Είναι καιρό στα χέρια μου τούτος ο δίσκος, στην ηλεκτρονική του μορφή (βγαίνει σύντομα και σε βινύλιο). Άργησα να προχωρήσω σε μια ουσιαστική συνολική ακρόαση, όχι γιατί με παρέσερνε η παροιμιώδης αναβλητικότητά μου, ούτε γιατί με απωθούσε ο ίδιος (κάθε άλλο). Απλώς, όποτε έστρωνα αυτί, σπανίως έφτανα στο δεύτερο κομμάτι –μένοντας, τις περισσότερες φορές, κολλημένος στο εναρκτήριο “Ordo Ab Chao”. Κι όταν τα κατάφερνα, το μυαλό μου έμοιαζε να γυρνά «πίσω και γύρω από τους αθανάτους των ερήμων και των περιβολιών», εκεί δηλαδή που μας πάει το ποίημα “Οι Αθάνατοι” του Ανδρέα Εμπειρίκου, το οποίο περιλαμβάνεται στη σύνθεση.
Η απαγγελία του ίδιου του Εμπειρίκου είναι πραγματικά απολαυστική: οι πλούσιοι κυματισμοί στη φωνή του, η κοφτερή εκφορά των φθόγγων, η αλάνθαστη ευστοχία των λέξεων, η ακρίβεια των νοημάτων. Νιώθεις μέρος αυτής της «αείποτε εξελισσομένης ενδελεχείας», εκείνου του «αείποτε τελουμένου μυστηρίου» που περιγράφει ο ποιητής, όπως επίσης αισθάνεσαι τη δόνηση εκείνου του «παρά τον θάνατον» με το οποίο καταλήγει (μπορείτε να ακούσετε εδώ την απαγγελία μόνη της, λαμβάνοντας υπόψη ότι για τις ανάγκες της σύνθεσης έχει υποστεί μια αμυδρή επεξεργασία).
Τίθεται βέβαια το ερώτημα πώς να πλαισιώσει κανείς κάτι που είναι ήδη τόσο πλήρες. Οι Vault Of Blossomed Ropes δίνουν όμως μια καλή απάντηση. Του αφήνουν την πρωτοκαθεδρία, ασπάζονται τη λεπτότητα του λυρισμού του και δημιουργούν κάτι το οποίο απέχει αρκετά αφενός από το να είναι απλώς ένα «χαλί» και αφετέρου από το να προσπαθήσει να επιβάλλει τις δικές του αναγκαιότητες. Με μία έννοια, η μουσική γεννάει το ποίημα, προλογίζοντάς το και δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να το υποδεχθεί· ταυτόχρονα, γεννιέται από αυτό, παίρνοντας τη μορφή μιας electronica με μπόλικες ανοιχτωσιές όταν η απαγγελία φθάσει στο τέλος της.
Αλλά και η συνέχεια είναι αναλόγως επιτυχημένη. Από τα παραπάνω οι Vault Of Blossomed Ropes παίρνουν κυρίως τις ανοιχτωσιές, αφήνοντας κάθε ιδέα να αναπτυχθεί με τους δικούς της όρους. Κρατάνε επίσης τον γήινο τόνο που δίνει το ποίημα του Εμπειρίκου, μεταφέροντάς τον είτε στο φλάουτο του Στέλιου Ρωμαλιάδη (γνωστού και από το σχήμα των Lüüp), είτε στη φωνή της Άννας Λινάρδου, είτε (πιο σποραδικά) στους απόηχους της κιθάρας του Γιώργου Βαρούτα. Το σχήμα συμπληρώνεται από τον Νίκο Φωκά σε συνθεσάιζερ, samples και ηλεκτρονικά, τον Στρατή Σγουρέλη στο μπάσο και τον Steve Jansen –αδερφό του David Sylvian και πρώην μέλος των Japan, στα κρουστά και σε λοιπές ηχητικές διευθετήσεις (sound treatments το γράφουν οι ίδιοι, ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο).
Η μουσική τους κινείται αργά, με γεμάτες ανάσες και με μια δομή που περισσότερο διαχέει παρά ιεραρχεί. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, στηρίζει αρκετά στον αυτοσχεδιασμό και επομένως στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μουσικών, στην αξιοποίηση εκείνης της ανοιχτότητας. Και καταφέρνουν –εκτός από ουσιαστικοί– να ηχούν και αρκετά πολυσυλλεκτικοί, τη στιγμή που τα μοτίβα και οι τρόποι πλήρωσης εκείνων των αλληλεπιδραστικών σχέσεων δείχνουν να κινούνται σε ένα πεπερασμένο εύρος επιλογών, δίχως, παρ' όλα αυτά, να ανακυκλώνονται. Από τα βουκολικά φυσήματα του Ρωμαλιάδη στη διακριτική electronica και από εκεί σε κάτι που μοιάζει με progressive ή στις παρυφές του noise, απ’ όπου και μας αποχαιρετούν· οι αποστάσεις που καλύπτονται δεν είναι μικρές, όσο ενοποιητική μπορεί να φαίνεται η διάσχισή της από το συγκρότημα.
Δεν υποβάλλει την παρουσία της η μουσική των Vault Of Blossomed Ropes· εξελίσσεται διακριτικά, αποφεύγει τις πολλές εντάσεις, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι αφήνεται ελλιπής (συναισθηματικά ή καθαρά μουσικά). Ίσα-ίσα διαθέτει αρκετή λεπτομέρεια και κάμποσες διακυμάνσεις. Όπως επίσης διαθέτει και κάτι το ρέον, μια πληρότητα που συνεχώς (δηλαδή από σύνθεση σε σύνθεση) αλλάζει τους όρους της και τίθεται εκ νέου υπό διαμόρφωση. Είναι εξαιρετική περίπτωση οι Vault Of Blossomed Ropes και το ντεμπούτο τους σίγουρα από τις καλύτερες εγχώριες παραγωγές για το τρέχον έτος.
{youtube}TsUirfVgJ98{/youtube}
