Η Ανάσταση είναι προ των πυλών και ως γνωστός γλεντζές και μέγας ψήστης, έψησα την γλυκιά αρχισυντάκτρια να με αφήσει να κάνω δισκοκριτική. Πρώτη και τελευταία φορά μου είπε και φιλάω σταυρό, δεν θα ματαξαναγίνει. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω αυτό το καλούδι να μην τιμηθεί στην πιο γλυκιά του ώρα. Την ώρα που τσιμπάς την πέτσα από το αρνί και το λίπος από το κοκορέτσι βάφει το κάρβουνο. Μπορεί να έχουμε στεναχώρια γιατί και φέτος μας πήρε ο κορωνοϊός το ελληνικό το γλέντι το πασχαλινό, όμως όλα αυτά, γλυκοί μου αναγνώστες, μπορούν να ξεπεραστούν αν βάλεις αυτόν τον δίσκο να παίζει από το πρωί της Κυριακής. Ο Τάσος Χαλκιάς, ίσως ο σημαντικότερος μουσικός της λαϊκής ελληνικής παράδοσης που δισκογράφησε, ήταν το καλύτερο κλαρίνο της Ηπείρου και όχι μόνο. Εάν υπάρχει ο μύθος του Μανώλη Χιώτη που συνάντησε τον Jimi Hendrix και ο δεύτερος έπαθε την πλάκα του με τις ικανότητες του πρώτου στο μπουζούκι, αντίστοιχα λένε ότι το ίδιο έπαθε ο θρυλικός τζαζίστας Benny Goodman με τον Τάσο Χαλκιά.
Πάμε στο σήμερα και μάλιστα στην φετινή χρονιά, που κυκλοφορει σε βινύλιο από τη βελγική Radio Martiko μια τρομερή συλλογή από ηχογραφήσεις δημοτικών τραγουδιών, με εκτελέσεις του Τάσου Χαλκιά από την περίοδο 1966-1967. Καθόλου περίεργο δεν πρέπει να σας φαίνεται όλο αυτό το κολπάκι, αφού όταν μιλάμε για obscure recordings, αναρωτηθείτε πόσο obscure μπορεί να ακούγεται στον μέσο Βέλγο πολίτη με μέσο μηνιαίο εισόδημα τα 3 χιλιάρικα μια απόκοσμη γυναικεία φωνή κάποιας γιαγιάς να τραγουδάει με θρηνητικό τόνο ένα κομμάτι με τίτλο "For The Sake Of The Damned Money", ενώ η μουσική είναι φουλ ρυθμική. Εγώ θα σκιαζόμουν περισσότερο και από ό,τι με το πρώτο κύμα black metal.
Προσωπικό αγαπημένο, το δημοτικό «H Ευχή του Ξενιτεμένου (Immigrants Wish)», στο οποίο ο Χαλκιάς αντικριστά με τον τραγουδιάρη, στήνει μια συνομιλία απαράμιλλης ομορφιάς. Πόνος και κλαρίνο, σολάρες και στιχάρες που όμοιές τους δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην γη: «Φύγατε από κοντά μας και ρημάξαν τα χωριά μας. Και αν ζείτε τώρα μακριά, ποτέ μην λυπηθείτε, με τα τραγούδια μας αυτά, κοντά μας θα βρεθείτε». Γμμν τσέλιγκα, δεν κλαίω. Κάτι μπήκε στο μάτι μου. Για τους χιπστεράδες που ψάχνουν την jazz στην δημοτική μουσική, σας έχω και για εσάς κάτι ρε μλκς. Λοιπόν, τσεκάρετε το «Διρμινίτσα (The Bride’s Dance)» και θα αναγνωρίσετε γνήσιες jazz αναλογίες ανάμεσα στα solo του κλαρίνου και τις κιθαριστικές τσαχπινιές, σε ένα αργόσυρτο παραδοσιακό κομμάτι χωρίς τραγούδι.
Εφόσον ο ποιοτικός πήχης των αυθεντικών ηχογραφήσεων είναι αρκετά υψηλός για την περίοδο και εάν συνυπολογίσουμε την σπανιότητα αυτών, θεωρώ ότι αυτή η κυκλοφορία είναι μια καλή περίπτωση για να έρθει σε επαφή το ευρωπαϊκό κοινό του Wire και με την ελληνική παράδοση. Να μην ξεχνάμε ότι οι μουσικές παραδόσεις της Αλβανίας με τα κρουστά και τον πιο βαλκανικό ήχο ήδη έχουν τρομερό άνοιγμα σε αυτά τα ψαγμεντέν ακροατήρια. Όσο σώζεται κόσμος, εγώ χαίρομαι. Καλό Πάσχα, Χριστός Ανέστη και τα λοιπά.
