Θα ακουστεί μεγαλόσχημο, αλλά τα Παιδιά Της Παλαιότητας είναι ιστορικής σημασίας μπάντα. Για έναν πολύ απλό λόγο: όσοι εγχώριοι καλλιτέχνες πραγματοποιούν τομή, επιλέγουν συνήθως ασφαλείς δρόμους στην επόμενη κίνησή τους. Αλλά ο Παντελής Δημητριάδης και οι συνοδοιπόροι του διάλεξαν να κινηθούν ανασφαλώς, πατώντας σε έδαφος επικλινές και βαλτώδες, άσχετα με το αν στην επόμενη των Κόρε.Ύδρο. γωνία τους περίμεναν άλλοι με λουλούδια κι άλλοι με το περίστροφο.
Στα 12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες έβαλαν λοιπόν τα μαγνητόφωνα και τους ψηφιακούς εγγραφείς να γράφουν εκτός στούντιο, ολοκληρώνοντας κατόπιν (στο στούντιο) μια προσέγγιση τύπου «Αυτό είμαστε κι αν μας βρείτε ξεβράκωτους είναι επειδή έτσι θελήσαμε, όχι επειδή προσπαθήσαμε να σας πιάσουμε ως ακροατές». Και όσα βαρούλκα κι αν έσπασαν στη διαδρομή των συνθέσεων, οδηγώντας κάποιες ν' ακούγονται ημιτελείς, το σίγουρο είναι ότι δεν στερούνται προσωπικότητας. Κάτι που όχι μόνο μου φτάνει, αλλά το επαινώ κιόλας, διότι αποτελεί επιλογή ρίσκου. Τα συγκροτήματα δηλαδή δεν είναι φτιαγμένα για να αναπαράγουν τις μουσικές/λεκτικές εμμονές τους μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο. Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο είναι κακό· το αντίθετο. Έχει άλλωστε γίνει από πολλά σχήματα και της ημεδαπής και της αλλοδαπής και μάλιστα κατά επιτυχημένο τρόπο: οι National έρχονται εύκολα κατά νου, οι Ziggy Was παλιότερα, οι Last Drive των τελευταίων χρόνων, οι Hard-Ons στα 1980s.
Όμως δεν είναι τελικά ο ήχος που χωρίζει τις μπάντες, μα ο τρόπος ενατένισης της πραγματικότητας. Τα προαναφερθέντα γκρουπ πέρναγαν/περνούν τις ηχητικές τους εμμονές μέσα από ένα δικό τους φίλτρο. Αλλά τα Παιδιά Της Παλαιότητας (απόλυτα έξυπνο το όνομα, παρεμπιμπτόντως) διαθέτουν μια ολοκληρωμένη αισθητική στο πώς φιλοτεχνούν τον δίσκο τους, με την οποία ρίχνουν συνάμα και μια ανοιχτή ζαριά έμπροσθεν του κοινού. Ναι, μπορεί ενίοτε ο Π.Ε. Δημητριάδης να μας μπερδεύει –βλέπε λ.χ. το βιντεοκλίπ για το "Θέμα: Αποχαιρετιστήριο"· δεν γίνεται ωστόσο να μην δεις τα τραγούδια του ως απότοκο ενός δημιουργού ο οποίος πρόλαβε τον απόηχο της Μεταπολίτευσης, τα ευδαιμονικά (ασχέτως του κάλπικου χαρακτήρα τους) χρόνια της δεκαετίας του 1980, την ελληνική σεξουαλική επανάσταση και τον κλασικό νεοελληνικό διαλογισμό πάνω στη θρησκεία και το πώς αυτή εγκολπώνεται τελικά μέσα στην κοινωνία. Διόλου τυχαίο λοιπόν και το εξώφυλλο του άλμπουμ.
Στο μουσικό πεδίο, γίνεται βέβαια σαφής μια αχρωματοψία. Τα Παιδιά Της Παλαιότητας παίζουν πάνω στη φωνή του Δημητριάδη, όλος ο δίσκος βασικά δομείται πάνω στα φωνητικά του, είτε για τη μίξη μιλάμε, είτε γενικότερα για την παραγωγή. Κι εδώ δημιουργείται ένα ζήτημα. Γιατί, από τη μία, ο Κερκυραίος frontman αξίζει συγχαρητήρια: θέτει ένα βασικό ζήτημα, που κάθε άντρας αντιμετώπισε εκεί στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας της ζωής του, ανεξαρτήτως ταξικών, οικονομικών ή πολιτισμικών καταβολών· ότι δηλαδή παίζει να είναι ο Σωτήρ, ο Ιησούς, ο απόλυτα σωστός (θίγεται επακριβώς στο "Ήμουν Ο Χριστός (Στα Όνειρά Μου)". Από την άλλη, τα 12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες είναι ολοφάνερα δουλειά μιας μπάντας η οποία, όσο κι αν το προσπαθεί, καταλήγει να έπεται των φωνητικών λογικών του Δημητριάδη ή και των στίχων του, στην περίπτωση λ.χ. της πεπερασμένης ποπ λογικής που ακούμε στο "Δράμα Ενός". Τα πιάνα πάντως της κυκλοφορίας είναι υπεύθυνα για τις πιο σοφές εκλογές σε επίπεδο ενορχήστρωσης, σε αντίθεση με τα πιατίνια, τα οποία –στα ξεσπάσματα ειδικά– καταλαμβάνουν μεγαλύτερο χώρο στον θόλο του ήχου κι από εκείνον που υποψιάζεσαι πως είχαν στο μυαλό τους ακόμα και τα ίδια τα Παιδιά Της Παλαιότητας.
Προσέξτε ωστόσο τις ρεύσεις υλικού και τα patchwork ηχογραφήσεων από ραδιόφωνο και τηλεόραση που κάνουν την εμφάνισή τους ως σημαίνοντα στοιχεία των συνθέσεων, μακριά από την κλασική –και βαρετή– λογική μιας εισαγωγής. Είναι όμως και οι ίδιες οι παρελαύνουσες μελωδίες που εγγράφονται στο θετικό πηλίκο του δίσκου. Στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, ακούγεται ωραία η συγκεκριμένη καταγραφή του περιβάλλοντα/περιρρέοντα χώρου της μπάντας: είναι σαν η μουσική να συνοδεύει ένα ημερολόγιο καταστρώματος, στα πλαίσια του οποίου αναδύονται στοιχεία από τη δισκογραφία του Γιώργου Χατζηνάσιου ανάμεσα σε κιθάρες ανασυρμένες από τα αγγλοσαξονικά 1990s, χτίζοντας ένα αμάλγαμα πολύ πιστευτό.
Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ οπαδός των Κόρε.Ύδρο. και της φρενίτιδας που τους συνόδευσε, την οποία εξηγώ πάντως στη βάση της απροκάλυπτης στιχουργικής τους απλότητας (μα όχι απλοϊκότητας), που αποδέσμευσε τους Έλληνες ιντάδες, ωθώντας τους να επιστρέψουν χωρίς ενοχές στη μήτρα των εγχώριων αναμνήσεών τους. Όμως δεν είναι μόνο οι Κόρε.Ύδρο. σημαντική μπάντα, θα επαναλάβω, αλλά και τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Η γνώριμη από τους πρώτους ρεαλιστική παραισθητικότητα απεικονίζει –σχεδόν ως φωτογραφική μηχανή– μικρά ενσταντανέ τα οποία εμπεριέχουν τόσο το χαμόγελο, όσο και την αδυσώπητη πάροδο του χρόνου πάνω από τα γεγονότα. Και γι' αυτό ακριβώς είναι γνώμη μου πως τα καταφέρνουν καλά εδώ, παραδίδοντας έναν δίσκο που η τόλμη του αρκεί για να τον κατατάξει στους σημαντικούς της τρέχουσας χρονιάς.
Υ.Γ. > Μην κάνετε το λάθος να ακούσετε τα 12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες μέσω κατεβασμένων ηλεκτρονικών αρχείων. Χάνουν απίστευτα, εξ αιτίας του στοχευμένου για βινυλιακή έκδοση mastering.
{youtube}bu5RAtmqL6s{/youtube}
