Η παράδοση ενός τόπου, πόσο μάλλον μιας ευρύτερης γεωπολιτικής περιοχής, δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα χάριν του συρμού, ούτε σώνει και ντε πατρονάρεται έτσι απλά, σύμφωνα με τα (εκάστοτε) πρότυπα μιας «αγοράς». Γι' αυτό σχήματα όπως οι ΤΑΚΙΜ –μία επίλεκτη ομάδα μερικών από τους πιο καταξιωμένους μουσικούς στα παραδοσιακά όργανα τα οποία διαχειρίζονται– δημιουργούν το δικό τους κοινό, το δικό τους ρεύμα, τη δική τους ταυτότητα· και αλληλεπιδρούν τόσο με την κοινωνία στην οποία ζουν και εργάζονται, όσο και με τον κόσμο ολάκερο. Δεν είναι τυχαίο πως στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χαρακτηρίζονται ως «ethnic», με έναν όρο δηλαδή πραγματική «σούπα», που καταφέρνει ωστόσο να κατατάξει κάποιον καλλιτέχνη στις διεθνείς μουσικές αγορές (τις πραγματικές, αυτή τη φορά) με κάποια σαφήνεια. Ούτε και τυχαίο είναι που το προπερασμένο Σάββατο, τέσσερα μέλη τους εμφανίστηκαν στο Fuzz για να συμπράξουν (εμπνευσμένα και απρόσμενα) με τους αγαπημένους Καλιφορνέζους του ελληνικού κοινού Calexico, κάνοντας τη διαφορά.
Με κανονάκι, λαούτο, ούτι, πλήθος κρουστών, κλαρίνο, βιολί, κοντραμπάσο, πάσης φύσεως φωνές εξέχουσες, αλλά και με ενδυματολογική και παρουσιαστική συνοχή (όποιος δει στους TAKIM σε συναυλία τους, θα καταλάβει), τα «φιλαράκια» –η σημασία της λέξης τακίμ– αποτελούν μια ορχήστρα ολκής, ως άλλη εστουδιαντίνα από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη. Η οποία σουλατσάρει στα μελωδικά και ρυθμικά της μονοπάτια με την άνεση ενός φτασμένου δεξιοτέχνη της μουσικής μας παράδοσης, αλλά και με εκείνη ενός τζαζίστα από τα νεοϋορκέζικα καταγώγια του bebop πυρετού.
Στο άλμπουμ Τακίμ, δεύτερο χρονολογικά και με ίδιο τίτλο με το ντεμπούτο του 2005, οι επιλογές των τραγουδιών προέρχονται από την Ήπειρο, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία, την Πελοπόννησο, τη Μακεδονία, την Πόλη. Μοιάζει σαν ένα ταξίδι στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, με ενσωματωμένες όμως όλες τις Ανατολικές μουσικές επιρροές, τόσο στο παίξιμο, όσο και ως αίσθηση. Τι «tutti» εκτελεσμένα άψογα, τι ηχοχρώματα «τακιμιασμένα» αρμονικά και φίνα, τι ταξίμια και σολιστικά μέρη που εκπλήσσουν και συγκινούν. Η πρώτη ύλη του άλμπουμ διαθέτει κάτι από τη στόφα των ηχογραφήσεων έτσι όπως γίνονταν παλιά, ζωντανά και αυθόρμητα. Αλλά και κάτι από το τώρα: θα μπορούσε να πει κανείς πως «κλείνει το μάτι» στην αυτοσχεδιαστική τάση που χαρακτηρίζει πλήθος παραδοσιακών εγχειρημάτων του σήμερα, είτε σε συναυλιακό, είτε σε στουντιακό πεδίο δράσης. Η αρτιότητα των εκτελέσεων αναδεικνύει λοιπόν τους ΤΑΚΙΜ σε ομάδα ικανή να φέρει τα ιστορικά τρίσβαθα της παράδοσής μας στο παρόν, με την ενέργεια και την ανάσα εκείνη που χρειάζεται η τελευταία για να ξαναζωντανέψει.
Για παράδειγμα, το μακεδονίτικο "Μαντηλούδι" τυγχάνει μιας χορωδιακής αντιμετώπισης στην τραγουδιστική προσέγγιση, μεταφέροντάς σε «ψυχή τε και σώματι» στα μέρη εκείνα, όπου παίζονται και παραδίδονται αυτοί οι σκοποί από γενιά σε γενιά. Στιγμές πάλι σαν το μικρασιάτικο "Δεν Είν' Αυγή Να Σηκωθώ", το θρακιώτικο "Μια Κόρη Μια Διαβάτισσα", αλλά και το ποντιακό "Τα Κοκκία Τα Τσαβδάρια" σε κάνουν να θέλεις να σύρεις τον χορό, ανταμώνοντας τους δικούς σου ανθρώπους σε ένα οικογενειακό γλέντι. Στον νέο τους αυτό δίσκο, οι ΤΑΚΙΜ καταθέτουν έτσι μια πρόταση εξωστρέφειας και κοινωνικοποίησης, δίνοντας έναν ισχυρό λόγο σε άλλους μουσικούς/οργανοπαίκτες να βιώσουν κι εκείνοι την παράδοση σε μια βάση τωρινή, όσο και φρέσκια. Οι ίδιοι δείχνουν δε να το διασκεδάζουν, κάτι που αποτελεί επιπλέον παράγοντα για να γιορτάσεις κι εσύ μαζί τους «τη συνέχεια των πραγμάτων».
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στις συμμετοχές αναγνωρισμένων καλλιτεχνών δίπλα στους Αλέξανδρο Αρκαδόπουλο (κλαρίνο), Πάνο Δημητρακόπουλο (κανονάκι), Μάνο Κουτσαγγελίδη (τραγούδι), Θωμά Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο και τραγούδι), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Κώστα Μερετάκη (κρουστά και στο τραγούδι) & Γιάννη Πλαγιανάκο (κοντραμπάσο): Χρόνης Αηδονίδης, Χάρις Αλεξίου, Βαγγέλης Δημούδης, Παντελής Θαλασσινός, Δημήτρης Καρασαββίδης, Γρηγόρης Καψάλης, Γιάννης Κωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Γιάννης Παπακώστας, Γιασεμή Σαραγούδα, ΟΜΑ Strings, αλλά και οι μαθητές του «Ευξείνιου Πολιτιστικού Συλλόγου», καθένας βάζει στο άλμπουμ το λιθαράκι που του αντιστοιχεί με τρόπο σεβάσμιο, που δεν καπελώνει το τελικό υλικό. Ίσα-ίσα, η ουσία των ΤΑΚΙΜ αναδεικνύεται ισομερής και καλά ζυγισμένη: ένα αμάλγαμα ακουσμάτων, φωνών και ηχοχρωμάτων που γλυκαίνουν την καρδιά σε κάθε ευκαιρία· μια συνεισφορά δίκαιη και προσεκτική, έτσι όπως κάνουν οι πραγματικοί φίλοι.
Το άλμπουμ αυτό αποδεικνύει ότι η παράδοσή μας παραμένει «alive 'n' kicking», που λένε και οι Αγγλοσάξονες, κάνει όμως και κάτι περισσότερο: προβάλλει ως αφετηρία (τόσο σε συνθετικό, όσο και σε εκτελεστικό επίπεδο) για τη διαμόρφωση μιας νέας μουσικής εντοπιότητας. Με βάση μάλιστα τη σπανιότητα ανάλογων εγχειρημάτων στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία, δεν συνιστά υπερβολή αν μιλήσουμε για έναν «φάρο στο σκότος», που μπορεί να δειξει τον δρόμο, να συγκινήσει, ίσως και να επανεκκινήσει τη σχετική παραγωγή –όποιο κι αν είναι το ύφος, η στόχευση ή η αισθητική του υλικού που περιμένει να γεννηθεί. Δεν χρειάζεται άλλωστε πάντοτε να καινοτομεί μία δισκογραφική πρόταση για να καταστεί σπουδαία. Μπορεί να φτάσει ως εκεί όντας κατάθεση ψυχής άρτια, ευθύβολη και σπινθηροβόλα, καταγεγραμμένη με την ακρίβεια και την αφοσίωση που επιδεικνύουν εδώ οι ΤΑΚΙΜ.
{youtube}CJ8xxG0dfdM{/youtube}
