Δεν θα παραφουσκώσω τα πράγματα, δεν θα προσπαθήσω να υπερβάλλω αλλά στην χώρα μας η σύγχρονη, "forward thinking" και πάνω απ'όλα cross over μουσική πάντα ήταν ψηλά κι ας μην την έβλεπε ο μέσος όρος. Βέβαια αυτό είναι και το ζητούμενο στις πιο πολλές των περιπτώσεων. Τα τελευταία 40 χρόνια έχουν γραφτεί φοβεροί δίσκοι από συνθέτες που τελικά έμειναν στα αζήτητα από τους πολλούς αλλά αγαπήθηκαν από ανθρώπους των τεχνών. Οι ίδιοι δίσκοι εκτιμήθηκαν πολύ αργότερα όπως πάντα συμβαίνει παγκοσμίως. Περιττεύει να πω πως όλο αυτό το υλικό πάντα εκδιδόταν από μικρά labels που συνήθως άνηκαν στους ίδιους τους μουσικούς. Βλέπε Νικηφόρος Ρώτας, Χριστόδουλος Χάλαρης, Γιάννης Χρήστου, Βαγγέλης Κατσούλης και πολλοί άλλοι. Οπότε μόνο να επαινέσω μπορώ labels όπως η πολύ ενδιαφέρουσα Same Difference, το μικρό αδερφάκι της Inner Ear που πάντα με εκπλήσσει γλυκά με τον τρόπο της, παρουσιάζοντας νέους συνθέτες και το όραμα τους.
Μπαίνοντας στο κατάλληλο μουσικό αυλάκι, στην περίπτωση του Ηλία Καμπάνη τα πράγματα μόνο όμορφα μπορεί να είναι. Ξεκινώντας απο το artwork του δίσκου να πω πως η εξαιρετική δουλειά της Κατερίνας Κάραλη αναδεικνύει περίτρανα το σύνολο των συνθέσεων και συμπληρώνει το μυσταγωγικό τους κλίμα όπως πρέπει. Με λίγα λόγια το πέτυχε διάνα. Το μουσικό κομμάτι είναι όμως ο πρωταγωνιστής και η πρώτη εντύπωση που είχα ήταν θετικότατη, από αυτές που το μυαλό κατευθείαν πάει στο πως θα ήταν αυτό που ακούω σε live performance, σε κάποιο ωραίο χώρο όπως η Λυρική, για παράδειγμα.
Εδώ ο Καμπάνης ξεδιπλώνει τις συνθετικές του ικανότητες με ευκολία βασισμένος στο έργο YERMA του αγαπημένου στην χώρα μας Federico García Lorca και με απλές κινήσεις δίνει ελληνικό χρώμα σε κάθε στροφή του δίσκου. Το κλίμα είναι βουκολικό ενώ η σύγχρονη σύνθεση «κάνει πλάτες» και χρωματίζει ευχάριστα το σύνολο. Συναισθηματισμοί, μυστήριο, ταξίδι στην άκρη του κόσμου, ερωτηματικά που βασανίζουν τον ακροατή. Ενώ αξίζει να αναφερθεί πως το εν λόγω έργο έντυσε την ομώνυμη χοροθεατρική παράσταση της ομάδας Dance Company Mazi σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μάργαρη, που παρουσιάστηκε στο θέατρο Τζένη Καρέζη τον Μάιο του 2022.
Μετά από κάθε ακρόαση του δίσκου νιώθω πως ένας κύκλος έκλεισε σύντομα ενώ άνοιξε μόλις πριν από 30, 40 λεπτά της ώρας. Repeat. Αυτό ίσως σημαίνει πως απόλαυσα την μουσική, ίσως πάλι ότι ο δημιουργός κατάφερε να πει την ιστορία σωστά και να την πλαισιώσει όπως της έπρεπε χωρίς πολλές πολυλογίες. Τα έγχορδα, τα κρουστά και οι φωνές συναντώνται όμορφα σχηματίζοντας ευθείες γραμμές που ταξιδεύουν το αυτί αρμονικά προς την έξοδο. Γκάιντα, κλαρίνο, βιολί, λαούτο, τσέλο, κιθάρα, όλα organic και παρόλα αυτά έχεις πάντα την αίσθηση πως το ηλεκτρονικό στοιχείο χτίζεται υπόγεια κι ας μην υπάρχει ουσιαστικά. Καλύτερη στιγμή το 3ο της πρώτης πλευράς, το 9λεπτο ''Ο χρόνος''.
Το Γέρμα κυκλοφορεί ψηφιακά, αλλά και σε προσεγμένη βινυλιακή έκδοση και αξίζει της προσοχής σας στο έπακρο.
