολύ ενδιαφέρον (Sunday Cloudy Sunday, 2013). Σε κάθε περίπτωση, πάντως, προβλημάτισε η αποχή του από την πρωτογενή πρόταση.
Το Amazing Grey έρχεται να βάλει ένα τέλος στην προαναφερθείσα κατάσταση. Το κάνει μάλιστα με τρόπο εμφατικό, αφού πρόκειται για δίσκο που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Βασιλικού σε όλους τους καίριους τομείς: μουσική, στίχοι, ενορχήστρωση, παραγωγή, ερμηνεία. Είναι δηλαδή μια απολύτως προσωπική υπόθεση τούτη η κατάθεση, η οποία έρχεται –όπως αποκάλυψε ο ίδιος– να δώσει διέξοδο σε σκέψεις και ιδέες που κράτησε κρυφές για χρόνια. Αξίζει βέβαια να θυμηθούμε ότι ήδη από το 2013 έκανε λόγο για αυτά τα τραγούδια, σε συνέντευξή του στον Βαγγέλη Πούλιο, στις δικές μας σελίδες (δείτε εδώ).
Όλη αυτή η συσσωρευμένη δημιουργική ενέργεια κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στο πρώτο μισό του δίσκου, το οποίο διακατέχεται από έντονες χορευτικές διαθέσεις κι από ένα γενικότερο «χάι», που μοιάζει αέναο. “Anybody Lost?”, “The Opposite Of Love” και “Tik Boom Crash” σέρνουν τον χορό, για να ακολουθήσει το “You Wouldn’t Last A Day In My Head”, με σαφώς μικρότερο ποσοστό ευστοχίας. Από το “Blue” κι έπειτα, όμως, το ενδιαφέρον ανακάμπτει αξιοθαύμαστα και το άλμπουμ αγγίζει ξανά δυσπρόσιτες κορυφές με τα “Venus In An Ambulance” και “Amazing Grey” –πλέον, με πιο μελαγχολικές τάσεις να επικρατούν.
Η κεντρική ιδέα που διέπει το Amazing Grace συνοψίζεται ουσιαστικά στο οξύμωρο του τίτλου του: πρόκειται για μια περιδιάβαση σκοτεινών ενίοτε συναισθημάτων, χωρίς όμως να καταπνίγεται το φως και η αισιοδοξία. Είναι κάτι που πιθανότατα δεν θα θα γίνει αντιληπτό αν δεν προσεχθούν οι στίχοι, δεδομένων των ανεβασμένων διαθέσεων πολλών κομματιών. Η συνολική αίσθηση, πάντως, γέρνει σαφώς προς την αισιοδοξία: «So buckle up and breathe right in/ Better yes than no», μας παροτρύνει το εναρκτήριο "Anybody Lost?", «I was happy/ And you made me happier/ I must have done something good to deserve you», εξομολογείται το "Best Home In Years", στο φινάλε του άλμπουμ.
Σε κάθε περίπτωση, η ποπ του Βασιλικού παρουσιάζεται εδώ απόλυτα συμπαγής, εμπνευσμένη και εμπνευστική. Μπορεί να μην είναι ρηξικέλευθη, ούτε ριψοκίνδυνη σε ό,τι αφορά τα ήδη κατακτημένα, αλλά αναδεικνύει τον πλούτο και το βάθος της με κάθε ευκαιρία. Πηγαίες και διόλου προφανείς μελωδίες, που αναδεικνύονται άψογα από τη φωνή του, ήχος που παντρεύει το απώτερο καλλιτεχνικό του παρελθόν με τις νεότερες εμπειρίες, αλλά και προσοχή για κάθε λεπτό σημείο των συνθέσεων, είναι κάποια ακόμα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νέας αυτής δουλειάς. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι πολλά από τα σημεία τα οποία κολλάνε στη μνήμη, προέρχονται από τα οργανικά μέρη των κομματιών.
Μπορεί κανείς να βρει το Amazing Grace σε όλες τις γνωστές μορφές που διατίθενται από δισκοπωλεία και διαδικτυακές πλατφόρμες. Και μοιάζει απολύτως ταιριαστό ότι στην ούγια του βινυλίου και του CD γράφει «Inner Ear»· το όνομα μιας εταιρείας που πιθανότατα δεν θα είχε υπάρξει ποτέ, αν ο Βασιλικός και οι Raining Pleasure δεν είχαν καταφέρει τις συναινέσεις που κατάφεραν, ειδικά εκεί στις αρχές των '00s. Δεν νομίζω ότι απαιτούνταν οποιαδήποτε επιβεβαίωση των ικανοτήτων του σημαντικού αυτού καλλιτέχνη, παρά ταύτα νάτες εδώ, ξεκάθαρα αποτυπωμένες.
Από την άλλη, η υπενθύμιση των στάνταρ που διέπουν και αυτή τη δουλειά του είναι χρήσιμη, δεδομένης της έκρηξης της αγγλόφωνης παραγωγής που ακολούθησε την επιτυχία του “Fake” –και με εκκρεμή τη συζήτηση για το αν έφερε την άνοιξη που ευαγγελιζόταν ή όχι.
{youtube}efAn-4yYStg{/youtube}
