Ο Ουρανός είναι ένας υπεύθυνος δίσκος.
Να εξηγηθώ. Μια επιστροφή των Στέρεο Νόβα δεν θα συνέβαινε απλώς στις επικεφαλίδες της δισκογραφικής επικαιρότητας, αλλά θα διεκδικούσε ζωτικό χώρο στις καρδιές μας. Ο Κ.ΒΗΤΑ και ο Μιχάλης Δέλτα, 20 χρόνια πιο έμπειροι μετά την τελευταία τους συνύπαρξη στο στούντιο, είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται πλήρως τον συναισθηματικό τους αντίκτυπο σε όσους ακούνε τη μουσική τους. Θα μπορούσαν εύκολα λοιπόν να μας συγκινήσουν με δυο instrumental αεροφωτογραφίες πάνω απ' την πόλη ή με δυο ποιητικές αράδες για διαλυμένα παζλ. Θα μπορούσαν βέβαια και να πατήσουν πάνω στα ηλεκτρονικά layers των έναστρων ambient ουρανών που κέντησαν οι ίδιοι στη δεκαετία του 1990.
Ευτυχώς, δεν μας θέλουν απλούς θεατές, να ξαναβλέπουμε και φέτος το καλοκαίρι από έναν εξώστη την ίδια ταινία. Επιλέγουν αντιθέτως να εξελίξουν τον πυρήνα των στιλιστικών τους αγωνιών. Και το καταφέρνουν με αξιοθαύμαστη ακεραιότητα, βαδίζοντας στον δρόμο της υπευθυνότητας. Αντί λοιπόν να αντλήσουν από την παλέτα του περιφανή μύθου τους, μας χαρίζουν ένα φρέσκο, μορφωμένο σύνολο ιδεών, που φαίνεται πως γράφτηκαν με αφοσίωση από δύο ευαίσθητους τεχνίτες των synths, οι οποίοι χαρτογραφούν το σημερινό αστικό τοπίο και δοκιμάζουν ξανά να το εξημερώσουν.
Οι μουσικοί δρόμοι στον Ουρανό είναι διπλής κατευθύνσεως, καθώς οι Στέρεο Νόβα επιθυμούν να συμμετέχουμε –στοχεύουν στο «μαζί». Έχουν μάλιστα τη διαύγεια να μην περάσουν ξανά απ’ το βιομηχανικό έρεβος του Τέλσον (1996) ή απ’ τη συνεσταλμένη ορμή του Ασύρματου Κόσμου (1994). Οι απαντήσεις άλλωστε για το προς τα πού πάνε οι προσευχές μας όταν πετούν σαν πουλιά, έχουν δοθεί. Αυτό που θέλουν, είναι να ξαναθέσουν τις ερωτήσεις. Και το επιχειρούν με ανάγλυφα instrumentals, τα οποία μπορεί να μην σου χαρίζονται εύκολα, αλλά σε περικυκλώνουν με θέρμη, όπως λ.χ. το υπέροχο "Θηβών".
Η "Διασταύρωση Ρέιβ", πάλι, είναι η διανοητική δραστηριοποίηση της χορευτικής εξωστρέφειας: σε κάνει να πετάς πάνω απ’ τα άψυχα κουφάρια της dance κουλτούρας των 1990s και σε απογειώνει. Το πειραγμένο groove της "Ασύμμετρης Διάταξης" ανυπομονεί να θρέψει ημιφωτισμένες, προσωπικές ακροάσεις. Το περιπετειώδες σασπένς στο "Τρίγωνο Φως" διαθλάται στην ατμόσφαιρα και φωτίζει παράξενους cyberpunk χάρτες. Το τραχύ «μαρσάρισμα» στα "Δέντρα" κοιτάζει με αποστροφή τα λιμνάζοντα νερά της σύγχρονης, βιομηχανοποιημένης electronica. Μπορείς να χάνεσαι στα χυμώδη αναπτύγματα στον "Ουρανό" ή να στροβιλίζεσαι με τις εναλλαγές στη διακύμανση του "Βίντεο Κλαμπ" –ένα εθιστικό και μαστορεμένο κομάτι, που δεν πασχίζει απλά να σε ρίξει σε ιδρωμένες πίστες, αλλά θέλει να συντονιστεί με τους καρδιακούς σου παλμούς.
Οι προσωπικές πορείες του Κ.ΒΗΤΑ και του Μιχάλη Δέλτα κατά την τελευταία 20ετία αφήνουν επίσης το αποτύπωμά τους: το μινιμαλιστικό groove του "Δίαυλος 7" θα μπορούσε να ανοίγει το Life Is Now του Μιχάλη (2015), ενώ η ευοίωνη "Νέα Μόδα" θα έβρισκε εύκολα θέση στη Χρυσαλλίδα του Κωνσταντίνου (2012). Όμως ο Ουρανός είναι προϊόν ενός ντουέτου και όχι συνεταιρική δουλειά. Τα δημιουργικά νήματα που τους συνδέουν έρχονται σε σύμπνοια με τη δική μας επείγουσα ανάγκη να θυμηθούμε τα αυτονόητα σε επίπεδο αισθητικής.
Επομένως, η νέα τους συνεισφορά στο σημερινό αστικό soundtrack, αποκτά ζωτική σχεδόν σημασία. Ο στιχουργός που κάποτε μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να διασχίσουμε ένα πρωινό τον κόσμο, περιορίζει τα λόγια του: μόλις σε 3 τραγούδια δίνει το παρών η ευέλικτη εκφραστικότητά του στο μικρόφωνο –ή σε 4, αν υπολογίσουμε και τη μελαγχολική πρόζα στο ψυχόδραμα της "Ακτογραμμής"· ενός σπαρακτικού επίλογου, ο οποίος σε αφήνει με βουρκωμένα μάτια εξαιτίας της ικετευτικής τρυφερότητας των στίχων.
Τη θέση τους όμως καταλαμβάνουν (υπεύθυνα είπαμε) οι τρυφερές μελωδίες και οι πυκνές ενορχηστρώσεις, που ατενίζουν νέα ηχητικά πεδία και μας πείθουν να τις εμπιστευτούμε. Στην ομορφιά των τραγουδιών αυτού του δίσκου, αποτυπώνεται έτσι μια εικόνα ευδιάκριτη, πολιτισμένη και αληθινή, μια ζωντανή αντανάκλαση των δημιουργών τους.
«Νέα Ζωή», είπατε; Ίσως αυτή να αρχίζει μόλις τώρα.
{youtube}rq-_iqPe9jE{/youtube}
