Στο κλείσιμο της σχεδόν προ διετίας κριτικής μου για το δισκογραφικό ντεμπούτο του Οδυσσέα -wunderkid- Τζιρίτα, είχα μονολογήσει/ αναρωτηθεί, «φαντάσου τι θα κάνει ο πιτσιρικάς, αν μπει σε κανονικό στούντιο». To Gonzo Bliss, η συλλογή των 10 νέων τραγουδιών του πολλά υποσχόμενου αθηναίου μουσικού σε παραγωγή του Αχιλλέα Χαρμπίλα, είναι μια “in your face” απάντηση και παράλληλα, ένα άλμα γεμάτο αυτοπεποίθηση σε μεγαλύτερες πίστες.
Η μεταφορά του σε πιο επαγγελματικές συνθήκες ηχογράφησης με την κατάλληλη καθοδήγηση, του έδωσε τη δυνατότητα αφενός να γράψει ένα δίσκο που είναι πολύ πιο ομοιογενής από τη παρανοϊκή ποικιλομορφία του Butterflies, που μόνο η γλυκιά ανυπομονησία ενός έφηβου πρωτοεμφανιζόμενου θα μπορούσε να γεννήσει και αφετέρου να μην έχει χάσει ίχνος από ακριβώς αυτή την πολυπρισματική ματιά του ίδιου πάνω στις αμέτρητες επιρροές του και στον ολόδικό του ήχο που οραματίζεται να συλλάβει. Όποια και αν είναι η μουσική πλατφόρμα που αποφασίζει να σερβίρει τις αξιοζήλευτες ιδέες του, στον πυρήνα κάθε σύνθεσης βρίσκεται μία ακαταμάχητη, pop μελωδία, το κυνήγι της οποίας αναδεικνύεται σε κάτι σαν έμφυτο ένστικτο για τον Οδυσσέα Τζιρίτα. Και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι πως αυτές οι στιγμές προσφέρονται στη σωστή δοσολογία και με τον πλέον, κατάλληλο τρόπο, δηλαδή σαν απρόβλεπτες, επικές ανατριχίλες τσέπης για να κρατούν τον ακροατή σε μία κατάσταση συνεχούς προσμονής για το επόμενο, ό,τι και αν είναι αυτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Ο Οδυσσέας Τζιρίτας και οι Ιστορίες Πίσω από τα Κομμάτια του Gonzo Bliss
Επί του πρακτέου, το πρώτο μισό του Gonzo Bliss είναι το «σκληρό» μέρος: το εισαγωγικό “Like An Egg” μπαίνει με μία trad punk-rock τσογλανιά που διοχετεύεται ως ενέργεια στην πιο «σωματική» στιγμή του άλμπουμ, το “Delirium”, με το μάντρα “We need to get experimental” να κολλάει στο μυαλό. Το “Elephant Man”, με σινεφίλ στίχους εμπνευσμένους από την ομώνυμη ταινία του David Lynch, εξελίσσεται σε έναν hardcore δυναμίτη με λυτρωτικό φινάλε, ενώ το το glam gospel-stoner του “Sharp Knife” που ακολουθεί είναι με διαφορά η πιο σχιζοφρενικά ιδιοφυής στιγμή του άλμπουμ, μία σαπουνόπερα γραμμένη σε μία εκκλησία στη μέση του Τέξας σαν οι Sparks να τζάμαραν με τους Kyuss ένα πράγμα. To “Explain/ Escape” είναι ένα κομμάτι ψυχεδελικής pop που λειτουργεί ως ιδανική μετάβαση/ανάπαυλα για την πιο αριστουργηματική στιγμή του Gonzo Bliss, το “Dude”, μία ξεκάθαρα μπιτλική uptempo μπαλάντα αλλά με twist που παραπέμπει στην Hunky Dory εποχή του Bowie, ένα κομμάτι που θα σκορπίσει ζήλια σε αρκετούς που δεν το σκέφτηκαν αυτοί πρώτοι. Από εκεί και πέρα, το άλμπουμ μπαίνει στην synth pop/rock τροχιά του, με τα “Takes One To Know One” και “I Can’t Get No Sleep” να είναι δύο τραγούδια που προσπαθούν εδώ και πολλά χρόνια να γράψουν (και δεν μπορούν) μπάντες της επικής indie rock, όπως οι Wolf Parade, το “Future Pop” (όνομα και πράγμα) θα χώραγε άνετα σε έναν δίσκο του Destroyer εμπνευσμένο από τα girl bands των 1960’s (τα φωνητικά της Σοφίας Ασημακοπούλου επιφέρουν αντανακλαστική, μεθυστική ευφορία), ενώ η ambient pop του “Lethargy” στο φινάλε, είναι βγαλμένη από τις πιο ανυψωτικές στιγμές των Deerhunter.
Ο μοναδικός μου ευχάριστος προβληματισμός όταν ακούω τους δίσκους του Οδυσσέα Τζιρίτα είναι ο εξής: από την μία, βιάζεται τόσο πολύ να σφηνώσει παντού τις χαοτικές του αναφορές και από την άλλη, μοιράζει τόσες πολλές υποσχέσεις για το μέλλον με κάθε του τραγούδι. Αυτό, τελικά, έχει ως αποτέλεσμα η προσωπικότητα του κάπως να χάνεται ανάμεσα σε αυτό το δίπολο και να μην χαράζεται στον επιθυμητό βαθμό πάνω στις συνθέσεις του. Κι αυτό, όμως, είναι φυσικά μέρος της εξέλιξης - το παράλογο και το δυσάρεστο θα ήταν να είχε φτάσει σε αυτό το επίπεδο από τώρα, καθώς δεν θα είχε που να πάει από εκεί.
“What did you expect from this little weirdo?”, ρωτάει περισσότερο ο ίδιος τον εαυτό του στο “Future Pop”. Η απάντηση; Τίποτα λιγότερο από τη συνθετική διάνοια που κρύβεται πίσω από το Gonzo Bliss. Είμαι βέβαιος πως το επόμενο άλμπουμ θα απαντάει στο «Φαντάσου τι θα κάνει ο μάγκας αν διαχειριστεί καλύτερα το ταλέντο του».
