Κάποτε ο Fenriz είχε ένα dark ambient project, τους Neptune Towers, το 2ο άλμπουμ των οποίων ονομάζεται Transmissions From Empire Algol (όπου Algol είναι ένα τριπλό άστρο στον αστερισμό του Περσέα). Ακούγοντας αρκετές φορές το Fungus, ντεμπούτο των Αθηναίων Omega Monolith, θαρρώ πως ο τίτλος εκείνος αντιστοιχεί εξαιρετικά στην ουσία του πονήματος του εγχώριου διδύμου, ασχέτως αν η μουσική σχέση μεταξύ των δύο κυκλοφοριών είναι ελάχιστη έως μηδενική. Το ότι είχα πάντως την τύχη να ακούσω ζωντανά το συγκρότημα πριν 2 μήνες κάτω από τον νυχτερινό θεσσαλικό ουρανό, μονάχα ενδυνάμωσε την άποψη αυτή.
Το Fungus μπορεί να ιδωθεί ως μια τελετουργία: τα μονολιθικά τύμπανα τα οποία ακολουθούν θυσανοειδείς κινήσεις, στέκονται υπεύθυνα για την πάταξη του συνειδητού τμήματος του συμμετέχοντα. Οι παλλόμενες κιθάρες –φειδωλές στην ποικιλία τους– επαναλαμβάνουν τις λιγοστές νότες με στόμφο, όμοιες με σπείρες από τις οποίες εκπορεύεται το υπερβατικό όραμα που αποτελεί και το αντικείμενο της τελετουργίας. Το σκηνικό είναι ερημικό, κάτω από τον βραδινό ουρανό, πιθανότατα σε ένα δυστοπικό μέλλον, με κυκλώπειες κεραίες (στην προκειμένη τα εκκρεμοειδή riffs) να αναβλύζουν ως σύγχρονοι μεγάλιθοι μέσα από την άμμο, στέλνοντας εκπομπές ασαφούς περιεχομένου προς τις εσχατιές του υπέργειου χωροχρονικού συνεχούς. Το αργοκίνητο μεγαλείο κυριαρχεί εδώ, εν μέσω 3 συνθέσεων με πολύ σταδιακές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους· συνθετικά, στα 42 λεπτά του, το Fungus θυμίζει ένα μουντό ουράνιο τόξο, σε μια υποθετική ηχητική μορφή.
Τύμπανα λοιπόν, δίχως συνοδεία φωνής (πέρα από ένα sample ομιλίας) και κιθάρα, στον ήχο της οποίας χρησιμοποιείται πλήθος παραμορφώσεων. Οι επιρροές των Omega Monolith βρίσκονται αφενός στο ξερακιανό heavy doom φάσμα και αφετέρου στην 1960s/1970s ψυχεδέλεια, ενίοτε μπολιασμένη με κάποια space ambient ψήγματα ηλεκτρονικής μουσικής. Όλα αυτά αποσταγμένα μέσα από την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει σε μίξη και παραγωγή, οι οποίες λειτουργούν ως επιπλέον όργανα στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Από την άλλη, η τελετουργική αλλά και instrumental φύση του Fungus, συνδυασμένη με το μακρόσυρτο των 3 κομματιών του, το κάνει αναμενόμενα δύσπεπτο για περιπτώσεις στις οποίες ο ακροατής δεν βυθίζεται πλήρως στα συγκεκριμένα ηχοτοπία. Αν δηλαδή αντιμετωπιστεί μόνο εγκεφαλικά και συνειδητά, ο δίσκος αποκαλύπτει μια κάποια υπερβολή στη διάρκεια, ένα ξεχείλωμα αρκετών σημείων του, σε συνδυασμό με μια αρκετά χαλαρή δομή. Πράγματα κατανοητά μεν από τελετουργικής ή εκστατικής σκοπιάς, που θα λειτουργήσουν όμως αρνητικά για το άτομο που θέλει απλά να ακούσει και να αναλύσει αυστηρά τη μουσική.
Με το Fungus, οι Omega Monolith στήνουν έναν πομπό προσανατολισμένο προς τα πάνω, προς τη μαυρίλα του διαστήματος. Ο πομπός αυτός είναι μάλιστα ενισχυμένος με εξαιρετική ενορχήστρωση και με έξυπνη διαχείριση του οργανικού εύρους στο οποίο περιορίζονται συνειδητά οι δύο υπεύθυνοι: αμφότερα τα όργανα έχουν εξαιρετικές εκλάμψεις και κορυφώσεις. Ως πομπός, βέβαια, είναι αναπόφευκτο πως μπαίνει και σε μια λογική κυκλικότητας και επανάληψης (για να εξασφαλίσει τη λήψη από τον όποιο δέκτη –είτε εκεί πάνω, είτε μέσα στον ακροατή), αρκετά διαφορετικής από τη γραμμική συνθετική εξέλιξη με την οποία νιώθουμε άνετα οι περισσότεροι. Προτείνεται λοιπόν για νυχτερινές εξορμήσεις σε μουντά τοπία, με τα μάτια καρφωμένα στα άστρα.
{youtube}ztNX32LOJ4s{/youtube}
