Τον συντοπίτη μας Monsieur Minimal δύσκολα δεν θα τον έχεις πετύχει τα τελευταία χρόνια στα ερτζιανά (αλλά και στα διαδικτυακά) λημέρια. Το “Love Is A Circle” ήταν –και δεν σταμάτησε ποτέ να είναι– ένα γλυκόπικρο ποπ κομψοτέχνημα, που μας σύστησε τον δημιουργό από τη Βέροια και την καλαίσθητη ματιά του πάνω στη μουσική γραφή. Ακολούθησαν βέβαια κι άλλα κομμάτια από τότε, όπως τα “Smile”, “Πάστα Φλώρα” και το αξιομνημόνευτο δίδυμο των “Bitter” και “Last Song”, εδραιώνοντας έτσι τη φήμη του Χρήστου Τσιτρούδη ως τραγουδοποιού σταθερά αξιόλογου, ικανού και ηχητικά σύγχρονου.
Φέτος επιστρέφει 3 χρόνια μετά το διπλό Minimal To Maximal, με διάθεση να εξαπλώσει την ποπ φλέβα που –αποδεδειγμένα– διαθέτει σε ένα ακόμα πιο ευρύ φάσμα επιρροών. Το single που προϋπάντησε τον ερχομό του δίσκου (“Never Give It Up”) φέρνει μαζί του μερικά πλήκτρα που φωνάζουν Μ83 από χιλιόμετρα, εξελισσόμενο στην πορεία σε μελωδικό, κιθαριστικό «καναπεδάκι», η γεύση του οποίου σου μένει στο στόμα για καιρό. Το High Times καταφέρνει πράγματι να συγκεντρώσει όλα τα δυνατά σημεία του Monsieur Minimal ως δημιουργού, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται από τη μεγαλομανία του διπλού άλμπουμ, προσφέροντάς μας τη γραφή του σε συμπυκνωμένη, αντιπροσωπευτική δόση.
Ο δίσκος ξεκινάει με το «η-ζωή-είναι-ωραία» διαθέσεων “My World Is You”, που ξεχωρίζει για τα ευδιάθετα φωνητικά και την ηλιόλουστη μελωδία. Στη συνέχεια, ο Χρήστος Τσιτρούδης μας σερβίρει το ένα μετά το άλλο κομμάτια του ίδιου παζλ, με διαφορετικές μεν αρετές το καθένα, που όμως υπηρετούν τελικά τον ίδιο δημιουργικό σκοπό. Τέτοιες μάλιστα μικρές ηχητικές διαφοροποιήσεις διακρίνονται σε όλη τη διάρκεια του High Times. Το ομώνυμο κομμάτι, για παράδειγμα, φέρνει στο τραπέζι παραμορφωμένες κιθάρες και το σαξόφωνο που πολλοί αγάπησαν στον ήχο του “Bitter”, ενώ το “Hungry” κουβαλάει στην πλάτη του μια μπασογραμμή η οποία μοιάζει να ξεπήδησε από τα sessions του Random Access Memories των Daft Punk.
Όσοι επομένως βιαστούν να κατηγοριοποιήσουν τον Monsieur Minimal ως one trick pony, θα διαψευσθούν γρήγορα. Πάρτε για παράδειγμα το “The Joy Of Love” με τις κάτι από Cure κιθάρες και τα χορωδιακά φωνητικά και βάλτε τα απέναντι στον synth στροβιλισμό του “Gaidadelic”. Όχι, ο Μινιμαλιστικός Κύριος δεν ποντάρει σε μανιέρες και σιγουράκια. Σκοπός του είναι, αντιθέτως, να χρησιμοποιήσει ολόκληρη την παλέτα του δημιουργικού του ρεπερτορίου, κάτι που τελικά καταφέρνει κατά τρόπο αξιοσημείωτο σε αυτό το 4ο άλμπουμ. Παραδίδει λοιπόν ένα ηχογράφημα που στέκει αυτόφωτο στον ποπ γαλαξία, παρά τις αναφορές και τις επιρροές του, ενώ παράλληλα προσφέρει κι ένα όμορφο soundtrack για τους βουτηγμένους στη λιακάδα μήνες που έρχονται.
{youtube}Ss0HQ3QNo2Q{/youtube}
