Μάλιστα. Αυτός είναι ο πιο επίπονος και στενάχωρος τρόπος για να επαληθευθούν οι κακεντρεχείς θεωρίες μου, όπως αυτές διατυπώθηκαν στο κείμενο για το πρώτο μέρος της φετινής τριλογίας των Mohammad (εδώ). Μεταξύ μας, το γεγονός ότι οι εν λόγω θεωρίες καταρτίστηκαν αφού και το Lamnè Gastama (μέρος δεύτερο) είχε περιέλθει στην κατοχή μου, παραδίδεται προκαταβολικά στην κρίση σας. Λοιπόν, η επαλήθευση όντως καταφτάνει –και πονάει– μέσω των φωνητικών χορδών του πολύ Σάκη Τόλη («…of Rotting Christ fame», που λέει και το διεθνές δελτίο τύπου), στο παρθενικό τρακ από καταβολής Mohammad που φιλοξενεί φωνητικά. Όχι όμως για εκείνα που περιέχονται εντός των ορίων του “Hapsía”, αλλά για τον αντίκτυπο της παρουσίας του τελευταίου τόσο επί του Lamnè Gastama ως σώμα ήχου, όσο και στα πλαίσια της ευρύτερης τριλογίας ως συνολικού έργου· η οποία θυμίζω ότι εξερευνά ηχητικά την περιοχή που ορίζεται ως 34°Ν - 42°Ν & 19°Ε - 29°Ε.
Εξηγήσου τώρα… Με δεδομένο ότι ο προπομπός του παρόντος τρύγησε οργανικά από τα βουνά και τα λαγκάδια, δεν θα μπορούσε παρά να επιχειρηθεί και η σύνδεση με τη φωνητική παράδοση της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής μας. Τόσο γιατί αυτή η παράδοση αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της όλης υπόθεσης, όσο και γιατί (ούτως ή άλλως) αποτελούσε πρόκληση η ένταξη φωνητικών στον ήχο των Mohammad –κι αν θέλετε, και μια καλοδεχούμενη πιθανότητα ανανέωσης, έστω στα πλαίσια της πολύ συγκεκριμένης λογικής του τρίο. Η δε συνεργασία με τον Σάκη Τόλη, θεωρητικά τουλάχιστον, μοιάζει από επιτυχής μέχρι αυτονόητη, τόσο γιατί υφίστανται κοινές αισθητικές περιοχές μεταξύ Rotting Christ και Mohammad, όσο κι επειδή ο Τόλης ο ίδιος, με τον τρόπο του, είναι παράγωγο του τόπου τούτου. Στη θεωρία τουλάχιστον, η αμέσως καλύτερη επιλογή θα ήταν κάποιος διαλεγμένος ψάλτης της ελληνικής επαρχίας που να επιδέχεται σκηνοθεσίας. Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, να μην έχει «μολυνθεί» ο άνθρωπος από τίποτα ευρωπαϊκές θεωρίες· αντιθέτως, να τα λέει βουτηγμένος στα λιβάνια από την κορυφή μέχρι και τα νύχια.
Τελοσπάντων, επί του θέματος και πάλι, τα ζητήματα προκύπτουν κυρίως από την ένταση με την οποία προτάσσεται η παρουσία του φωνητικού τρακ –από την προώθηση μέχρι και το τελικό καταμερισμό δυνάμεων του άλμπουμ. Ο Τόλης δηλαδή όντως προλέγει μέσα απ’ τα δόντια το κακό σαν τον αρχικαλικάντζαρο της συντοπίτισσάς μας της Διαμάντως (Diamanda Galas), ενώ η μπάντα σούρνει επί οκτάλεπτο τα πυρωμένα σωθικά της. Ομολογουμένως, μια χαρά σύγκρυο και πόνος –αν και πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ την τριχοφυΐα μου να ανταποκρίνεται εντονότερα στον Attila Chisar, ή στη γνωστή τελετή του Eyes Wide Shut, για να βγω κι εκτός συνομοταξίας. Πριν και μετά την “Hapsía” όμως, τι; Υπό την έννοια πως δεν μιλάμε για κάτι τόσο αυτόσκοτο ώστε να πάρει πάνω του το βάρος ενός ολόκληρου άλμπουμ. Πριν, λοιπόν, λέγε με και “Pichak”, τα καλικαντζάρια να πριονίζουν μανιωδώς τον κορμό του κόσμου, πριν ξεφυτρώσει ο αρχηγός. Μετά, το “Tik Tromaktón”: δεκατετράλεπτη χαμηλοσυχνοτική αγιαστούρα, αραιή αλοιφή για τις ανοιχτές πληγές. Προετοιμασία και αποσυμπίεση…
Κοινώς, όχι ακριβώς φιλεράκια, επειδή πράγματι εξυπηρετούν τη λειτουργικότητα του Lamnè Gastama, προς και από το πυρηνικό του σημείο. Αλλά σίγουρα κατώτερα των περιστάσεων και προερχόμενα από τα έτοιμα κόλπα των Mohammad, ενώ εκκρεμεί η τελική κατάθεση της τριλογίας.
{youtube}z5aTczm6bTQ{/youtube}
