Τσεκάρω πάντα τις δουλειές του Γιάννη Αγγελόπουλου, και πάντα τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες. Είτε ως Jan Van de Engel, είτε ως ΓΙΑΝ ΒΑΝ, ο πολυπρόσωπος συνθέτης και ντράμερ έχει κάθε φορά κάτι διαφορετικό να προτείνει, αλλά και το αισθητήριο να επιλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες για να το φέρει σε πέρας.
Έπειτα από μια εξερεύνηση πιθανών τρόπων συνύπαρξης της δημοτικής παράδοσης με την τζαζ (με ναυαρχίδα το έξοχο ΓΙΑΝ ΒΑΝ του 2015), ο Αγγελόπουλος επιστρέφει κατά κάποιον τρόπο στους συνθετικούς ήχους που χρησιμοποίησε στο ντεμπούτο του Misspent το 2010. Όμως κάπου εκεί εξαντλείται η όποια συγγένεια ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες, καθώς το Κακό Ποίημα διαθέτει έναν δικό του, αρκετά διαφοροποιημένο χαρακτήρα· και εύκολα αναδεικνύεται ως ένας ακόμη άσσος στο μανίκι του ΓΙΑΝ ΒΑΝ.
Στην εξίσωση, τούτη τη φορά, μπαίνουν διαφορετικές μεταβλητές, οδηγώντας έτσι σε μια πολύ διαφορετική λύση. Υπάρχει κατ’ αρχάς η συνεργασία της μαρκίζας, ο Παύλος Παυλίδης. Ο οποίος αναλαμβάνει εδώ τις ερμηνείες, προσδίδοντας στο άκουσμα κάποιες ανάσες οικειότητας. Υπάρχει επίσης ο Χρήστος Λαϊνάς στον κομβικό ρόλο του παραγωγού, γνωστός για το χαρακτηριστικό «άγγιγμά» του σε ό,τι αφορά τον ηλεκτρονικά παραγόμενο και επεξεργαζόμενο ήχο. Σημαντική η συμβολή σε αυτό το πεδίο και του Κωστή Χριστοδούλου, που με τα σύνθια του ντύνει μεγάλο μέρος της δουλειάς. Και, τέλος, είναι και οι στίχοι του Ευθύμη Φιλίππου σε 3 τραγούδια –στίχοι που εκπέμπουν το δικό τους σήμα, όχι άσχετο με την «πρωινή» δουλειά του στο πεδίο των κινηματογραφικών σεναρίων.
Η συνολική αίσθηση που αφήνει τούτο το EP με τα 6 τραγούδια (θα το βρείτε και σε βινύλιο στο Bandcamp) είναι εκείνη μιας electro pop η οποία φροντίζει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στο φως και στη σκιά. Από τη μια τα “Ιδεατός Ειμαιαυτός”, “Να Να Να Να” και “Κλωστή”, σε στίχους του Αγγελόπουλου, μεταφέρουν εικόνες της πόλης και μια οπτιμιστική διάθεση. Κι απ’ την άλλη τα “Τι Ωραίο Φαί”, “Μεσήλικες” και “Κακό Ποίημα”, σε στίχους του Φιλίππου, ναι μεν βρίσκονται εντός του ίδιου ηχητικού κλίματος, κρύβουν όμως και κάποιες (γενναίες ενίοτε) δόσεις παραξενιάς και γκροτέσκο, που οδηγούν τα πράγματα με διαθέσεις αμφίσημες. Ξεχωρίζω την “Κλωστή” ως την πλέον άρτια και συγκινητική στιγμή της δουλειάς, αλλά και την ανατριχιαστική αφήγηση του Αχιλλέα Κυριακίδη στο ομώνυμο και ακροτελεύτιο κομμάτι του άλμπουμ.
Εκείνο που διέπει το Κακό Ποίημα και που το καθιστά ιδιαίτερα απολαυστικό –αλλά και άμεσο, ως ακρόαμα– είναι ένα πολύ ζωηρό παιχνίδι με τις εικόνες που δημιουργούνται, όχι μόνο μέσω των στίχων, μα σε άρρηκτο συνδυασμό και με τους ήχους. Βεβαίως παραμένουν οι λόγοι που επιτρέπουν να αναφερθεί κανείς για ακόμα μία φορά στην ικανότητα του Γιάννη Αγγελόπουλου να παντρεύει λογιών-λογιών νύξεις και αναφορές (χιπ χοπ, world και funk είναι μόνο κάποια από τα υφολογικά συστατικά της δουλειάς). Και να το κάνει αυτό με τρόπους που μαρτυρούν όχι μόνο γνώση, αλλά κυρίως αφοσίωση και φαντασία.
Είναι νομίζω η περίπτωσή του μία από εκείνες που μάς κάνουν να πιστεύουμε στη συνέχεια και στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού. Ακριβώς επειδή τις όσες δυνατότητες άφηνε να διαφανούν στο ξεκίνημά του, όχι μόνο τις πολλαπλασίασε, αλλά τις μετατρέπει έκτοτε σταθερά και μεθοδικά σε πραγματικότητες.
{youtube}JF1g7NHOznw{/youtube}
