Πολύ μελάνι έχει χυθεί σχετικά με το αν (και πώς) μπορεί τελικά ο ελληνικός στίχος να ταιριάξει με τις λαϊκές φόρμες της Δύσης. Κι αν οι περισσότεροι σήμερα επιλέγουν να παρακάμπτουν εντελώς το ερώτημα, πηγαίνοντας απευθείας στην εύκολη λύση του αγγλικού στίχου, υπάρχουν άλλοι που –από την εποχή του Πασχάλη και των Olympians κιόλας– επιχειρούν να δώσουν τη δική τους εκδοχή για την απάντησή του. Κάπου μέσα σε αυτή τη μακρά σειρά δημιουργών βρίσκει κανείς και τον Λάμπρο Παπαλέξη, παλιά καραβάνα στα μουσικά μας πράγματα, με θητεία στους Φάντης Μπαστούνι & Οι Άσσοι και στη Σαύρα Των Βασιλικών Δρόμων.
Στο Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη, ο Παπαλέξης επιχειρεί να φορέσει ελληνικούς στίχους σε μια σειρά από μελωδίες που έρχονται από Αμερική μεριά, βγαλμένες θα 'λεγες κατευθείαν από τα συρτάρια του Dylan, του Springsteen, των Byrds και λοιπών θεμελιωτών της «americana». Κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει αρχικά απλό, αφού οι ενίοτε απλωμένες φόρμες αυτού του είδους τραγουδοποιίας θεωρητικά ευνοούν τις μεγάλες λέξεις της ελληνικής γλώσσας, στην πράξη αποδεικνύεται δύσκολο. Η συγκεκριμένη δυσκολία, καθώς και οι λεπτές ισορροπίες που ο Παπαλέξης κλήθηκε να κρατήσει, γίνονται εμφανείς στα αυλάκια τούτου του δίσκου.
Στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, η όλη φόρμουλα λειτουργεί πολύ καλά, έστω με έναν τρόπο ολίγον... «θαυματουργό». Το πάντρεμα του ήχου με τις λέξεις –οι οποίες φέρνουν λίγο σε beat ποίηση, αλλά θυμίζουν σε σημεία και τον ρομαντισμό των Διάφανων Κρίνων– παρότι μοιάζει παράταιρο αρχικά, σώζεται στο νήμα. Κάτι τα χορωδιακά φωνητικά, κάτι τα σαρωτικά ρεφρέν, κάτι οι α-λα-The Band ομοβροντίες από πιάνα, hammond, κιθάρες και τύμπανα, κάτι τα ψυχωμένα παιξίματα, όλα συμβάλλουν ώστε το αμάλγαμα να δέσει και να βγουν τα τραγούδια στο φως. Κάπως έτσι, πιάνεις τον εαυτό σου να τραγουδάει δυνατά τους στίχους του "Κι Όμως Κανείς Δεν Ξέρει", του "Χαμένα Καλοκαίρια (Μη Μου Ζητάς)" και των υπόλοιπων κομματιών, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις απόλυτα για τι πράγμα αυτά μιλάνε.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, τα θαύματα τελειώνουν. Και ειδικά στις δύο τελευταίες συνθέσεις, αποκαλύπτονται κάποιες ρωγμές στη λογική που ακολουθούν ο Παπαλέξης και η ευφάνταστα τιτλοφορημένη μπάντα Χτισμένες... Των Θεμελίων. Οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με τον λόγο και τον τρόπο που αυτός (δεν) φωτίζεται από τη μουσική. Η σουρεαλιστική στιχουργία απομένει άβολη και «ξεκρέμαστη», εν ολίγοις, όπου το μελωδικό στοιχείο εμφανίζεται ασθενικό.
Παρά ταύτα, το Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη παραμένει ένα άλμπουμ με σαφείς χάρες. Αποτελεί μάλιστα κυκλοφορία που, εκτός του ότι καταγράφεται ως κορυφή για τον δημιουργό της, ξεχωρίζει με άνεση μέσα στη φετινή δισκογραφική πραγματικότητα. Αυτό το τελευταίο είναι ένα διόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα, με δεδομένα τα προαναφερθέντα ρίσκα που πήρε ο Λάμπρος Παπαλέξης. Κι αν δεν είναι πάντα σαφές το πώς στο καλό το κατάφερε, καθόλου δεν πειράζει: άλλωστε το μυστήριο είναι συχνά αναπόσπαστο συστατικό της επιτυχίας.
{youtube}CGkBhuBCKRc{/youtube}
