Οι Lost Bodies είναι σαν το πανκ: είτε σ’ αρέσουν, είτε όχι, έπρεπε να υπάρχουν. Γι’ αυτό, περιφρονώντας ατάκες του τύπου «μα Lost Bodies χριστουγεννιάτικα;» (παρντόν;), προσπεράσαμε τη «γιορτινά ντυμένη Αθήνα» και πήγαμε στο Six d.o.g.s. «Εφ’ όλης της ύλης» συναυλία έλεγε το δελτίο τύπου, αλλά και παρουσίαση του νέου τους CD, με τον εντελώς λοστ-μποντικό τίτλο Φιγουρίνι.
Ο χώρος δεν ήταν κατάμεστος, αλλά οι Bodies ξέρουν να τα δίνουν όλα ακόμα και σε μονοψήφιο ακροατήριο. Αυτό έκαναν και το βράδυ του Σαββάτου –ευτυχώς με περισσότερο κόσμο. Με δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, τρομπέτα και με τη γλυκύτατη, αγέραστη φιγούρα του Θάνου Κόη στον αυτοσαρκασμό, στη σατιρική πρόζα, στην απαγγελία και στα ουρλιαχτά, το λάιβ άρχισε με μια βόλτα στον "Ιλισσό" και συνεχίστηκε... παντού! Κανένας δίσκος δεν έμεινε έξω από το σετ, με πρωταγωνιστή, φυσικά, το Φιγουρίνι, από το οποίο ακούσαμε και δύο κομμάτια σε ποίηση Καβάφη, τα “Θυμήσου Σώμα” και “Ηδονή”.
Οι Lost Bodies μας «άστραψαν ένα χάδι», με ένα χορταστικό σετ που κράτησε πάνω από δίωρο και από το οποίο ξεχωρίσαμε, εκτός από τα γνωστά αγαπημένα "Σωλήνες", "Ανοχή" και "Ερωτικό Καυγαδάκι" (με το απόλυτο ροκ ουρλιαχτό «άσε κάτω τους δίσκους»), τον "Πάτερ Ζωσιμά" από την Όσμωση, την "Περιδίνηση" από το Brutal, άλλα και όσα κομμάτια ακούσαμε από το νέο CD, με κορυφαίο το “Γελάστε”. Μιλάμε για «νέο CD» και όχι απαραίτητα για νέα κομμάτια, μιας και τα περισσότερα έχουν ήδη κυκλοφορήσει μεμονωμένα στο YouTube.
Μουσικά, μετά από πολλές «ώρες πτήσης», η απόλυτα δεμένη μπάντα δημιούργησε τον κατάλληλο –άλλοτε θορυβώδη και άλλοτε ατμοσφαιρικό– καμβά, πάνω στον οποίο ο Θάνος Κόης «παραμιλά φωναχτά». Εντυπωσιακές οι παρεμβάσεις της τρομπέτας και κορύφωση όλου του σετ το “Ζωή Στο Δάσος”.
Η μόνη ένσταση –αν μπορούμε να την πούμε έτσι– αφορά στο κοινό και έχει να κάνει με την απουσία νέων αφίξεων. Από τη μια, είναι απολαυστικό να ζεις ένα λάιβ των Lost Bodies μαζί με κόσμο που ξέρει τα κομμάτια και το ύφος τους, από την άλλη θα ήταν ελπιδοφόρο και, φυσικά, διασκεδαστικό για εμάς να δούμε ξανά την έκφραση στο πρόσωπο ενός αμύητου μετά τις εναρκτήριες νότες. Να θυμηθούμε δηλαδή και τη δική μας έκφραση όταν πρωτακούσαμε τα πρώτα μέτρα από τους "Σωλήνες".
Αυτή η «ένσταση» είναι και η ευχή μου για τους Lost Bodies, οι οποίοι έκλεισαν αισίως τα 28 και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το απέδειξαν το περασμένο Σάββατο και, όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι, «θα μας μείνει αξέχαστο αυτό το...».
{youtube}onJGx2FSy7I{/youtube}
