Καθίστε λίγο ρε παιδιά, τι συνέβη με την ελληνική ροκ σκηνή τώρα τελευταία και όλα μοιάζουν λίγο μάταια έως και αχρείαστα; Θα βγω πρώτος και θα πω πως ίσως και να μην είναι τόσο ροκ μάλλον. Μήπως το φτάσαμε στον θεό και ξεχάσαμε από που ήρθαμε και τι κάνουμε σε αυτόν τον σκληρό πλανήτη που κατοικούμε. Το ποπ έχει κατακλύσει κάθε φλέβα, σχεδιασμένο σωστά για να στριμάρει κατάλληλα και να κάνει καθώς πρέπει νούμερα στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε να πω πως λίγα είναι αυτά τα παραδείγματα που στάζουν ροκ αλήθεια. Το σημερινό παράδειγμα αφορά μουσική από την τιμημένη επαρχία. Ένας δίσκος με 9 μετρημένα κομμάτια, χωρίς σάλτσες και περιττά ντάμπα ντούμπα. Δεν θα το πω garage αν και φλερτάρει με αυτόν τον ήχο στα 80s, με τα οργισμένα νιάτα που εν καιρώ ΠΑΣΟΚ αντιδρούσαν με σημαία το πανκ και μπουκάλια μπύρα στα χέρια στις καταλήψεις. Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω αυτά, μάλλον επειδή οι Murphies από την Κέρκυρα μου θύμισαν τις κυκλοφορίες της ένδοξης Creep Records αλλά με μια φρεσκάδα από το νεοϋορκέζικο post punk που τόσο με συναρπάζει. Μπορεί να μην ακούσεις disco μπότες εδώ αλλά νιώθεις στο έπακρο και τον ιδρώτα να στάζει από το κερκυραϊκό αυτό σχήμα.
Άλλο ένα εξαιρετικό προϊόν από τα σκοτεινά βραδια στην κοιτίδα πολιτισμού ΠΟΛΥΤΕΧΝΟ, από τα χεράκια ενός εξαιρετικού παραγωγού. Ο Νίκος Μασσαράς εδώ έδειξε πόσο αγαπάει τα rock 80s. Μετά από μια διπλή ακρόαση σου μένει αυτή η γλυκιά και καταραμένη γεύση στο στόμα και αυτό είναι επιτυχία θα πω. Μοιρασμένο σωστά από τους Σοφία Σταύρου και Άρη Μπουγιούκ. Κυκλοφορεί από τη Label 39 και αξίζει της προσοχής σας, ιδίως αν σας έχει λείψει η αυθεντικότητα του πράγματος.
