Εξ αναβολής ο αγώνας (δηλαδή το event) της Παρασκευής, μιας και τον περιμέναμε μέσα στο 2013 τον Larry Gus, αλλά μια ύπουλη ωτίτιδα πήγε το κανονισμένο λάιβ μερικές εβδομάδες πίσω. Ήρθε όμως τελικώς η ώρα να απολαύσουμε επί σκηνής τον Βεροιώτη μουσικό και ο Κορμοράνος (που διοργάνωσε την όλη βραδιά) είχε στήσει στο Six d.o.g.s. ολόκληρο DJ line-up να πλαισιώνει την εμφάνισή του.
Την αρχή έκανε η Lurie, η οποία προσπάθησε να βάλει τον κόσμο σε ρυθμική διάθεση με τις επιλογές του ξεκινήματός της, διαλέγοντας τραγούδια επηρεασμένα από τον ήχο και την αισθητική των 1980s, τα οποία σιγά-σιγά στράφηκαν στη συνέχεια προς τον σύγχρονο μαύρο ήχο, κάτι όμως που έριξε τους ρυθμούς. Το σετ της κρίνεται ως ιδιόμορφο, μιας και μας κρατούσε μεν συντροφιά, μα από την άλλη δεν κατάφερε να χτίσει ένα συγκεκριμένο vibe· δίνοντας έτσι την εντύπωση πως οι επιλογές ήταν μεταξύ τους ασύνδετες.
Αυτό όμως που περίμενε ο κόσμος ήταν ασφαλώς ο LarryGus, τη φιγούρα του οποίου κι αντικρίσαμε κάποια στιγμή μεταξύ 1 και 1:30. Όσοι τον είχαμε παρακολουθήσει στο περσινό Plissken ξέραμε πάνω-κάτω τι να περιμένουμε, για τους υπόλοιπους πάλι είμαι σίγουρος πως θα κεντρίστηκε αρκετά το ενδιαφέρον τους: είναι το αεικίνητο της περσόνας του, οι λεκτικές παρεμβάσεις ανάμεσα στα κομμάτια –που διακατέχονται από ένα αίσθημα βιασύνης– η γεύση μιας αβίαστης περφόρμανς εν τέλει. Τα λαμβάνεις πολύ ξεκάθαρα όλα αυτά από τον καλλιτέχνη της DFA βλέποντάς τον ζωντανά, πρόκειται άλλωστε για στοιχεία που έκαναν τις συναυλίες του ξεχωριστές ήδη από την πρώτη στιγμή.
Μουσικά βέβαια δεν ακούστηκε κάτι που να ξαφνιάζει. Η μουσική του Larry Gus βασίζεται σε πετσοκομμένα samples από τις πιο απίθανες πηγές κι έτσι ακριβώς πορεύτηκε και την Παρασκευή, απλά με ένα ελαφρώς πιο τονισμένο beat φόντο, ώστε να ανεβάζει τους ρυθμούς και το κοινό από κάτω του. Το πέτυχε, καθώς δεν ήταν λίγες οι εστίες κίνησης και χορού που αναπτύχθηκαν στο Six d.o.g.s. κατά τη διάρκεια του σετ. Κάτι τέτοιο συνέβη ας πούμε όταν ακούστηκε από τα ηχεία (σχετικά νωρίς) το “Achilleas Kyriakidis”, το γνωστότερο δηλαδή κομμάτι του, με τον ίδιο τον καλλιτέχνη να στέκει ενθουσιασμένος μα συνάμα κι αγχωμένος μπροστά μας, καθώς κάπου ανάμεσα στον κόσμο διακρινόταν και ο συγγραφέας Αχιλλέας Κυριακίδης του τίτλου, αυτοπροσώπως!
Τον Παναγιώτη τον Μελίδη τώρα δεν τον λες τραγουδιστή με την κλασική έννοια, καθώς οι φωνητικοί του περιορισμοί είναι εμφανείς. Εντούτοις, οι πινελιές που έδινε από το μικρόφωνο προσέθεταν την απαραίτητη δόση τρέλας και... σχιζοφρένειας, στοιχεία που ανέβαζαν τα κομμάτια επίπεδο, έστω κι αν παρέμεναν θαμμένα στη μίξη. Μπορείς πάντως να πεις με σιγουριά ότι ο Larry Gus διαθέτει αυτό «το κάτι» και ότι το διαθέτει γενικά στην πορεία του: όχι δηλαδή μόνο σε μια συναυλιακή συνθήκη, αλλά και στη μουσική την οποία φτιάχνει, ακόμα και σε μια συνέντευξη. Έχει κάτι να πει, που αφορά μάλιστα σ' ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού. Δικαίως λοιπόν κατάφερε να γεμίσει το Six d.o.g.s. το βράδυ της Παρασκευής.
Παρόλο που η βραδιά συνέχισε με BadSpencer και BlueLagoon –resident DJs σε Yes it Does, Sure it Does και Κορμοράνο αντίστοιχα, αποδεδειγμένα ικανοί να χτίσουν σετ που κρατάνε την ενέργεια σε υψηλά επίπεδα– εμείς έπρεπε να αποχωρήσουμε. Το ρολόι είχε ήδη δείξει 3 και η εργάσιμη Παρασκευή είχε ξεκινήσει από νωρίς το πρωί...
{youtube}3nDckYc48Tw{/youtube}
