Τι κι αν έχουν περάσει κάτι δεκαετίες από τότε που ξεκίνησα να ακούω δίσκους και να γράφω για αυτούς. Μετά από τόσα χρόνια και όμως αυτή η νεανική χαρά δεν λέει να κοπάσει κάθε φορά που ένα άλμπουμ -φτιαγμένο από έναν νέο άνθρωπο- έχει φαντασία, προσωπικότητα και καλλιτεχνική αύρα και φτάνει στ' αυτιά μου. Είναι σαν να ανοίγω το παράθυρο και να μπαίνει φρέσκος αέρας.
Ένα σημάδι πως αέναα οι εκάστοτε νέες γενιές μπορούν να μας μεταφέρουν ένα αισιόδοξο μήνυμα και να μας βοηθάνε να μην χάνουμε την ελπίδα μας όταν γύρω μας όλα είναι μαύρα. Κι αυτό θα είναι πάντα μια απάντηση στους εκάστοτε γκρινιάρηδες που πάντα θα επιμένουν πως "τώρα δεν βγαίνει πιά τίποτα καλό". Τι κι αν όλα αυτά αφορούν -δυστυχώς- μία μικρή κοινότητα που επιμένει να ψάχνει και να αναζητά το ενδιαφέρον και το δημιουργικό κάτω από τόνους μπάζα; Το θέμα είναι πως η δημιουργικότητα κουβαλάει πάντα μέσα της την ελπίδα κι αν θέλεις να την γευτείς πρέπει να την αναζητήσεις, γιατί ποτέ δεν είναι προφανής.
Μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον που ζούμε, ένας ωραίος δίσκος μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα, να σε πάρει από το σκοτάδι και να σε φέρει στο φως. Και είναι υπέροχο που αυτό συμβαίνει τόσο συχνά στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Υπάρχουν πιά τόσα νέα παιδιά που κάνουν εξαιρετική δουλειά, σε αυτή τη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα και φυσικά δεν είναι τυχαίο που αυτό το νέο κορίτσι από την Θεσσαλονίκη σπούδασε μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Η Demetria βασίστηκε στα όνειρα της για ένα concept album χωρίς στεγανά και μουσικούς περιορισμούς, για έναν εντελώς προσωπικό DIY δίσκο που τα κάνει όλα μόνη της. Η τζαζ, η ηλεκτρονική ποπ, η Αφρική, η τραγουδοποιία με τις all time classic αναφορές, η στιχουργία αλλά κυρίως η φαντασία και η δημιουργικότητα που εντοπίζουμε στο Pillow Swifter αποτελούν τα συστατικά για έναν δίσκο με προσωπικότητα και άποψη που μας προσφέρει ευχαρίστηση στην ακρόαση του και μας υπόσχεται πολλά για το μέλλον.
