Το αφήγημα των Pink Vanity στήνεται εύκολα, ειδικά εάν τους έχει δει κάποιος live: “let’s get messy” rock ‘n’ roll attitude, λαμπερά ντυσίματα, glamorous αισθητική, ζωηρές κιθάρες και brit pop αέρας στα vocals.
Eίναι όμως αρκετό για να τους κάνει να ξεχωρίσουν στον εγχώριο μουσικό χάρτη; Η απάντηση ίσως εδώ να μην γέρνει ακόμα προς το μέρος τους. Το Safe Place, ξετυλίγεται μέσα από μια άρτια παραγωγή του Άλεξ Μπόλπαση, που υπερτονίζει εύστοχα και κάποιες φορές ανά σημεία ίσως κι επιτηδευμένα τα δυνατά σημεία των αδελφών Άλεξ και Κωνσταντίνου Κρομμύδα. Οι σωστές αρμονίες στα φωνητικά, τα τονικά ανεβοκατεβάσματα και τα ελκυστικά κιθαριστικά solos συγκροτούν μια ηχητική πανδαισία, άξια προσοχής εμπερικλειμένη σε ένα καλοδουλεμένο ντεμπούτο που θα μπορούσε να εντυπωθεί ακουστικά και να ξεχωρίσει, εάν εμποτιζόταν με παραπάνω δόση αυθεντικότητας κι ηχητικών πειραματισμών.
Πράγματι, στο Safe Place, οι Pink Vanity έπαιξαν πολύ safe. Κι αυτό είναι διακριτό σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου. To εναρκτήριο "Metatraumatised" ακροβατεί σε ένα σκοινί φωνητικών με έντονες θύμησες από Inspiral Carpets και πρώιμους Arctic Monkeys. Η τριπλέτα των "Clown", "Magic Pinball" και "Silver Lips" εφάπτεται με μια μετά-εκδοχή του Suck It And See. Το “Lose The Score” προσδίδει ένα διαφορετικό ύφος στην όλη σύνθεση υιοθετώντας ένα πιο dream pop ηχόχρωμα – τα synths εδώ ντύνουν το κομμάτι με μια ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία, ένα απαραίτητο ειδοποιό στοιχείο αφού συμπλέκονται ταιριαστά με το solo που ακούμε στο 2ο μισό του κομματιού, φανερώνοντας υποσχόμενες ιδέες που θα μπορούσαν να εμφανίζονται σε περισσότερα σημεία του δίσκου.
Το “No Happy Ending”, είναι το κομμάτι που βρίσκεται πιο κοντά στη main σύσταση της μπάντας, έτσι όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα: dance μελωδίες, κιθαριστικά ξεσπάσματα με μια fuzzy γοητεία και συγχρονισμένα φωνητικά που παραπέμπουν σε αυτό ακριβώς που οι Pink Vanity γνωρίζουν πολύ καλά να κάνουν - να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα party στα live τους.
Μπορούμε να φανταστούμε καθένα απ’ αυτά τα κομμάτια να αποτυπώνονται ζωντανά, σε ένα απολαυστικό live και σε αυτό ακριβώς το σημείο, το ντεμπούτο αυτό έχει πετύχει το σκοπό του. Εκεί που οι Pink Vanity φαίνεται να παραμένουν στάσιμοι, είναι στην προσπάθεια απεμπλοκής από τις σχεδόν εξόφθαλμες κιθαριστικές τους αναφορές και στη συγκρότηση ενός δικού τους ηχοχρώματος, με ενιαία ταυτότητα από την αρχή μέχρι το τέλος. Το συναίσθημα που αφήνει η πρώτη ακρόαση είναι λίγο μπερδεμένο και περιγράφεται -στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον- ως ένας υπόγειος φόβος να μην ξεπεραστούν τα όρια. Όρια που αν καταπατηθούν, μπορούν δεδομένα να οδηγήσουν σε ένα αποτέλεσμα πολύ πιο ολοκληρωμένο και συναρπαστικό, βγάζοντας τους από το μουσικό αδιέξοδο στο οποίο οι ίδιοι δείχνουν να έχουν παγιδευτεί εδώ.
Η βάση υπάρχει, απαρτισμένη από sides που ανοίγουν την όρεξη, αφήνοντας όμως ένα αίσθημα ανικανοποίητου καθώς το κυρίως πιάτο δεν έρχεται. Ίσως αυτό το συναίσθημα να ήθελαν να πετύχουν, σε κάθε περίπτωση όμως – το κυρίως πιάτο είναι πάντοτε το πιο δελεαστικό μέρος με ελάχιστες εξαιρέσεις. Στην περίπτωση του διδύμου αυτού λοιπόν, φαίνεται πως δεν έχει φτάσει ακόμα στα χέρια μας και δε μπορούμε παρά να περιμένουμε.
