Δεν είχα αμφιβολία για την ικανότητα του George Gaudy να γράφει γοητευτικές μελωδίες, όμως σε σύγκριση με το ντεμπούτο του, Millionaire, αυτή τη φορά είναι σε καλύτερη επαφή με τις παραδόσεις που ζύμωσαν αυτές τις μελωδικές ιδέες. Γράφει γερά τραγούδια, τα δένει στους μελωδικούς αρμούς τους και χαίρεται την ανάγκη του για ήπια απόδραση. Ολόκληρο το Little Pieces είναι ποτισμένο με τα χρώματα ενός χειμωνιάτικου δάσους και ο ίδιος τραγουδάει με τη γλυκόπικρη διάθεση που έχει ένας εραστής που δεν βασανίζεται από τη θύελλα της κατάκτησης. Το “Little Man” για παράδειγμα, είναι μία μεγαλόπρεπη, επαρχιακή μπαλάντα με αέρινα συστατικά. To καταπληκτικό “Oh Mary” πατάει αβίαστα πάνω στην αμερικανική παράδοση του στρωτού rock -αυτό που παίζουν οι ώριμοι μουσικοί όταν πια έχουν ξεμπερδέψει με τις εφηβικές ψευδαισθήσεις πως θα αλλάξουν τον κόσμο. Εδώ δεν μιλάμε για τυπική americana και νεοπαραδοσιακούς μουσάτους γύρω απ’ τη φωτιά, αλλά για τραγούδια με σοβαρό ανάστημα που σε κάνουν να συμμετέχεις. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να χτυπάει ρυθμικά με το πόδι μια φανταστική μπότα σε ένα αόρατο set από τύμπανα. Πιστεύω ότι πριν από είκοσι χρόνια, το Rolling Stone θα πάθαινε παραληρηματικούς σπασμούς ενθουσιασμού με το Little Pieces. Από το βουκολικό country blues του “Mother” και την ανατολίτικη μετα-ηδονιστική ψυχεδέλεια του “The Day I’ll Die”, μέχρι την πιανιστική αύρα του “The Beast”, έχουμε να κάνουμε με ένα μεσόκοπο (αλλά όχι ακίνδυνο) rock που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, όλα τα πολιτισμικά υπόβαθρα και σε όλους όσους λαχταρούν τα «αυθεντικά» τραγούδια του κρησφύγετου.
Άκου κι αυτό: The War on Drugs - Lost in the Dream (2014), Robert Plant - Lullaby and the Ceaseless Roar (2014), Broken Social Scene - You Forgot It In People (2002)
