we.own.the.sky - Earths Collide

Ένας (ακόμη) καλός τρόπος για να καταλάβεις ότι γερνάς, είναι να αναλογιστείς πως αυτός ο τόσο παρεξηγημένος ηχητικός τόπος πιθανοτήτων και εξερευνήσεων που ακούει στο όνομα post-rock, έχει μπει αθόρυβα στην τρίτη δεκαετία ζωής του. Μέχρι σήμερα, μπορεί φαινομενικά το είδος να έχει δώσει τους γνωστούς και μη λησμονημένους δίσκους-ορόσημά του, να έχει λιμάρει τις απαραίτητες περιοριστικές του γωνίες και να έχει ωριμάσει σαν σκέψη σερβιρίσματος ιδεών, αλλά εκεί έξω υπάρχει ακόμη ένας ωκεανός από μπάντες που πιστεύουν στην απεραντοσύνη του post-rock.

Η άρνηση όμως τυφλής υπακοής σε αυτή την αντίληψη είναι που οδηγεί τους Αθηναίους we.own.the.sky σε ασφαλή νερά: έχουν μελετήσει τόσο καλά τους ναυτικούς τους χάρτες, ώστε γνωρίζουν σε βάθος ότι το post-rock είναι μόνο μία ψεύτικη υπόσχεση απειροσύνης. Όποιος την πίστεψε επειδή του την ψιθύρισαν γλυκά (μόνο) οι Explosions In The Sky στην εφηβεία, βούλιαξε και πνίγηκε στον βούρκο των απεριόριστων επιλογών.

Για να κάνω τη μεγάλη ιστορία σύντομη, στο ντεμπούτο της πενταμελούς μπάντας Earths Collide έχουν εμφυτευθεί τόσο ηχητικά και στυλιστικά βέτο, όσο και σωτήριες δικλείδες ασφαλείας. Πρακτικά, κάτι τέτοιο μετραφράζεται στη φράση «αναγνωρίσιμη από μίλια αισθητική ταυτότητα». Γιατί μπορεί λ.χ. οι επιρροές από τους God Is An Astronaut, τους Caspian (τους έχουν ανοίξει μάλιστα και live) και τους Pelican (κάπως λιγότερο) να μην κρύβονται, αλλά σε αυτήν ακριβώς την αντίστροφη υπερέκθεση γεύεται τη σάρκα του δίσκου ο ακροατής: η επίδειξη ερεθισμάτων ξεθωριάζει, γίνεται κανονικότητα και τελικά μετατρέπεται στα ενδότερα σε ικανότητα αφομοίωσης επιρροών. Στην ίδια λογική, τα ετερόκλητα ηχητικά στοιχεία που μηχανεύονται στον κεντρικό κορμό –όπως τα ελαφρώς πιο τσιτωμένα από εκείνα των Foals (κομπλιμέντο είναι αυτό) math τσιμπήματα στο πρώτο λεπτό του "Penny For Your Thoughts" ή οι Hail Τo The Thief και In Rainbows ακουστικές κιθάρες στο "22 Halo"– δεν αποδυναμώνουν αλλά ισχυροποιούν το point της ξεχωριστής ταυτότητας που σμιλεύουν οι we.own.the.sky.

Ακόμη μία πινελιά η οποία συνδιαμορφώνει το τελικό, διακριτό αποτύπωμα είναι η παχύρευστη ambient υφή που αιωρείται στο Earths Collide. Ήδη δηλαδή από το εναρκτήριο, σινεματίκ κομμάτι, ο ακροατής συνειδητοποιεί και τον ρόλο που επιτελεί: μοιάζει ως άυλη μεταβλητή, η οποία προσδίδει ένα δυστοπικό concept-στίγμα στο σύνολο. Όντας μάλιστα απλωμένη σε όλη την έκταση του δίσκου, αναμειγνύεται απολαυστικά με τα γλιστερά μπάσα και τις κριτσανιστές κιθάρες, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ως συγκολλητικό στοιχείο, όταν οι συνθέσεις μοιάζουν λιγότερο εμπνευσμένες από ότι σε άλλα σημεία. Βέβαια, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον σταθερό συνεργάτη της μπάντας Alex Kentejian για την παραγωγή του, όπως και στο πολύτιμο όνομα-κράχτη στον χώρο Jens Borgen, για το mastering του: αμφότεροι χαρίζουν στη μπάντα μια αίσθηση κρυστάλλινου ηχητικού χώρου.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως, ενώ όλα βαίνουν περίφημα μέχρι και το "22 Halo", τα "Parasitic" και "yodatrainschewbacca" (τα οποία και το ακολουθούν) μοιάζουν σαν να μην μπορούν να αποφύγουν τα κλισέ της απρόσωπης και χιλιοειπωμένης post-rock σύνθεσης, με αποτέλεσμα η αίγλη που κουβαλούσε μέχρι εκείνο το σημείο ο δίσκος να ξεθωριάζει μερικώς. Τελικά, όμως, η επίγευση που μένει δεν είναι πικρή: το "Retrospect" αναλαμβάνει στο φινάλε τον ρόλο της ανασκόπησης των ιδιαίτερων και γενναιόδωρων αρετών που ξεδιπλώθηκαν καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια, ενώ λειτουργεί και ως μίνι υπενθύμιση των πλουραλιστικών ικανοτήτων του γκρουπ.

Μπορεί λοιπόν η προβλεψιμότητα που χαρακτηρίζει την post-rock ωκεανολογία να μην υπερνικάται ούτε από τους we.own.the.sky, αλλά οι σπουδαιότερές τους στιγμές –όπως λ.χ. τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα σωματικού αδειάσματος του "Muzzle"– θα ήθελες να κρατάνε αρκετά παραπάνω.

{youtube}JDOiN9c0xX4{/youtube}