Με την Κλωστή –το τέταρτο άλμπουμ της πορείας τους– οι 2L8 μοιάζουν να απαντούν σε ένα ερώτημα τύπου «ποια η στάση του καλλιτέχνη σε καιρούς κρίσης». Να πάρει θέση και να αναμειχτεί (με τον τρόπο που μπορεί) σε μια επιτακτική συζήτηση ή να σφυρίξει αδιάφορα, τραγουδώντας περί ορέων και ανθέων; «Τώρα πια δεν γράφονται τραγούδια με τις λέξεις μας» λένε οι 2L8 και αποφασίζουν να τα γράψουν οι ίδιοι, διαλέγοντας φυσικά την πρώτη επιλογή.
Προσπαθούν λοιπόν να σκιαγραφήσουν τους όρους ή τα όρια της σημερινής δυστοπίας. Τραγουδώντας μάλιστα στην ελληνική, σε αντίθεση με τις μέχρι τώρα αγγλόφωνες καταθέσεις τους. Γεγονός το οποίο δίνει από μόνο του στον λόγο τους μια επιπλέον αμεσότητα, αφού τα νοήματα μεταδίδονται δίχως τη μεσολάβηση μετάφρασης. Κοινώς, ακούς και ξέρεις πως οι αναφορές βρίσκονται τριγύρω σου, ακόμα και εντός σου.
Πιάνονται λοιπόν οι 2L8 απ’ αυτό το λησμονημένο εμείς· από την απέραντη μαζική σιωπή ή τον αυτοεγκλεισμό του ατόμου εντός των ορίων του εαυτού του. Κάπου εκεί βασίζεται η δυστοπία που περιγράφουν: είναι κοινωνική και ταυτόχρονα ατομική, με τα βέλη του τι είναι αποτέλεσμα τίνος να πηγαίνουν και να έρχονται κατά το δοκούν. Γίνεται πάντως σαφές απέναντι σε τι στέκεται η Κλωστή, όπως και το τι είδους σημεία προσπαθεί να ενώσει. Σαφές επίσης το ότι επιχειρεί να αναδείξει ρωγμές στο σώμα της κυρίαρχης αφήγησης, οι οποίες με τη σειρά τους θα οδηγήσουν στη δημιουργία στέρεων αντιλόγων. Όσο μπορεί ένας δίσκος μουσικής, η Κλωστή φιλοδοξεί να φτιάξει τέτοιους αντιλόγους· να στηλιτεύσει κακώς κείμενα και να καταδείξει (έστω και αόριστους) τρόπους και τόπους διαφυγής.
Δεν είναι σπάνιο σε αντίστοιχες περιπτώσεις –όταν η μουσική φτιάχνεται για να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο μήνυμα ή μια συγκεκριμένη αφήγηση– να παραμελείται κάπως η αισθητική της πλευρά. Η ορμή δηλαδή του μηνύματος και η ένταση της αφήγησης να αποδεικνύονται στοιχεία τόσο δυνατά, ώστε τελικά να επικαλύπτουν την ανάγκη της εκλέπτυνσης των (μουσικών) τρόπων. Και, ως έναν βαθμό, είναι και λογικό· σημασία εδώ φαίνεται να έχει περισσότερο το τι θα πεις, όχι τόσο το πώς θα το πεις. Κι αν πέφτουν στην εν λόγω παγίδα οι 2L8, είναι μόνο σ’ αυτό το μέτρο του «λογικού». Δικαιολογούνται δηλαδή οι υπερβολές στη δραματοποίηση κάποιων ιδεών ή μια γενική αίσθηση ότι η μουσική επιτέλεση (μολονότι ομολογουμένως προσεγμένη) μένει πάντοτε σ’ ένα δεύτερο επίπεδο προσοχής, απασχολημένη με τις προτεραιότητες τις οποίες επιβάλλει η μεταφορά ενός τέτοιου μηνύματος. Εντείνει μεν τη σημασία των λεγομένων, αλλά την ίδια στιγμή κάπως σαν να δυσκολεύεται να αποκτήσει τη δική της αυθυπαρξία.
Βεβαίως, οι 2L8 ακολουθούν κι εδώ τον δρόμο ο οποίος ξεκινά μ’ εκείνο το ArmedAngels, FrustratedYouth, TheArtOfSelfDeceitAndMusicIndustry (το οποίο κυκλοφόρησαν με την Poeta Negra πίσω στο 2005) και συνεχίζεται με τις όποιες λοξοδρομήσεις επέφεραν τα δύο ενδιάμεσα άλμπουμ. Έχουν δηλαδή κατεκτημένα εκφραστικά εργαλεία κι έναν στέρεο μουσικό λόγο, τον οποίον συνεχίζουν να αναπτύσσουν σε εύρος ή σε βάθος.
Είναι επίσης ενδιαφέρουσα η συλλογιστική την οποία ακολουθούν. Κατά πρώτον, στον τρόπο που στήνουν τον δίσκο, τοποθετώντας σε καίρια σημεία του τις «Οδηγίες» (οδηγίες αυτοσυγκέντρωσης, αφέλειας, επιβίωσης κ.ά.)· σύντομες δηλαδή φράσεις, υπαγορευμένες από τη σταθερή φωνή της Θεανώς Γιαννέζη, που διαρρηγνύουν την κανονικότητα της ροής, συμβάλλοντας κι εκείνες με τον τρόπο τους στη γενική αφήγηση. Ενδιαφέρον επίσης και το τραγούδι “Οδύνη/Ηδονή”, για το οποίο απευθύνθηκαν στο κοινό τους, ζητώντας να στείλουν ηχογραφημένες σύντομες φράσεις –έπειτα τις σύρραψαν, φτιάχνοντας έναν ιδιότυπο (και σχεδόν παραληρηματικής λογικής) μονόλογο· υφαίνοντας συνάμα, κάτω από αυτόν, ένα πλέγμα θορύβου, γεμάτο από τα ισοκρατήματα των εγχόρδων και τα αγχώδη φυσήματα των πνευστών που πασχίζουν να βγουν στην επιφάνεια. Κάπως έτσι φτιάχνεται το καλύτερο σημείο του δίσκου: όλο αυτό το υπόγειο συνονθύλευμα θορύβου, ο τρόπος με τον οποίον επιτυγχάνεται η έξοδος από τη δίνη του μονολόγου (μία-δύο δυνατές φράσεις του Κώστα Βοζίκη κι ένα συγκοπτόμενο ριφ στη κιθάρα), το πώς η ένταση μεταφέρεται στο επόμενο κομμάτι (“Κόλαση”) και το πώς εκεί λύνεται με το πρώτο ξέσπασμα.
Ίσως αν σπάσουμε την Κλωστή στα εξ ων συνετέθη, δεν θα ανακαλύψουμε κάποιο φοβερό καλλιτεχνικό ή στοχαστικό επίτευγμα. Οι 2L8 δεν φαίνεται όμως να διεκδικούν κανένα αλάθητο. Με τις όποιες υπερβολές ή αβλεψίες, η συνύφανση λεκτικού και μουσικού κάνει το νέο τους άλμπουμ να στέκεται ψυχωμένα απέναντι σε όσα στηλιτεύει. Και δεν αρκείται να βρει αποδιοπομπαίους τράγους για να μεταθέσει την ευθύνη αλλού. Παίζει με τα φλεγόμενα όρια του μηδενισμού, μόνο και μόνο για να βρει την απαραίτητη ειλικρίνεια, να πει τα πράγματα όπως τα βλέπει, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλεμένες άκρες. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει την Κλωστή όχι έναν καλό δίσκο (η «τυπική» αξιολόγηση ίσως να έχει δευτερεύουσα σημασία), αλλά μια χρήσιμη τοποθέτηση στη συζήτηση για την οποία μιλούσαμε στην εισαγωγή.
{youtube}taVpo9eNyTg{/youtube}
