Τεμπέλικο μεσημέρι, Μάρτης στην Αθήνα, πότε ήλιος, πότε συννεφιά· και το παράθυρο να ανοιγοκλείνει –έχει ακόμα κρύο. Ο 3ος δίσκος του Νίκου Ζουρνή παίζει από τα ηχεία, όμως εγώ δεν βρίσκομαι εκεί. Το κλίμα μοιάζει ίδιο, αλλά ο τόπος και ο χρόνος διαφέρουν δραματικά. Είμαι και πάλι στα Γιάννενα, φοιτητής. Κάθομαι για καφέ στο Υπερωκεάνειο, περιμένω την Τόνια. Και από τα ηχεία ακούγονται τραγούδια σαν το "Πειρατικό" και το "Βαλκανικό", ενορχηστρώσεις τύπου "Η Δόξα Των Ανέμων", γυναικείες φωνές με τα χρώματα και τις ερμηνευτικές τακτικές της Λαμπρινής Καρακώστα, της Αντιγόνης Μπασακάρου και της Νίκης Γλυκή.
«Σαν», «τύπου», «όπως».
Το déjà vu είναι ισχυρό και δεν επιτρέπει το άμεσο κεντράρισμα στις τόσο ουσιώδεις αυτές λέξεις. Μεγάλο πράγμα τα βιώματα, κυρίες και κύριοι... Παίζει η "Σκακιέρα", λέει, αλλά εσύ ξαναχάνεσαι στις σκέψεις. Τι να κάνει η Τόνια; Ο Βασίλης, ο Σωτήρης, ο Μάκης έχουν Facebook, τσέκαρες τι πόσταραν τελευταία; Και τι να γίνονται όλα εκείνα τα υπόλοιπα παιδιά, τόσο οικεία τότε, τόσο άγνωστα σήμερα;
«Σαν», «τύπου», «όπως». Οι λέξεις επιστρέφουν και παίρνουν την εκδίκησή τους.
Ναι, θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως ο Νίκος Ζουρνής δεν με άγγιξε· αν ισχυριζόμουν ότι οι τρόποι του με τα όργανα, τα μελωδικά του περάσματα, τα κατασκευαστικά των τραγουδιών του δεν συγκίνησαν έναν παλιό εαυτό. Αλλά το έκανε αντανακλώντας έναν κόσμο που δεν του ανήκει. Έναν κόσμο που μπορεί ν' αγαπά και ο ίδιος πολύ ως ακροατής, μα έχει ήδη από τα 1990s κατοχυρωθεί στον Σωκράτη Μάλαμα, στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, στη Μελίνα Κανά (στον βαθμό συμμετοχής της σ' αυτόν).
Και δεν είναι πως δεν διακρίνεται ταλέντο. Αρετές υπάρχουν, ενώ εντοπίζονται και τουλάχιστον δύο καλά, στρογγυλά τραγούδια –το "Αρόδου", με τη φωνή της Καρακώστα και το "Στην Αλεξάνδρας", με ερμηνευτή τον Πάνο Παπαϊωάννου. Είναι όμως που ανοίγω την κριτική του Σταμάτη Λεόντιου στα Χιλιόμετρα, το ντεμπούτο του τραγουδοποιού 6 χρόνια πριν (δες εδώ) και βρίσκω ότι θα μπορούσα να τη «φορέσω» και στο Αρόδου, αλλάζοντας απλά τους τίτλους των κομματιών και τα ονόματα των συμμετεχόντων τραγουδιστών...
Ο Νίκος Ζουρνής εξακολουθεί λοιπόν να παραπέμπει στον Σωκράτη Μάλαμα, σε βαθμό αδικαιολόγητο για την αυτονομία του ως δημιουργού. Τα πράγματα είναι μεν κάααπως καλύτερα συγκριτικά με τα Χιλιόμετρα, αλλά τα βασικά προβλήματα δεν έχουν επιλυθεί. Ακροατήριο βέβαια πρόθυμο να χαθεί σε déjà vu και έτερα νοσταλγικά, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Εάν όμως προβάλλονται αξιώσεις για κάτι παραπάνω –κάτι πιο προσωπικό και σημερινό– το τρένο το προλαβαίνει/δεν το προλαβαίνει ο Βοιωτός τραγουδοποιός. Και μόνο με την προϋπόθεση ότι θα τολμήσει να «σκοτώσει» την πατρική μαλαμική φιγούρα.
{youtube}mTcxqIBZ7QM{/youtube}
