«Τώρα είναι η ώρα να το ζήσεις/Δώσε μία και όπου βγει/το ταξίδι δεν οφείλει εξηγήσεις θέλει μόνο επιβάτες και ροή»
Ακούω το επισήμως δεύτερο αλλά ουσιαστικά πρώτο track από το νέο album του Sigmataf, Θηλυκός προς το Περιβάλλον, (μιας και τον δίσκο ανοίγει ένα intro snap shot συνομιλίας με τον μικρό Απόλλωνα) και σκέφτομαι ότι δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί πιο πετυχημένο μότο όχι μόνο για τον συγκεκριμένο δίσκο αλλά για όλη την καλλιτεχνική πορεία του Sigmataf μέχρι σήμερα – αν όχι και για τον τρόπο που πρέπει όλοι να ζούμε και να δημιουργούμε τη ζωή μας.
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Sigmataf (Στέλιο Τσάφο) μουσικά και δισκογραφικά είναι η αλήθεια που αποτελεί κάθε φορά την πρώτη ύλη των συνθέσεων του -η ιδιοσυγκρασιακή αλήθεια του ερεθίσματος, της ιδέας, του βιώματος, της αναφοράς πίσω από αυτές, μια αλήθεια που σε κερδίζει και αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο προσόν της δισκογραφίας του. Και από αυτό το προσόν ξεπηδάει και ένα ακόμα, αυτό της ελευθερίας. Γιατί όταν παίζεις με αλήθεια δεν φοβάσαι -κατά κανόνα- να υπάρξεις ελεύθερα, αγκαλιάζοντας την τρέχουσα δημιουργική στιγμή σου όποια κι αν είναι αυτή.
Αυτό που δεν φοβήθηκε ο Sigmataf με το νέο του album, Θηλυκός προς το Περιβάλλον, είναι να γυρίσει πίσω στην αρχή αντιμετωπίζοντας έναν δίσκο ως ντεμπούτο παρότι τυπικά φέρει το νούμερο 4 στη δισκογραφική του λίστα, εξερευνώντας λιγότερο γνωστές πλευρές του και παραδίδοντας εν τέλει ένα σύνολο 9 tracks, αρκετά οικείων αλλά και αρκετά διαφορετικών ταυτόχρονα σε σχέση με ό, τι είχε φτάσει στα ακουστικά μας από το Sigmataf alias μέχρι σήμερα.
Η χαρακτηριστική spoken word του Sigmataf παραμένει φυσικά πάντα το κυρίαρχο αφηγηματικό μέσο -πώς θα μπορούσε να μην- αλλά υποχωρεί συνειδητά σε ορμή -για πρώτη ίσως φορά μέσα σε αυτά τα δεκατρία χρόνια που το πρώην Κοράκι των Βαβυλώνα ξεκίνησε να πετάει πάνω από την indietronica πλευρά της πόλης, με νέα διαπιστευτήρια και τα δύο αρχικά του αληθινού ονόματός του ως νέα ταυτότητα. Υποχωρούν συνειδητά, αφήνοντας χώρο σε μια νέα μελωδικότητα που διαπνέει τις κεντρικές συνθέσεις του δίσκου, επιτρέποντας στις πιο ολοκληρωμένες και όμορφες ενορχηστρώσεις που έχουμε ακούσει ποτέ από τον Sigmataf να αναπνεύσουν και ανδεικνύοντας με μια νέα τρυφερή προσέγγιση τις πολαρόιντ πίσω από τα τραγούδια: τη σκιά της μουριάς του πατρικού κήπου, τα βροχερά αστικά τοπία ευρωπαϊκών μητροπόλεων, κορίτσια που θέλουν να ταξιδεύουν.
Κάπως έτσι, μέσα από μια επίσης «νέα» κεντρική συνεργασία με τον Νικόλα Γιακουμή, o Sigmataf στήνει ένα νέο περιβάλλον για τον signature ήχο του, πιο μαλακό, πιο ευαίσθητο, πιο χαλαρό, που δεν αρνείται το παρελθόν του αλλά δεν διστάζει να δείξει την αμβλεία του γωνία, τον αντίθετο πόλο, που πάντα άλλωστε έβαζε γερές πλάτες στους στίχους του Sigmataf. Οι παραδοσιακές αναφορές του Sigmataf από τις ατελείωτες ακροάσεις των U.N.C.L.E. και των Underworld αγκαλιάζονται πολύ όμορφα από το «Μη Συνηθίσεις το Λίγο», το motivating μήνυμα του «Άπειροι Τρόποι» απλώνει τα έτοιμα να τρέξουν bpm του μεταξύ ταξιδιάρικης electronica, το χορευτικό center piece «Άσε με να Είμαι Παιδί» μπορεί να σταθεί με αξιώσεις στα indie clubs της πόλης πριν, μετά ή ενδιάμεσα στις Φαντασμαγορίες του Pan Pan, το αιχμηρό σχόλιο στο οποίο ανέκαθεν ασκούνταν ο Sigmataf επιστρέφει «Στην πιο μεγάλη του κόσμου ρωγμή» και κουμπώνει άψογα με ένα εξαιρετικό synth ιντερμέδιο που δίνουν ένα κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο kick στον δίσκο.
Μετά από μερικές ακροάσεις, επιβεβαιώνεις για τα καλά ότι αν και διαφορετικός, το Θηλυκός προς το Περιβάλλον είναι τελικά ένας κλασσικός Sigmataf δίσκος γιατί έχει και αυτός κληρονομήσει το ίδιον των προκατόχων του να μπορεί να χώνεται ευχάριστα ύπουλα στα ακουστικά σου ξανά και ξανά. Το ταξίδι δεν οφείλει εξηγήσεις και ο Sigmataf έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν είναι ο τύπος που αρέσκεται σε αυτές. Σπικάρει της αλήθειες του και -ευτυχώς για όλους τους εμπλεκόμενους- πάντα βρίσκει έναν τρόπο να μας αφορούν.
