Αυτό το τρίο έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από όσο διαφαίνεται από τον βαθμό της κριτικής. Διότι, ενώ στο εναρκτήριο λάκτισμα του δίσκου ("Transmissions") λες «όχι Θεέ μου κι άλλοι όψιμοι γκαραζιέρηδες, που θα αναμασήσουν τα ίδια και τα ίδια», στη συνέχεια αλλάζεις αναγκαστικά γωνία αντιμετώπισης.
Σου έχουν άλλωστε μπει αμφιβολίες ήδη από το εξώφυλλο και από τον τίτλο. Γιατί και pop art πινελιές βλέπεις στο εικαστικό (δυστυχώς δεν περνούν και στον υπόλοιπο σχεδιασμό της έκδοσης, ο οποίος πατάει πάνω σε ασφαλείς δρόμους), αλλά και μια καλοδεχούμενη παραισθητικότητα στο καμένο χρώμα της φωτό. Και ο τίτλος, από την άλλη (Ελλενίτ διαβάζω εγώ προσωπικά), διαθέτει μια σαρκαστική ματιά που επιβεβαιώνεται άμα δείτε και το ωραίο –όσο και απλό– βιντεοκλίπ του "Texas Blonde", με τις ηλιόφαντες και άπλετα λουσμένες στο φως μα και γεμάτες πικρό χαμόγελο εικόνες από την ελληνική (και όχι την τεξανή) πραγματικότητα οι οποίες το διατρέχουν. Χώρια που μάλλον μιλάμε για την καλύτερη σύνθεση των Microondas, τουλάχιστον στα υπό συζήτηση πλαίσια.
Τι σε ενοχλεί λοιπόν ρε Τζιρίτα; Αυτό που δεν ξέρω αν με ενοχλεί ή με κάνει να χαμογελώ με κατανόηση είναι η φωνή του BetaMin, ο οποίος άδει σαν τον Joey Ramone όταν εκείνος άλλαξε τον τρόπο ερμηνείας του κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 (στο TooToughToDie, για την ακρίβεια) και τραγουδούσε πιο ένρινα από ότι στην αρχή στα ζορίσματα της φωνής. Με ενοχλούν τότε οι διάσπαρτες «βελβετικές» αναφορές, βλέπε "Ignition"; Όχι, φυσικά! Οι Velvet Underground παραμένουν από τις καλύτερες τροφές που μπορεί να λάβει ένας μουσικός εν τη αναπτύξει του ως συνθέτης… ΕεεεΠ! Να τη η λέξη... Σύνθεση. Και από τι αποτελείται η σύνθεση; Από ιδέες, σωστά;
Oι Microondas, λοιπόν, καταθέτουν μεν ιδέες στο Hellenit, δεν είναι όμως τελικώς οι δικές τους ιδέες. Έχουν καλές επιρροές (μέχρι και swamp rock ακούς) εντούτοις δεν πάνε πιο πέρα από τη σωστή τους αφομοίωση· σώζονται επειδή έχουν κέφι και διάθεση, αλλά μέχρι εκεί: το ότι μπλέκουν τις επιρροές δεν μεταφράζεται σε προσωπικό ύφος, δηλώνει απλά μια καλοδουλεμένη μίξη. Κι αν παραμείνουν εκεί και δεν αναπτύξουν τη δική τους προσωπικότητα, τότε την επόμενη φορά θα ενταχθούν στην κατηγορία που ενυπάρχει (σε εισαγωγικά) στη δεύτερη πρόταση αυτού του κειμένου.
Για κάποιον ενστικτώδη λόγο, πάντως, τους εμπιστεύομαι. Και γουστάρω ακόμα κι αυτήν την Joey προσέγγιση στη φωνή. Το αν θα περάσουν τώρα τον Ρουβίκωνα, είναι δικό τους θέμα. Κι αυτό όχι για να ικανοποιηθώ εγώ ως ακροατής, αλλά για να καταθέσουν εκείνοι μια πιο πλήρη καλλιτεχνική πρόταση. Και επιμένω, διότι πιστεύω ότι οι Microondas έχουν κάτι: κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Καιρός λοιπόν να βρεθεί η σωστή συνταγή...
{youtube}rxc7CesvLlI{/youtube}
