Από τους καλλιτέχνες που κινούνται στην εθνική οδό του ελληνικού τραγουδιού από τη δεκαετία του 1990 και μετά, λίγοι δίχασαν τόσο όσο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Παρότι δεν ήταν πάντα έτσι, την τελευταία δεκαετία είναι πολλοί εκείνοι που τον έχουν κριτικάρει για δηλώσεις του κι άλλοι τόσοι αυτοί που αμφισβητούν την καλλιτεχνική του αξία, απορρίπτοντάς τον λ.χ. ως κάποιον που απλά ξεπατίκωσε επιτυχώς διάφορους Ιταλούς τροβαδούρους.
Αν βέβαια δει κανείς προσεκτικά την πορεία του, η αλήθεια είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν τραγουδοποιό που κατάφερε να παραμείνει δημιουργικός, αλλά και να κρατήσει το επίπεδό του διαμέσου των χρόνων –έστω κι αν παρέμεινε ξεροκέφαλα αμετακίνητος σε συγκεκριμένες συντεταγμένες, έστω κι αν απέφυγε τα καλλιτεχνικά ρίσκα. Κι αν ορισμένοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ένας κατά τα φαινόμενα «average Joe» μπορεί να είναι ταυτόχρονα πηγαίος μελωδός, δυνατός ερμηνευτής μα και προσεκτικός, επιλεκτικός καριερίστας (με την καλύτερη δυνατή έννοια αυτό το τελευταίο), τι να κάνουμε δηλαδή;
Στο νέο του άλμπουμ με τον (όχι και τόσο εύηχο) τίτλο Μια Τρύπα Στον Καιρό... Κύριε Μάνο ο Μαχαιρίτσας συνεργάζεται με διάφορους στιχουργούς (Λίνα Δημοπούλου, Γιώργος Μπακόλας, Μάνος Ελευθερίου, Ισαάκ Σούσης, Γιάννης Μαύρος, Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος) για να στήσει μια συλλογή τραγουδιών που χωρίζονται σε τέσσερις θεματικές ενότητες: ρεαλισμός, έρωτας, αυτογνωσία, όνειρο. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος αρκετά εσωστρεφής, κοντά στο κλίμα του Η Ενοχή Των Αμνών (2010), από τον οποίο δεν λείπουν και κάποια εξελληνισμένα τραγούδια Γάλλων και Ιταλών τραγουδοποιών –τους οποίους τόσο αγαπά ο Μαχαιρίτσας– που μοιάζουν να γεφυρώνουν τούτη τη δουλειά με την προηγούμενή του (Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμα Στη Μεσόγειο, 2012).
Εκείνο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ σε σχέση με το Μια Τρύπα Στον Καιρό... Κύριε Μάνο είναι η συντηρητικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν Μαχαιρίτσας και συνεργάτες τα 13 αυτά νέα τραγούδια. Με έχει άλλωστε προβληματίσει και σε προηγούμενες δουλειές του η έλλειψη φαντασίας και τόλμης που παρατηρώ στον ενορχηστρωτικό τομέα. Γιατί όλα ωραία με τις ακατέργαστες ακουστικές κιθάρες, τους παλαιοροκισμούς και τα λοιπά στανταράκια της μαχαιρίτσιου ήχου, αλλά από τους καλλιτέχνες ζητάει κανείς και το ανανεωτικό παιχνίδι. Κι αυτό το τελευταίο απουσιάζει εν πολλοίς από τούτες τις ηχογραφήσεις. Όταν πάντως για ένα και μόνο τραγούδι ("Με Πήρε Ο Ύπνος Στην Καρέκλα"), ο Μαχαιρίτσας αποφασίζει –άγνωστο γιατί, πολύ καλώς πάντως– να αναθέσει την ενορχήστρωση στον Λάμπη Κουντουρόγιαννη και στον Ορέστη Φαληρέα (Imam Baildi), ξαφνικά νιώθεις σαν μια ηλιαχτίδα να διαπερνά τον βαρύ, συννεφιασμένο ουρανό.
Δεν προσφέρει λοιπόν εκπλήξεις το Μια Τρύπα Στον Καιρό... Κύριε Μάνο. Έχει όμως να δώσει καλά τραγούδια, από αυτά που ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ξέρει όσο λίγοι να σκαρώνει: καλοφτιαγμένα, προβληματισμένα, σκαμμένα κι όχι ξεπεταγμένα. Νομίζω ότι η ποιοτική συνέπεια είναι ένας παράγοντας τον οποίο συχνά υποτιμούμε στις κριτικές μας. Κι ο Μαχαιρίτσας την έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα με κάθε νέο δίσκο ότι ο ίδιος δεν αποτέλεσε ποτέ μετοχή-φούσκα στο εγχώριο μουσικό χρηματιστήριο. Αντίθετα από πολλούς άλλους, εξίσου προβεβλημένους, του «έντεχνου» χώρου στον οποίο συνήθως κατατάσσεται.
{youtube}aveXAGaGeDg{/youtube}
