Το 4ο άλμπουμ του Σωκράτη Παπαχατζή και της Μαρίνας Καναβάκη, παρότι μέσω του ελληνικού τίτλου και της (ως επί το πλείστον) ορχηστρικής του δομής παρουσιάζει μια εικόνα απόκλισης από τις προηγούμενες δουλειές τους, αποδεικνύεται ως πόνημα απολύτως χαρακτηριστικό των ΜΚ-Ο. Άλλωστε το μουσικό δίδυμο διαθέτει ήχο που δύσκολα μπορείς να μπερδέψεις με κάτι άλλο.
Στα 14 κομμάτια του Αιθέρα ξεδιπλώνεται και πάλι η πολυπρισματική τους άποψη, η οποία εμπλέκει μυριάδες επιρροές –από το prog rock και την τζαζ, μέχρι τη λόγια παράδοση. Νομίζω όμως ότι τούτη τη φορά το όλο οικοδόμημα κάπου άρχισε να τρίζει· σαν να μην αντέχει πλέον την υπερφόρτωση. Προσωπικά, δυσκολεύτηκα να εισέλθω στον κόσμο του άλμπουμ, καθώς υπάρχουν πράγματα που εμπόδισαν την προσέγγισή μου. Κι αν αναρωτιέστε, όχι δεν πιστεύω ότι ο Αιθέρας είναι από εκείνες τις δουλειές που απαιτούν χρόνο για το ξεκλείδωμά τους: αντιθέτως, οι πολλές ακροάσεις δεν άλλαξαν την άποψή μου, απλά με έκαναν να τον συνηθίσω...
Τα ελαττώματα έχουν να κάνουν με την εμφάνιση κάποιων εκ των γνωστών ΜΚ-Ο χαρακτηριστικών σε μεγαλύτερη (έως υπερβολική) δόση από εκείνη που θα «έπρεπε». Για παράδειγμα, η χειροποίητη, εξανθρωπισμένη αίσθηση που ανέδιδε πάντα η ηλεκτρονικότητα του διδύμου, εδώ γίνεται σε στιγμές απωθητικά «ατημέλητη». Στις "Ακτίνες", ας πούμε, δυσκολεύτηκα πολύ να επιμείνω: βρήκα πως το ασύγχρονο της όλης performance φλερτάρει επικίνδυνα με την καταστροφή. Αλλού βέβαια τα πράγματα είναι καλύτερα, πάντως η αμφιβολία και το άγχος ότι όλα θα καταρρεύσουν από στιγμή σε στιγμή παραμένει κραταιά στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου.
Ένα ακόμα στοιχείο, το οποίο επίσης ξέρουμε και μάθαμε να περιμένουμε από τους MK-O αλλά εδώ δεν λειτουργεί σε λογική χρυσής τομής όπως παλαιότερα, είναι η δημιουργική ασάφεια (επιτρέψτε μου τον... βαρουφακισμό) στον συνθετικό τομέα. Άκουσα δηλαδή πολλές ενδιαφέρουσες –και συναρπαστικές, ενίοτε– αρμονικές και ρυθμικές εξορμήσεις, που όμως σχεδόν πάντα έμεναν «ανοιχτές»· εν αναμονή θα έλεγες μιας καταστάλαξης, ενός ουσιαστικού θέματος. Ένιωσα, εν ολίγοις, ότι άκουγα πράγματα που βρίσκονταν ένα βήμα από την ολοκλήρωση, ότι περισσότερο γινόμουν μάρτυς δυνατοτήτων, παρά οντοτήτων.
Παρά ταύτα, υπάρχουν αρκετές στιγμές στον Αιθέρα οι οποίες με εξίταραν και ανανέωσαν την εμπιστοσύνη μου στους MK-O. Το εναρκτήριο π.χ., ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, πραγματοποιεί ιδανικό άνοιγμα. Υπάρχουν επίσης πολλές ενδιαφέρουσες μείξεις ηχοχρωμάτων: οι τρόποι δηλαδή με τους οποίους συμπλέκονται τα σύνθια με τις κιθάρες και τα παραδοσιακά έγχορδα είναι όχι μόνο ενδιαφέροντες, μα και εμπνευστικοί. Και υπάρχουν φυσικά και αρκετά δείγματα συνθετικής αρτιότητας (η υπέροχη μελωδία του "Καημός Στο Ακρογυάλι", λ.χ.) να υπενθυμίζουν ότι η δισκογραφία των Καναβάκη/Παπαχατζή δεν έχει προκαλέσει άδικα αίσθηση τα τελευταία 10 περίπου χρόνια.
Ίσως ο Αιθέρας να τύχαινε καλύτερης αντιμετώπισης από τη μεριά μου αν προερχόταν από ένα νέο σχήμα. Ειδωμένος όμως υπό το φως του πρότερου καλλιτεχνικού βίου των MK-O, υπολείπεται όχι μόνο σε πρωτοτυπία, αλλά και σε λειτουργικότητα. Θα έλεγα δε πως μόνο σε ό,τι αφορά το (σχεδιασμένο από την Καναβάκη) artwork κερδίζει τις εντυπώσεις σε σύγκριση με τα Ovation, Unreel και Blues For The White Nigger. Γιατί πρόκειται για σχεδιασμό που, πέρα από πολύ όμορφος και ιδιαίτερος, είναι –λόγω της «θολότητάς» του– απόλυτα αντιπροσωπευτικός του περιεχομένου.
{youtube}w2bbImmUhMY{/youtube}
