Όπου κι αν πέσει η βελόνα είναι σαν... ψύλλος στ' άχυρα. Ή μήπως είναι η βελόνα που πέφτει αργά-αργά πάνω στο κορμί ενός δίσκου βινυλίου; Και η περί ης ο λόγος βελόνα έπεσε στη λίμνη με τη μύτη ή με το πίσω μέρος που έχει την τρύπα; Και τελικά, υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να τη βρει κάποιος κάνοντας μακροβούτια;
Άνετα θα μπορούσε να ξεκινήσει με τον Στυλιανό Τζιρίτα μία συζήτηση για όλα αυτά τα...θέματα της βελόνας και να επεκταθεί στην ετικέτα που έχει (A Man out of A Man) και κυκλοφορεί κασέτες (άλλωστε και αυτό το προσωπικό του άλμπουμ σε κασέτα κυκλοφόρησε), στο πρόσφατο βιβλίο του, στις συλλογές παλαιών φωτογραφιών και αντικειμένων, στον Brian Eno και τον Τόλη Βοσκόπουλο και να τελειώσει μετά από ώρες.
Τα αναφέρω όλα αυτά για να πω πως (τις περισσότερες φορές) είναι απαραίτητο να έχουμε μία εικόνα και κάποιες πληροφορίες για τον δημιουργό τη δουλειά του οποίου πρόκειται να ακούσουμε, ειδικά αν πρόκειται για έναν «ιδιοσυγκρασιακό καλλιτέχνη», όπως συνηθίζουμε να περιγράφουμε τις περιπτώσεις μουσικών που από μόνοι τους είναι μία κατηγορία. Δεν έχει σημασία αν είναι μείζονες ή ελλάσονες, αν το έργο τους θα μνημονεύεται στον αιώνα τον άπαντα ή θα το σκεπάσει σύντομα η σκόνη του χρόνου, σημασία έχει πως έχουν ένα δικό τους σύμπαν, μια δική τους γλώσσα (πραγματικά και μεταφορικά) και έναν τρόπο έκφρασης (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) που δεν απαντάται εύκολα.
Αυτός είναι και ο λόγος που η Πτώση βελόνας (σε ταραγμένη λίμνη) δε θυμίζει εύκολα κάτι, δεν παραπέμπει κάπου, δεν έχει σημεία αναφοράς, δεν έχει καν αρχή, μέση και τέλος. Είναι μία μουσική περιπέτεια της στιγμής, μία ηλεκτρονική (συνθεσάιζερ, midi, μαγνητόφωνα) αναζήτηση έκφρασης, κάτι σαν «αυτόματη γραφή» αφού δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε την ίδια στιγμή, χωρίς εκ των υστέρων επεξεργασία.
Όπως μία φωτογραφία (απ' αυτές που μαζεύει ο Τζιρίτας) αποτυπώνει μια στιγμή, έτσι και η Πτώση βελόνας αποτυπώνει μία εκφραστική διάθεση του τώρα, ενδιαφέρουσα, περιπετειώδη, εξερευνητική και με την (γνωστή πια) καλλιτεχνική αθωότητα και τιμιότητα του Στυλιανού Τζιρίτα.