Ξεκίνησα για την Ακτή Πειραιώς με αρκετά μεγάλες προσδοκίες το βράδυ της Παρασκευής. Η αποστολή, μάλιστα, δεν μου ανατέθηκε ως υποχρέωση –αντιθέτως ζήτησα να είμαι αυτός που θα καλύψει τη συγκεκριμένη παράσταση. Ήθελα βλέπετε να δω πώς θα στέκονταν πάνω στη σκηνή και πώς θα αλληλεπιδρούσαν δύο από τους τραγουδοποιούς που με μεγάλωσαν, ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Αλλά πριν ακόμα μπω στην αίθουσα, οι προσδοκίες αυτές συντρίφθηκαν από τα λόγια του πορτιέρη, ο οποίος ανακοίνωνε στους προσερχόμενους ότι ο Μαχαιρίτσας είχε αποκλειστεί (λόγω καιρού) στη Ρόδο και ότι τη θέση του θα έπαιρνε εκτάκτως η Ελεονώρα Ζουγανέλη. «Τώρα τον ήπιαμε», είπα από μέσα μου –και δεν διαψεύστηκα, δυστυχώς... Περισσότερα όμως γι’ αυτό στη συνέχεια.
Η παράσταση Γκαγκαντίν - Οι Γενναίοι της Νύχτας έχει χαρακτήρα μουσικοθεατρικό. Τραγούδια των Σαββόπουλου, Μαχαιρίτσα, Γιάννη Ζουγανέλη και Σάκη Μπουλά μπλέκονται με κωμικά/σατυρικά σκετσάκια, με guest εμφανίσεις και με στιγμές διάδρασης με το κοινό (λέγε με καραόκε). Πρόκειται για μια πλούσια παραγωγή, η οποία φέρει ευδιάκριτη τη σαββοπουλική σφραγίδα, παρότι ο ίδιος δήλωσε από σκηνής ότι πρόκειται για μια ισότιμη συνεργασία: «κανείς μας δεν θεωρεί αυτό το πρόγραμμα ιδιοκτησία του», ήταν τα ακριβή λόγια του.
Σίγουρα η συγκεκριμένη βραδιά, λόγω της απουσίας Μαχαιρίτσα (είχε μαζί του και τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, ο οποίος επίσης συμμετέχει στους Γενναίους της Νύχτας), δεν αποτελεί το καταλληλότερο δείγμα για να βγάλει κανείς ένα ασφαλές συμπέρασμα για το πρόγραμμα. Παρ’ όλα αυτά, η γενική εικόνα δύσκολα θα ανατρεπόταν θεαματικά αν ο απών δεν είχε πέσει θύμα των καιρικών συνθηκών. Ήταν δε μια γενική εικόνα που με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Και σε αυτό συνετέλεσε ένα σύνολο παραγόντων.
Θα ξεκινήσω από το... μικρότερο κακό, την προσθήκη δηλαδή της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Δεν θέλει και πολλή φαντασία για να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι πολύ δύσκολα θα κόλλαγε στο όλο οικοδόμημα η συγκεκριμένη ερμηνεύτρια. Πράγματι, εμφανίστηκε στη δεύτερη ώρα (από τις τρεισήμισι σχεδόν) του προγράμματος, είπε 7 τραγούδια και αποχώρησε, χωρίς να καταφέρει να συνεπάρει το κοινό. Η ευθύνη βέβαια δεν είναι δική της –άλλωστε έκανε πολύ καλά αυτό που ξέρει. Απλά ήταν μια «ξένη» που... διακτινίστηκε για λίγο στην Ακτή Πειραιώς, φέρνοντας μια εντελώς διαφορετική αισθητική, διάθεση και ήχο από ό,τι επικρατεί στο υπόλοιπο Γκαγκαντίν.
Αν όμως μπορεί κανείς να δει με απόλυτη κατανόηση μια τέτοια έκτακτη συμμετοχή, δεν ισχύει το ίδιο για σεβαστό μέρος της υπόλοιπης παράστασης. Στέκομαι ιδιαιτέρως στα κείμενα, τα οποία φέρουν την υπογραφή και των Σαββόπουλου/Ζουγανέλη, μεταξύ άλλων. Μπορεί να έκαναν το κοινό να γελάσει, αλλά προσωπικά τα βρήκα αδύναμα, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις. Αρκετά από τα αστεία (για τα αυτιά του Μπουλά ή για την ξινίλα του Μαχαιρίτσα λ.χ.) και τους διάλογους –ειδικά τα σημεία της συμμετοχής του Γιάννη Ζουγανέλη– τα έχουμε ξανακούσει και σε παλαιότερες παραστάσεις. Επίσης, τα σκετσάκια με τις ηθοποιούς, μα και η ίδια η δομή καθώς και οι εναλλαγές του προγράμματος, ένιωσα ότι έχαναν σε ολοκλήρωση και ενσωμάτωση. Τουτέστιν, παρατήρησα αρκετές περίεργες μεταπτώσεις της καμπύλης του ενδιαφέροντος και εντόπισα αρκετές αμήχανες στιγμές, κυρίως όσες σχετίζονταν με τις αναφορές στο έτος Καβάφη.
Ούτε πάντως το μουσικό πρόγραμμα με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ίσως φταίει το ότι έχω παρακολουθήσει τον Διονύση Σαββόπουλο περισσότερες φορές από όσες θα «έπρεπε», ώστε πλέον είναι δύσκολο να εκπλαγώ. Ένιωσα ωστόσο ότι θα μπορούσε ο μεγάλος μας καλλιτέχνης να έχει συμπεριλάβει περισσότερα από εκείνα τα λιγότερο ακουσμένα τραγούδια του, ενώ οπωσδήποτε θα μου άρεσε αν άκουγα περισσότερο ενδιαφέρουσες ενορχηστρωτικές προσεγγίσεις από τη διαολεμένα ικανή ορχήστρα (Γιώτης Κιουρτσόγλου, DavidLynch και δεν συμμαζεύεται). Η Πέννυ Μπαλτατζή, τέλος, ως guest της συγκεκριμένης βραδιάς –παρότι έδειξε δείγματα του ταλέντου της– δεν είχε τον χρόνο για να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα μουσικό διάλειμμα.
Δεν θέλω πάντως να κλείσω με γκρίνιες, άλλωστε δεν πέρασα άσχημα την Παρασκευή στην Ακτή Πειραιώς. Η παράσταση έχει τις στιγμές της, προσφέρει κάμποσες στιγμές γέλιου, διαθέτει τεράστιο καστ, μπόλικο μπουρλέσκ, φώτα, πυροτεχνήματα –ακόμα και ολίγον από... γυμνό! Έχει, πάνω απ’ όλα, έναν Σαββόπουλο που (όπως πάντα) ξέρει να συγκινεί, έναν Ζουγανέλη που και μόνο να βλέπεις την κινησιολογία και τις γκριμάτσες του γελάς κι έναν ηρωικό και μάχιμο Σάκη Μπουλά, ο οποίος δίνει μαθήματα ζωής με την παρουσία του. Συνολικά θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα με το οποίο διασκεδάζεις, ξεσκάς, αλλά φεύγοντας για το σπίτι δεν παίρνεις και πολλά μαζί σου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βέβαια, στους καιρούς που ζούμε μάλλον πρόκειται για τη συνταγή της επιτυχίας...
Υ.Γ.: Για μένα πάντως που δεν φάνηκα τόσο ενθουσιώδης όσο το κοινό που γέμισε εκείνο το βράδυ την Ακτή Πειραιώς, υπήρχε ως... μπόνους ο Σταύρος Ξαρχάκος, καθισμένος πρώτο τραπέζι πίστα. Του οποίου τις αντιδράσεις είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος. Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω πολλά σχετικά, έχετε χάρη όμως που δεν είμαι κουσκουσιάρης...
Setlist:
Σωματική Ανάγκη
Το Τσακάλι
Παράβαση
Λαϊκός Τραγουδιστής
Το Χειμώνα Ετούτο
Πεθαίνω Για Σένα
Έλα Ψυχούλα Μου
Στάσιμο
Εξωτικό Χαρμάνι
Γυφτάκι
Έρωτας Είναι Ο Γιάννης
Εμείς Οι Νεολαίοι
Ο Γιαννάκης
Δεν Είμαστε Καλά
Σαν Τη Χαλκιδική Δεν Έχει
Τα Λέμε
Εγώ Μιλάω Για Δύναμη
Κόψε Και Μοίρασε
Μονάχα Εγώ
Ακρογιαλιές Δειλινά
Η Επιμονή Σου
Καίγομαι Καίγομαι
Μπανάκι Μανάκι
Το Φλασάκι
Η Δημοσθένους Λέξις
Ένας Τούρκος Στο Παρίσι
Μέρες Του 1903
Ζεϊμπέκικο
Θαλασσογραφία
Η Παράγκα
Μαύρη Θάλασσα
Άγγελος Εξάγγελος
Η Δημοσθένους Λέξις
Κανείς Εδώ Δεν Τραγουδά
Έρχεται Βροχή, Έρχεται Μπόρα
Στη Συγκέντρωση (Της Ε.Φ.Ε.Ε.)
Εμείς Του ‘60
Και Τι Ζητάω
Συννεφούλα/Τρίγωνα Κάλαντα
Ο Μακρυμάλλης
Τι Να Τα Κάνω Τα Τραγούδια Σας
Όνειρο Απατηλό
Πεθαίνω Για Σένα
Σαν Τον Καραγκιόζη
Ας Κρατήσουν Οι Χοροί
Encore
Το Μαρτυριάρικο Πουλί
Μέρες Καλύτερες Θα 'Ρθουν
Ξημερώνει Και Βραδιάζει
{youtube}joI8b2cq2rw{/youtube}
