Ήταν ο Αργύρης Ζήλος, αν θυμάμαι καλά, που αναρωτιόταν κάποτε γιατί να χρησιμοποιούμε τον όρο «πειραματικός» προκειμένου να μιλήσουμε για ένα μουσικό έργο. Το επιχείρημά του ήταν ότι ο πειραματισμός συντελείται πριν καταλήξει ο καλλιτέχνης σε αυτό που θα παρουσιάσει ως οριστικοποιημένο προϊόν, ως καταστάλαγμα.
Είχε σίγουρα τα δίκια του ο πατέρας των Ελλήνων μουσικοκριτικών. Το πρόβλημα όμως ήταν (και παραμένει) ότι ο δημιουργός σπάνια διαθέτει την πολυτέλεια να αποστασιοποιηθεί –χρονικά αλλά και ουσιαστικά– ώστε να μετρήσει με ψυχραιμία πώς νιώθει για εκείνο που κάνει, καθώς και το αν και πότε αυτό έχει ολοκληρωθεί. Από μια τέτοια άποψη, κάθε κυκλοφορία ενέχει το ρίσκο του πειράματος, καθώς ο μουσικός είναι «καταδικασμένος» να αναγνωρίσει εν καιρώ τις αστοχίες του στο ένα ή στο άλλο σημείο.
Τα σκέφτηκα όλα τα παραπάνω με αφορμή το 2ο άλμπουμ των Daphne And The Fuzz. Σε αυτό, η Δάφνη Λάζου και οι συνοδοιπόροι της (Γιάννης Ράλλης/κιθάρες, Ορέστης Μπενέκας/πλήκτρα, Βασίλης Νησσόπουλος/μπάσο, κρουστά & Δημήτρης Δουμουλιάκας/τύμπανα) θέλησαν να βάλουν περισσότερα σύνθια στον ήχο τους και να ακολουθήσουν πιο χορευτικές διαθέσεις. Μακριά από την κλασικίζουσα ποπ του Daphne And The Fuzz (2016), προσχωρώντας πλέον στις τάξεις των οπαδών της φινετσάτης dance σκηνής της Γαλλίας.
Είναι όντως ένα πείραμα. Αλλά τους βγήκε;
Η Λάζου είχε δείξει σε εκείνο το προηγούμενο άλμπουμ τις διόλου ευκαταφρόνητες ικανότητές της στη γραφή τραγουδιών στιβαρών, πλούσιων σε μελωδικά άγκιστρα, σωστά δομημένων και στοχευμένων. Επιπλέον, το συνολικότερο σήμα που εκπέμπει η νεαρή μουσικός (αποτελεσματικά υπηρετούμενο από τη μπάντα της) υπήρξε ιδιαίτερα φωτεινό και μάρτυρας ισχυρής και συγκροτημένης προσωπικότητας, με πολλές δυνατότητες εξέλιξης –συμπέρασμα που προέκυπτε και από τη live εμπειρία, πριν ακόμα καταθέσουν ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση (όπως διαπίστωνα κάποτε εδώ). Ενώ όμως ήμασταν προετοιμασμένοι για το επόμενο σκαλί αυτής της εξέλιξης, φοβάμαι ότι από το 2 AΜ παίρνουμε μόνο μια κάποια επιβεβαίωση των προαναφερθέντων ατού.
Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που συντείνει σε κάτι τέτοιο. Από τη μία απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό από τα νέα κομμάτια οι γεροί μελωδικοί γάντζοι. Από την άλλη, δεν πραγματοποιείται ουσιαστική πρόοδος στο στιχουργικό κομμάτι. Κι από μια τρίτη μεριά, χάνεται πολλές φορές το ερμηνευτικό πλεονέκτημα της Δάφνης Λάζου εξαιτίας της τάσης της να ανεβαίνει σε συχνοτικά ύψη που δεν βολεύουν τη φωνή της. Κάπως έτσι, και παρότι ο δίσκος είναι σαφώς πιο συμμαζεμένος σε σχέση με τον προηγούμενο, λίγα πράγματα μένουν στη μνήμη, όσο κι αν επιμείνεις με τις ακροάσεις. Τραγούδια δηλαδή όπως τα “Space And Sound”, “Waiting”, “All These Things” και “Glitter And Dust” δεν καταφέρνουν να σκαλώσουν στο θυμικό σου κι απομένουν περισσότερο ως ασκήσεις· είτε μιλάμε για το μπαλανταδόρικο, είτε για το χορευτικό παρκέ.
Όμως υπάρχουν ευτυχώς και συνθέσεις που επανεπιβεβαιώνουν τις ικανότητες των Daphne And The Fuzz, μην επιτρέποντας έτσι να τους ξεγράψουμε. Αναφέρομαι εδώ στο “Early Morning”, που ανοίγει τον δίσκο συνοπτικά και αποτελεσματικά, στην προστακτική του “Dance”, που πιάνει όντως τόπο, στο “Pawnshop”, το οποίο κυλάει όμορφα μέσα σε ένα κλίμα νεανικής ευφορίας, αλλά και στο “Life Is Yours”, που αποτελεί όχι μόνο το πιο αισιόδοξο, μα και το πιο δυνατό χαρτί του 2 ΑΜ. Επίσης, είναι προς τιμήν της μπάντας ότι εδώ δεν μιμείται προφανώς, απλά οικειοποιείται ουσιαστικά τις νέες συνιστώσες του ήχου της· καταφέρνοντας έτσι να διατηρήσει σαφή τον χαρακτήρα της.
Δεν έκαναν λάθος, νομίζω, που ρίσκαραν οι Daphne And The Fuzz, που καταπιάστηκαν με νέα κόλπα, αφού έτσι θέλησαν. Το ζήτημα είναι αν αυτό που μας παρουσίασαν είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του πειραματισμού τους. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι. Ίσως το δουν και οι ίδιοι έτσι κάποια στιγμή, ίσως και όχι. Δεν είναι άλλωστε απαραίτητα η έξωθεν κριτική εκείνο που θα τους πάει παρακάτω, αλλά κυρίως η δική τους αυτοκριτική. Γιατί αγκαζέ με το πείραμα, πρέπει να πηγαίνει η παρατήρηση.
{youtube}jKCeqsITHbE{/youtube}
