Τα αναλογικά συνθεσάιζερ, ο Brian Eno, οι Cluster, οι Harmonia και το ambient που προέκυψε όταν ο δεύτερος συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους στα μέσα των 1970s· τούτες είναι οι πρώτες ύλες με τις οποίες φτιάχνει το ηχητικό του περιβάλλον ο Bellerophone (Δημήτρης Σαντζιλιώτης για τον έξω κόσμο). Τουλάχιστον σε αυτόν το δίσκο, γιατί απ’ όσο ξέρω κι απ’ όσο έχω καταλάβει (από τα λάιβ στα οποία τον έχω τρακάρει και απ’ όσα πρόφτασα να ακούσω στη σελίδα του στο Bandcamp) δεν είναι από τους ανθρώπους που επαναπαύονται εύκολα στις ίδιες συντεταγμένες.
Δεν κάνει διασκευές ο Σαντζιλιώτης, ωστόσο εμπνέεται… βαρέως από εκείνη τη μουσική. Χρησιμοποιεί «παρόμοιο εξοπλισμό και στρατηγικές ηχογράφησης», όπως μας λέει ο ίδιος, όχι μόνο «αποτίνοντας φόρο τιμής», μα και προβάλλοντας εκείνον τον ήχο σε μια δυστοπική ατμόσφαιρα του 21ου αιώνα. Μέρες σαν και τις δικές μας –με όλα όσα γίνονται στον κόσμο και όλα όσα φαίνονται πιθανά να γίνουν στο μέλλον– η δυστοπία δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά αποκτά μία σχεδόν ρεαλιστική προοπτική. Ώρα λοιπόν να αναζητήσουμε και το ηχητικό της σάουντρακ.
Δεν ξέρω βέβαια αν το Do You Feel Lucky? φτάνει να γίνει ένα τέτοιο: εσχάτως, βλέπετε, ο… δυστοπικός πήχης όλο και ψηλώνει. Είναι κι ο συγκεκριμένος ήχος –τα αναλογικά συνθεσάιζερ και η παράδοση που ξεκινά από τις αναφορές του Σαντζιλιώτη– που πάντοτε μου φαινόταν ότι έκρυβε μέσα του, μαζί με όλα τα άλλα, και μια κάποια ονειρική διάσταση. Επομένως, όσο ερμητικοί κι αν φάνταζαν οι κύκλοι τους οποίους διέγραφε, στην πραγματικότητα μένανε ελλειπτικοί· αρκετά τουλάχιστον ώστε να εμπεριέχουν μαζί με την κλειστότητα και μια (περίπου) δομική έξοδο κινδύνου.
Και νομίζω ότι ο δίσκος ισορροπεί εντέχνως πάνω σε αυτές τις δυνατότητες –τόσο της δυστοπίας, όσο και της διαφυγής από εκείνη. Η μουσική του Bellerophone έχει μια τέτοια τάση, να γίνεται αντιληπτή ως μία δίνη που στρέφει το ενδιαφέρον στο εσωτερικό της. Και εκεί, σ’ ένα περιβάλλον ερημικό από μόνο του, ο Σαντζιλιώτης μπορεί να παίξει πολύ όμορφα με τους απόηχους και τις παρηχήσεις. Είναι μια ποιότητα την οποία αντιλήφθηκα όταν τον άκουσα λάιβ στο Six d.o.g.s. τον περασμένο Απρίλιο και επιβεβαιώνεται από το παρόν ηχογράφημα.
Ταυτόχρονα όμως, ό,τι φαίνεται να δημιουργεί μια αδυνατότητα αντίστασης ή μια αναπόδραστη εσωστρέφεια, μοιάζει να εμπεριέχει και το αντίθετό τους. Ακούστε για παράδειγμα πώς η ένταση που μαζεύουν οι στρόβιλοι του “The Spacegoat” φτάνει στην αγχολυτική απλότητα στο ριφ του επόμενου, ομώνυμου του δίσκου κομματιού. Ή τις πιο μπάσες συχνότητες στο “Cold Storage” που, ενώ έρχονται για να υπογραμμίσουν τη δυστοπία, στην πραγματικότητα της προσφέρουν τη σωματικότητα, δηλαδή την πρωταρχική εστία αντίστασης.
Είναι, λοιπόν, μια ξεχωριστή περίπτωση το Do You Feel Lucky?. Ο Bellerophone δανείζεται την αλφάβητο από τον Eno, τον Roedelius και τους άλλους, φτιάχνει όμως τις λέξεις μοναχός του. Και η αφήγησή του είναι αρκετά γεμάτη, αρκετά μέσα στο θέμα του, ώστε ο καλύτερος έπαινος νομίζω πως είναι η επιβεβαίωση των προλεγομένων περί «φόρου τιμής» και προβολής του ήχου στη «δυστοπική ατμόσφαιρα του 21ου αιώνα».
