Οι Glacial είναι ο Γιώργος Λαιμός, παραγωγός ηλεκτρονικής, χορευτικής μουσικής και ο Ilan Manouach, σαξοφωνίστας, αυτοσχεδιαστικός μουσικός και εικαστικός καλλιτέχνης. Η συνεργασία τους ξεκίνησε σχεδόν μια δεκαπενταετία πίσω, σε μια προσπάθεια να ενώσουν τους μουσικούς τους «κόσμους». Έχουν πειραματιστεί τόσο με το ηχογραφημένο όσο και με το ζωντανό τους υλικό, δοκιμάζοντας τα όρια του αυτοσχεδιασμού και της σύνθεσης. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 2012 και πάλι στο περίφημο label Hôtel Costes, εντυπωσιάζοντας με τον abstract, minimal, dubby, jazzy ηλεκτρονικό ήχο του και δημιουργώντας μια πλήρη δήλωση του δημιουργικού τους οράματος. Έχουν, επίσης, κυκλοφορήσει singles στις six d.o.g.s records και Equivalence, δοκιμάζοντας μια πιο dancefloor–friendly προσέγγιση, ενώ εμφανίστηκαν και στη συλλογή Fabric 83 του Joris Voorn. Τέλος, επένδυσαν μουσικά τη μικρού μήκους ταινία Kl των William Henne & Yann Bonnin, σε μια συνεργασία που υπερβαίνει τον ηχητικό προσδιορισμό. Ισορροπώντας μεταξύ της techno και της jazz, οι Glacial αρνούνται πεισματικά να κατηγοριοποιηθούν, γεγονός που γίνεται εύκολα αντιληπτό στις επιλεκτικές, μυσταγωγικές, ζωντανές εμφανίσεις τους.
Κάπου μέσα στο πολυτελές παριζιάνικο ξενοδοχείο Hôtel Costes υπάρχει ένα μουσικό στούντιο επιμελημένο από τους Joan Costes και Adrien de Maublanc, γνωστοί και ως Masomenos, ένα house/techno ντουέτο με μπόλικες single κυκλοφορίες και εξαιρετική μουσική ποιότητα. Η σειρά Hôtel Costes Presents είναι μια ετικέτα αφιερωμένη στην κυκλοφορία όλων των μουσικών που έχουν ηχογραφηθεί εκεί.
Το Hardcore Lounge είναι ένα LP οκτώ συνθέσεων που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο πρώτος δίσκος των Glacial, ενώ ο τίτλος του δε θα μπορούσε να είναι πιο περιγραφικός σε σχέση με το μουσικό περιεχόμενο. Με εντυπωσιακή παραγωγή και το σαξόφωνο του Manouach να δίνει τον τόνο, το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ρυθμούς που ρέουν υποχθόνια, άλλοτε σταθεροί και ευκρινείς και άλλοτε «βαθιοί» και αφαιρετικοί και με μια ατμόσφαιρα τόσο «πηχτή», που σχεδόν μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι. Το "Love Letters from Ankara" που ανοίγει τον δίσκο φαντάζει ιδανικό γι' αυτή τη δουλειά με τα jazzy «φυσήματα» και τα διακριτικά ρυθμικά του μέρη να σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα μιας δουλειάς που είναι τόσο lounge, όσο και hardcore. Σαν φάρος στέκει το «Δεν Είμαι Εγώ», μια λυρική, jazzy, new-age, electronica ελεγεία με τη χαρακτηριστική φωνή του γνωστού έλληνα τραγουδιστή Γιώργου Μαζωνάκη(!), σε μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του. Οι ενδοσκοπικοί(;) στίχοι του τραγουδιού είναι της στιχουργού, συγγραφέως και ποιήτριας, Ελεάνας Βραχάλη.
Ο δίσκος δεν περιέχει καθόλου 4-to-the-floor συνθέσεις εκτός από το "Miroloi" που κλείνει τον δίσκο, ένα σκοτεινό minimal house/techno cut. Στο "Wiggle Space" θα ακούσεις πιάνο να συνοδεύει τα υπόλοιπα όργανα, δημιουργώντας ένα classy κομμάτι που όντως θα το φανταζόμουν να λειτουργεί εξαιρετικά στο εστιατόριο ενός πεντάστερου -καλή ώρα- ξενοδοχείου. Ο δίσκος θα εκτιμηθεί από εκπαιδευμένα αυτιά και μετά από πολλαπλές ακροάσεις, καθώς διαθέτει μεγάλο βάθος και μπόλικες λεπτομέρειες, ενώ το σκοτάδι που κρύβει στα σωθικά του λειτουργεί ιδανικά για ακρόαση της νυχτερινές ώρες. Τα "Normies" και "Tikkun" είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα και ίσως τα προσωπικά αγαπημένα μου εδώ μέσα.
Περιμένω πώς και πώς να το ακούσω και live, όταν με το καλό αυτό καταστεί δυνατό. Οι δύο αυτοί εξαιρετικοί μουσικοί θα μας δώσουν έτσι και την έξτρα διάσταση που μπορούν να αποδώσουν όταν βρίσκονται στη σκηνή.
