Ανδριάνα Μπάμπαλη - Το Μαζί Είναι Δρόμος

Θα ξεκινήσω λίγο αντίστροφα αυτήν την κριτική. Από το σημείο δηλαδή όπου πήγα να κρατηθώ από τους στίχους λέγοντας «μπράβο!», μόνο και μόνο για να διαψευστώ δευτερόλεπτα αργότερα διαβάζοντας το δεύτερο σκέλος του πρώτου τετράστιχου της "Αλαζονείας":

 

Ξαφνικά αισθάνθηκα βλαξ και ρίχτηκα πίσω στα βιβλία ψυχολογίας, καθώς δεν ήξερα ότι από τέτοια γεγονότα εμφυσείται σε ένα νεαρό άτομο η αλαζονεία. Θέλω να πω ότι η ποιητική αδεία φτάνει μέχρι το σημείο που οι εξηγήσεις τις οποίες δίνει –ακόμα και για ζητήματα παραισθητικότητας (πόσο μάλλον ψυχολογίας)– μπορούν να εξηγηθούν. Σε μια παρεμφερή δηλαδή γραμμή διαφοροποίησης με εκείνη που χωρίζει την καλή από την κακή επιστημονική φαντασία. Οι στίχοι βέβαια του Νίκου Μωραΐτη, που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τη λεκτική πλευρά του νέου δίσκου της Ανδριάνας Μπάμπαλη, σαφώς και διαφοροποιούνται από τη βαρετή ομοβροντία έντεχνης αερολογίας. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν σημαίνει ότι βρίσκουν και πάντα τον στόχο τους.

 

Από την άλλη, η ίδια η Μπάμπαλη μοιάζει σε επίπεδο μουσικών επιλογών (υπογράφει η ίδια τις συνθέσεις) μοιρασμένη, αν όχι συγχυσμένη. Έχοντας απόλυτο έλεγχο της ηχητικής κατεύθυνσης, χρεώνεται σε αυτήν το πήγαινε-έλα του ύφους σε όλο το εύρος του Το Μαζί Είναι Δρόμος. Μπορεί να το περιμέναμε το αναγκαίο κακό που έχει χτυπήσει κάθε Ελληνίδα τραγουδίστρια κάτω των 40 –ονομάζεται λίγο gypsy/λίγο swing– πάντως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι έπρεπε να είναι και τόσο βασικού μοτίβου, ώστε θα μπορούσε ν' ανήκει σε οιονδήποτε άλλον δίσκο της ντόπιας παραγωγής που μαστίζεται από το άγχος του update. Ασχέτως τώρα αν αυτό που διαμείβεται μέσα στο άλμπουμ διαθέτει φρεσκάδα ή αποτελεί πραγματική πρόταση.

 

Κι αυτό το άγχος διατρέχει όλον τον καινούργιο δίσκο της Ανδριάνας Μπαμπαλη. Όπου συμμετέχουν και οι Onirama, προσθέτοντας μεν μια pop/rock χροιά στα "Ακουστικά", μα μήτε μισή νότα που δεν έχουμε ήδη ακούσει σε δικό τους άλμπουμ. Αλλά το απόλυτο μπουρλέσκ έρχεται με τη συμμετοχή του Haig Yazdjian. Ο οποίος ναι μεν χρωματίζει με το ούτι του την ενορχήστρωση (χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο ότι έπρεπε να μπει τόσο ψηλά στη μίξη), όταν όμως αρχίζει η ώρα του αμανέ τα πράγματα παίρνουν μια τροπή που αδυνατεί να έρθει σε συμβατότητα με την υπόλοιπη προσπάθεια για ποπ που ακούμε στο Το Μαζί Είναι Δρόμος. Κάνοντάς με έτσι να πιστέψω ότι η Ανδριάνα Μπάμπαλη βγήκε αυτή τη φορά σαφάρι προς αναζήτηση επιτυχίας με κάθε δυνατό συνδυασμό.

 

Πρέπει επίσης να ομολογήσω πως από το δικό μου τουλάχιστον μυαλό ποτέ δεν μπόρεσε να φύγει η έμμονη ιδέα ότι η Μπάμπαλη έχει τόσο βαθιές φωνητικές ρίζες στην Ελευθερία Αρβανιτάκη και στην Ελένη Τσαλιγοπούλου, ώστε οι Δυτικές επιρροές στις συνθέσεις την αναγκάζουν να κινηθεί τελικά σε πεδία που η ίδια προδίδει με τη φωνή της. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, η καλύτερη κατά τη γνώμη μου στιγμή έρχεται με τη συμμετοχή του Γιάννη Κότσιρα στον "Υπνοβάτη"· μία σύνθεση που άξια μπορεί να γεμίζει βραδιά σε σκηνές η οποία φιλοξενεί έντεχνες συνταγμένες. Αλλά μέχρι εκεί.

 

Σε αντίθεση τέλος με το γενικότερο κλίμα του δίσκου έρχεται το συγκεκριμένο εξώφυλλο, καθώς «ποπίζει» χωρίς τελικά να συνάδει με το περιεχόμενο: τα θέματα στα οποία στοχεύουν οι στίχοι αφορούν σε πιο ώριμες ηλικίες από εκείνες που υπονοεί η teenager στο εξώφυλλο, αλλά και το χιπστεροτό ένεκα ποδηλάτου εσώφυλλο.

 

Η προσπάθεια λοιπόν για ανανέωση φαίνεται να σκόνταψε σε επαμφοτερίζοντα πηνία έμπνευσης, που αποπροσανατόλισαν τη νέα αυτή δουλειά της Ανδριάνας Μπάμπαλη.