Γεια σου κορίτσι, πότε θα είναι έτοιμο το review του Stress για Success; Αυτή είναι μία εξαιρετικά εύστοχη ερώτηση, αγαπητή αρχισυντάκτρια μας, Εύη Χουρσανίδη. Όχι πως είμαι αναβλητική (είμαι, ενίοτε), όχι πως περιμένω να μου έρθει η έμπνευση (περιμένω, πάντοτε), κυρίως όμως καθυστερώ γιατί εδώ και ένα μήνα ακούω εμμονικά όλη τη δισκογραφία του Mazoha. Κι αυτό, γιατί ψάχνομαι και ψάχνω αυτό το οικείο αφήγημα που αναγνωρίζω σε ένα δίσκο που προσπαθεί να διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές του δημοφιλούς Τζίμη Πολιούδη.
Ίσως όμως, τελικά, να είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης που ψάχνεται στο έκτο, αυτό, άλμπουμ του, το οποίο κυκλοφορεί από την Inner Ear Records. Μέσα από εννέα κομμάτια σχολιάζει με το χαρακτηριστικό, έντονα προσωπικό αλλά αρκούντως καυστικό ύφος την αγωνία για επιτυχία, μπλέκοντας τα τυπικά (post) punk και synth στοιχεία του Mazoha με νέα χιπ χοπ εκφορά του λόγου.
Το εισαγωγικό «Μόνο Στρες» δημιουργεί εξ΄ αρχής μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ενδεικτική της θεματολογίας του άλμπουμ. Η ιδιαίτερα πλούσια παραγωγή του κομματιού «Ανοιχτή Πληγή» της συνέχειας, παρά τον σκοτεινό ηλεκτρονικό ήχο του, έρχεται με αποφασιστικότητα και τσαμπουκά που συναντάται και στο «Ως το τέρμα», που δεν ξεγελά καθόλου παρά τα μελωδικά του πλήκτρα, αλλά περνά σαφέστατα το μήνυμα του καλλιτέχνη. Ήπια ανάπαυλα στο γλυκόπικρο post-punk ποτισμένο με δυναμικά synths και αυτοπαρατήρηση «Μέσα μου κάνει πάρτυ το κακό», κι έπειτα ποπ στοιχεία στο «Πιστόλι», στο οποίο το χαρακτηριστικό τρέμουλο στη φωνή του Mazoha στο ρεφρέν έρχεται σε αντιδιαστολή με τους ιδιαίτερα ωμούς στίχους. Ακολουθεί «ένα χαρούμενο», το «Hello Ανθρωπότητα», που είναι εύθυμο μόνο κατά μουσική επίφαση. To «Ωδή στη ζωή όπως θα ‘πρεπε να είναι» θα αγαπήσουν οι φίλοι του παλαιότερου project του Πολιούδη, The Vagina Lips, ενώ το «Όλα όσα αγαπώ σου μοιάζουν» εκείνα τα άτομα που τραγουδάνε δυνατά τα «Ρίγη», το «Αποσμητικό» και το «Κυριακή Ξημερώματα» στα live του. Το άλμπουμ κλείνει με το κομμάτι «Τελευταία όλο πέφτω», που απαριθμεί προσωπικά βάρη και κοινωνικοπολιτικές αποτυχίες και συμπεριλαμβάνει τον στίχο που, από μεριάς μου, βρίσκω πολύ σημαντικό και σχετικό με το αβάσταχτο τώρα που βιώνουμε συλλογικά και ατομικά «Όμως δε θέλω να’ μαι δυνατός / Θέλω να είμαι και χαρούμενος».
Συνολικά, το Stress για Success έχει μια αγωνία που μοιάζει περισσότερο με την ασθματική αφήγηση του «Μπάσταρδου» και του «Πρωταθλητή», καθώς μοιράζεται μαζί τους την ίδια αμιγώς αυτοβιογραφική (πλην εξωστρεφή) έκφραση. Το «stress για success» του τίτλου, δε, μεταμορφώνεται άλλες φορές σε σκωπτικό σχολιασμό, άλλες σε ενδοσκοπικό μονόλογο, άλλες σε σηκωμένο μεσαίο δάκτυλο. Σίγουρα, αυτός εδώ δεν είναι ένας «εύκολος» δίσκος, κι ούτε επιδιώκει να είναι τέτοιος, δεν θέλει να ευχαριστήσει μα θέλει να πει χωρίς στρογγυλέματα αυτά που απασχολούν τον δημιουργό του. Ιδιότυπες μπαλάντες, αγανακτισμένες λέξεις και μια τρυφερή πλευρά που κρύβεται πίσω από μια ηχητική αψάδα συντελούν ένα ακόμη ενδιαφέρον δισκογραφικό εγχείρημα για τον Mazoha, που δείχνει να μην βολεύεται στη συνταγή της δικής του επιτυχίας, τόσο ηχητικά όσο και συναισθηματικά.
