Rima - Ouduo

Ένα στέρεο βήμα πραγματοποιεί αυτό το ντεμπούτο για το δίδυμο των Rima, δηλαδή τον Σταύρο Παπακυρίτση και τον Χρήστο Σύγγελο. Οι οποίοι μετρούν μόλις 2 χρόνια ύπαρξης, μα ακούγονται σαν να παίζουν μαζί πολύ περισσότερα.

Κι αυτός ο δεμένος ήχος, είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν του άλμπουμ. Σαφώς βέβαια παίζει ρόλο και η ποιότητα της εγγραφής στο αποτέλεσμα που ακούμε –δουλειά του Γιάννη Πετρογιάννη, ο οποίος υπογράφει επίσης τη μίξη και το mastering– καθώς είναι πραγματικά υψηλών προδιαγραφών. Περισσότερο όμως λάμπει νομίζω εδώ η αρτιπαιξία του Παπακυρίτση και του Σύγγελου στα ούτια, μα και ο αρμονικός τρόπος συνύπαρξης και (εν τέλει) συνήχησής τους: στέκονται υποδειγματικά ως δίδυμο και στις 9 συνθέσεις που απαρτίζουν το άλμπουμ, με αποτέλεσμα η (περίπου) ωριαία διάρκεια να περνάει δίχως να το πολυκαταλαβαίνεις.  

Το δεύτερο στοιχείο που σου κάνει εντύπωση καθώς ακούς, είναι η σπουδή με την οποία οι Rima ακροβολίζονται κάπου μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πείθεσαι δηλαδή ότι έχει υπάρξει κάμποση σκέψη πίσω από τις δημιουργίες αυτές, πως εξαρχής έχει τεθεί ο ορίζοντας ενός διαλόγου, ως συνέχεια του μεγάλου διαλόγου που διεξάγεται εδώ και πολλές γενιές σε τούτο τον τόπο ανάμεσα στην παράδοση, την εντοπιότητα και τους «μοντέρνους» καιρούς. Με ανάλογο μάλιστα πνεύμα, αξιοποιούνται και οι συμμετοχές του Αλέξη Νόνη (σε μπεντίρ, στάμνα και νταρμπούκα) και του Μύρωνα Γρεβεζάκη (λύρα).

Το άλμπουμ στέκει έτσι σε ένα ενδιαφέρον μεσοδιάστημα, το οποίο ορίζουν από τη μία παλαιότερες, σαφώς ανατολικότερες καταθέσεις –σαν τον περίφημο δίσκο του Νίκου Σαραγούδα Η Αυγή: Μακάμ Με Ούτι (1983)– και από την άλλη δουλειές των τελευταίων ετών σαν κι εκείνες του Χάρη Λαμπράκη και του Άλκη Ζοπόγλου· μουσικών βέβαια που ασχολούνται με το νέι και με το κανονάκι, μα παρουσιάζουν μια οπτική κοινή με αυτή των Rima, ως προς την αυτοτοποθέτησή τους σε ένα ευρύτερο μεσογειακό σταυροδρόμι, το οποίο επιδιώκει να συνομιλήσει (και) με την Εσπερία.

Υπάρχει βέβαια δρόμος ακόμα, συνθετικά μιλώντας, ώστε να ολοκληρωθούν οι ιδέες των Παπακυρίτση & Σύγγελου και να ακούσουμε πράγματα που να μπορούν να συγκριθούν με τα παραπάνω παραδείγματα, σε επίπεδο αισθητικού βεληνεκούς. Ο παρών δίσκος, ωστόσο, καταγράφει την παρουσία αξιόλογων δυνάμεων, αποτελώντας παρακαταθήκη για μια ενδιαφέρουσα συνέχεια.

{youtube}09-i9BX_bmE{/youtube}