Κανένας καλλιτέχνης, όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός για το έργο του, δεν αξίζει τη λοιδορία. Αλλά οι Συνθετικοί, έπειτα από την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους το 1990, συνάντησαν τόσο εχθρική ατμόσφαιρα (ισχνή προσέλευση στις εμφανίσεις τους, γιουχαΐσματα, αδιαφορία του τύπου), ώστε αναγκάστηκαν σε διάλυση 3 χρόνια μετά. Η επιστροφή τους στην ενεργό δράση (2010) οφείλεται στους ακούραστους σκαπανείς του διαδικτύου, που ανακάλυψαν τα τραγούδια τους και δημιούργησαν –για πρώτη φορά– ένα έντονο ενδιαφέρον γύρω από τη μουσική τους.
Διδάσκει/επιβεβαιώνει, ομολογουμένως, πολλά η ιστορία των Συνθετικών. Πρώτα απ’ όλα ότι κάθε καλλιτεχνικό έργο, οσοδήποτε αδέξιο (για να το θέσω κομψά), βρίσκει κάποια στιγμή το κοινό του. Δεύτερον, η ιδιαιτερότητα μπορεί για ορισμένους να αποτελέσει αυταξία. Τρίτον, ό,τι και να λένε οι κριτικοί και τα «αντικειμενικά» κριτήριά τους, ο κάθε ακροατής επιλέγει με βάση τα δικά του αυτιά τελικά. Τέταρτον, την κακή μουσική πολλοί δημοσιογράφοι εμίσησαν, μια καλή όμως cult ιστορία/ανακάλυψη, ουδείς.
Όπως και να ’χει, οι Αποστόλης & Διονύσης Αυγερινός βρίσκονται ξανά εδώ και με τις Ανθρώπινες Ιστορίες φτάνουν αισίως στο τρίτο τους άλμπουμ (προηγήθηκε το Προσωπεία-Εφιάλτες το 2010). Και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αφεθούν απλά στο αναπάντεχο κύμα δημοφιλίας που τους ανάστησε, πηγαίνοντας με τον αυτόματο πιλότο. Είναι εμφανής, δηλαδή, στον νέο αυτόν δίσκο (αλλά και στον προηγούμενο) η προσπάθειά τους να πάνε κάπου: να σχηματοποιήσουν τα όσα μέσα διαθέτουν σε κάτι πιο ολοκληρωμένο και άρτιο. Και το καταφέρνουν.
Στέκομαι κυρίως στις μελωδίες, οι οποίες κάνουν για πρώτη φορά τόσο αισθητή την παρουσία τους σε δίσκο του διδύμου. Μάλιστα, θα έλεγα ότι εδώ οι Συνθετικοί ουσιαστικά ενδιαφέρονται περισσότερο για μια ποπ (με την ευρεία έννοια) μελωδικότητα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Προσπαθήστε λ.χ. να φανταστείτε το “Ποτέ Πια Σκιά” τραγουδισμένο από τον Πασχάλη και πείτε μου αν δεν ακούτε ένα εν δυνάμει ραδιοφωνικό χιτ. Οι μελωδικές γραμμές των “Ένας Κόσμος” και “Τα Περίεργα”, από την άλλη, έχουν κάτι από το τραγούδι της Μεταπολίτευσης, κάτι από την αύρα του Θεοδωράκη ή του Θάνου Μικρούτσικου. Καταλαβαίνοντας τη δυναμική τους, οι Συνθετικοί έχουν αφήσει για πρώτη φορά στην άκρη το σύνηθες ηλεκτρονικό τους κόλπο για χάρη μιας λιτής, πιανιστικής προσέγγισης.
Ως επί το πλείστον, ωστόσο, σε ηχητικό και στιχουργικό επίπεδο το γκρουπ παραμένει πιστό στα πυρηνικά στοιχεία του ύφους του. Τουτέστιν, στις αφηγήσεις ιστοριών αστικής αποξένωσης και άγχους από τη μια, στα ηλεκτρονικά όργανα και στις κιθάρες από την άλλη –τα τελευταία πιστά στην απελπιστικά πασέ πλέον και ενίοτε άτεχνη εφαρμογή τους (η οποία, όμως, είναι κι αυτή που τους κατέστησε αγαπητούς τελικά). Για να είμαι πάντως δίκαιος, τα δύο αδέρφια έχουν κάνει βήματα προόδου και στον τομέα της παραγωγής, καταφέρνοντας να εφαρμόσουν πιο σωστά τα διάφορα εφέ, κάνοντας ακόμα κι εκείνο το ενοχλητικότατο echo τους να ακούγεται πιο αποτελεσματικό.
Συνοψίζοντας, οι Ανθρώπινες Ιστορίες είναι με διαφορά το καλύτερο άλμπουμ των Συνθετικών, παρότι για ακόμα μία φορά διαψεύδονται παταγωδώς όσα υπερβολικά έχουν γραφτεί γι’ αυτούς: φυσικά και δεν ήταν πρωτοπόρο το γκρουπ πίσω στα 1990 και δεν είναι βέβαια ούτε και σήμερα. Υπήρξε πράγματι «ιδιαίτερο», αλλά όχι με καλλιτεχνικά αξιόλογο τρόπο. Ευτυχώς, οι ίδιοι φαίνεται να διαθέτουν αντίληψη της πραγματικότητας και φροντίζουν βήμα-βήμα να απομακρυνθούν από ό,τι τους έκανε cult ήρωες, αφενός ανοίγοντας τη μουσική τους προς κομμάτια του ελληνικού τραγουδιού που δεν περιμέναμε από εκείνους, αφετέρου γενόμενοι περισσότερο αρτίστες. Προχωρούν αργά και σταθερά, έστω κοιτάζοντας μόνο προς τα πίσω.
{youtube}E6asn48NErM{/youtube}
