Λίγοι από τους παροικούντες την εγχώρια σκηνή θα έχουν, φαντάζομαι, αντιρρήσεις ως προς το ότι η Inner Ear είναι η πιο συνεπής και οργανωμένη από τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες του καιρού μας –άσχετα από διαφωνίες για επιμέρους επιλογές και πολιτικές. Η πατρινή ετικέτα σφράγισε πρόσφατα την 100ή κυκλοφορία της (την INNPop, συλλογή νέων τραγουδιών από καλλιτέχνες του roster της) και γιόρτασε το γεγονός με ένα συναυλιακό διήμερο ελεύθερης εισόδου στο Six d.o.g.s., στον κατ’ εξοχήν δηλαδή χώρο της πρωτεύουσας που ταυτίστηκε τα τελευταία χρόνια με τη συγκεκριμένη σκηνή.
Η έναρξη καθυστέρησε για μία σχεδόν ώρα, πάντως το Six d.o.g.s. είχε γεμίσει σε μεγάλο βαθμό όταν ανέβηκαν στη σκηνή η Δάφνη Λάζου με την παρέα της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήξερα μόνο το "Doop Doop" από το ρεπερτόριό τους, το οποίο ντεμπουτάρισε το καλοκαίρι που μας πέρασε στο YouTube, μαζεύοντας γρήγορα κάμποσες χιλιάδες views –μ' αυτό βρέθηκαν τελικά και στη συλλογή της Inner Ear. Είχα λοιπόν την περιέργεια να δω αν υπήρχαν και επιπλέον διαστάσεις στο ύφος τους, όπως βέβαια και το πώς θα στέκονταν ζωντανά. Και πρέπει να πω ότι μου άφησαν σαφώς θετικές εντυπώσεις.
Στα οχτώ κομμάτια που έπαιξαν την Παρασκευή οι Daphne And The Fuzzz, πρόλαβαν να καταθέσουν δείγματα μιας καθαρής ποπ γραφής (ενίοτε με μπλουζ και σόουλ προσμίξεις), η οποία κρίνεται πλήρης και αρθρώνεται μέσω ενός καλοπροβαρισμένου πιάνο/κιθάρα/μπάσο/τύμπανα σχήματος, με άρτια μουσικότητα. Τουτέστιν, η εμφάνιση υπήρξε σχεδόν αλάνθαστη: μου τα χάλασαν μόνο στο “Purple Lightning”, με το οποίο έκλεισε το σετ τους. Με εντυπωσίασε, επίσης, η φωνητική εκφορά της μπροστάρισας Δάφνης, που φαίνεται πως διαθέτει τα εφόδια για να δώσει ακόμα πιο προσωπικά ερμηνευτικά δείγματα στη συνέχεια. Παρά ταύτα, το κοινό χειροκρότησε κάπως μουδιασμένα...
Όταν ήρθε η σειρά των His Majesty The King Of Spain, ο κόσμος είχε πυκνώσει ακόμα περισσότερο στην Αβραμιώτου, με αποτέλεσμα να υπάρχει και μεγαλύτερος ενθουσιασμός. Βοήθησε βέβαια σε αυτό και ο πιο δυναμικός χαρακτήρας του κουιντέτου, το οποίο πλάι στις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα είχε και μια τρομπέτα να συμπληρώνει ωραία τον ήχο του. Βοήθησε όμως ακόμα περισσότερο η γνωστή πια, α-λα-Μισιρλού surf προσέγγισή τους στο "Με Σκότωσε Γιατί Την Αγαπούσα", που ακούστηκε νωρίς στο σετ, ζεσταίνοντας κατά πολύ την ατμόσφαιρα.
Οι His Majesty The King Of Spain αποδείχθηκαν δεμένη μπάντα, με έναν μάλιστα κάπως τραχύ τρόπο. Μας έπαιξαν και κάποια ακυκλοφόρητα τραγούδια πλάι σε επιλογές από το ντεμπούτο τους Hyena (“You Don’t Know Shit About Love”, “David Bowie’s Son” κ.ά.), καθώς και μια διασκευή στο “Gouge Away” των Pixies. Θα έλεγα πως διαθέτουν σαφή πλεονεκτήματα ως σύνολο –δύο ερμηνευτές, μουσικότητα, πάθος– με άφησαν ωστόσο με μια αίσθηση ότι δεν έχουν ακόμα καταλήξει στο πού ακριβώς θέλουν να πάνε τον ήχο τους. Ειδικά στο μέσον περίπου της εμφάνισής τους (η οποία περιελάμβανε 10 τραγούδια συνολικά), ο παράγοντας αυτός συνέβαλε σε μια εμφανή «κοιλιά»...
Η όλη βραδιά κύλησε πάντως πολύ ευχάριστα· με όμορφη σε κάθε περίπτωση μουσική και χωρίς να υπάρξει καθαρός «νικητής» ανάμεσα στα δύο γκρουπ. Σοφά κατά τη γνώμη μου, η χρονική διάρκεια της εορταστικής συναυλίας κρατήθηκε χαμηλά (περίπου μιάμιση ώρα μοιράστηκαν τα δύο συγκροτήματα) κι έτσι κανείς δεν έδειξε να βαριέται. Εύχομαι στην Inner Ear να συνεχίσει έτσι και καλύτερα την προσπάθειά της στο μέλλον.
{youtube}IjpZULwb48c{/youtube}
