Στις αρχές Φεβρουαρίου, λίγο πριν την πιο παράξενη άνοιξη της ζωής μας, κυκλοφόρησε σχεδόν αθόρυβα ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους της εγχώριας electronica των τελευταίων ετών. Το Iρίνα του Αθηναίου Θωμά Γουναρόπουλου a.k.a Metaman είναι ένας δίσκος που χρειαζόμασταν. Από την ποπ ελληνικότητα του εντυπωσιακού artwork με το κυκλαδίτικο ειδώλιο του Συμεών Νομίδη, μέχρι την σπουδαία ηλεκτρονική αστική ποίηση του μουσικού, κεντημένη εδώ κι εκεί με την dance αισθητική του Στέφανου Κωνσταντινίδη, τα έξι τραγούδια του Iρίνα συνθέτουν μια μικρή κιβωτό που διασώζει και εξελίσσει την ημεδαπή σφραγίδα σε ήχους και ιδιώματα που κατέχουν βαθύ μεν, περιορισμένο δε, μερίδιο στην ντόπια σύγχρονη μουσική ιστορία. Η παράδοση της Λένας Πλάτωνος συνομιλεί -κυριολεκτικά- μέσα από τη συμμετοχή της στο ομότιτλο κομμάτι με τη φωνή και τους στίχους της μητέρας του Metaman, Ελένης Γεωργιάδου, στο εξαιρετικό «Φερμουάρ», που ηχεί σαν οι Red Axes να αποφάσισαν να μιξάρουν ένα μέρος από την «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Πρόκειται για έναν κορυφαίο αθηναϊκό δίσκο, βγαλμένο από αφηγηματικές ανάγκες ενός υπαλλήλου που τη νύχτα φοράει την μπέρτα του Metaman και πετάει πάνω από τις ταράτσες, γράφοντας στα συνθεσάιζερ του τα δικά του ηλεκτρονικά blues, για όλα τα παιδιά αυτής της πόλης που είναι σαν εκείνον.
Άκου και αυτό: Λένα Πλάτωνος – Σαμποτάζ ( 1981 ), Κτίρια τη Νύχτα – ΩΕΜ Και Η Λαίμαργη Αγάπη (2010), ΗΧΟΤΟΠΙΑ – Χωρίς Ταχύτητα (2019)
