Όποιος έχει έρθει σε επαφή με τη μουσική των Callas, δεν πρόκειται να εκπλαγεί με όσα καταθέτουν στο νέο τους άλμπουμ. Το ύφος της μπάντας ήταν άλλωστε ήδη σχηματισμένο πριν ακόμα και από το Objekt, την προ διετίας κυκλοφορία τους, η οποία βρήκε διέξοδο και προς το εξωτερικό. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει κάτι που ανατρέπει τις ισορροπίες, σε επικοινωνιακό κυρίως επίπεδο· και δεν είναι άλλο από την παρουσία του «πολύ» Jim Sclavunos στην παραγωγή του AmIVertical?.
Βέβαια, χρησιμοποιώντας τον όρο «επικοινωνιακός», μη σκεφτείτε ότι αναφέρομαι μόνο στο κους-κους και στις συζητήσεις που είναι επόμενο να προκαλέσει το άκουσμα του ονόματός του. Σαφώς, ο Sclavunos έχει παίξει κι έναν ρόλο στο να κάνει τα τραγούδια των Callas πιο θελκτικά –πιο εύκολα να επικοινωνηθούν δηλαδή. Αν ακούσετε προσεκτικά τα κομμάτια στα οποία παίζει τύμπανα ή κάτσετε να «ακτινογραφήσετε» τα στρώματα παραμόρφωσης και θορύβων που επικαλύπτονται σε διάφορα σημεία της ηχογράφησης, θα καταλάβετε ότι ο πάλιουρας μουσικός έχει συμβάλλει ουσιαστικά στο σουλούπωμα της δουλειάς.
Αλλά φτάνουν τα παραπάνω ώστε να μιλήσουμε για μια αξιόλογη κυκλοφορία; Η δική μου απάντηση είναι όχι. Γιατί τα τραγούδια των Callas συνεχίζουν να σηκώνουν με καμάρι την παντιέρα της απλοϊκότητας, ακολουθώντας πιστά μια πατέντα που, εξ αρχής, δεν είχε πολλά περιθώρια να τους πάει μακριά. Έτσι κι εδώ, ενώ βρίσκεις κάποιες συμπαθητικές στιγμές –όπως π.χ. το “Lustlands” ή το ομώνυμο του άλμπουμ– δεν μπορείς εύκολα να σταθείς για πολύ. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι απουσιάζουν οι εκπλήξεις, μα και στην ιδιαίτερα χαμηλή στάθμη ενδιαφέροντος στις περισσότερες συνθέσεις.
Θα ήταν ασφαλώς άτοπο (και άδικο) να περιμένει κανείς από τους Callas να γίνουν ξαφνικά συνθέτες ολκής, με βάση το παρελθόν τους. Άλλωστε οι άνθρωποι πανκ ροκ θέλουν να παίξουν, απλά τραγούδια με επιρροές από Sonic Youth θέλουν να γράψουν, με βάση αυτά λοιπόν κρίνονται. Όταν όμως μένουν στα προφανή –χωρίς να επιχειρούν να ανακατέψουν τις φόρμουλες και να παρουσιάσουν κάτι πιο συμπαγές– όταν αποτυγχάνουν τέλος πάντων να εμφυσήσουν λίγο τσαγανό στα τραγούδια τους, είναι επόμενο να μένουμε με την όρεξη.
Προσωπικά, μπορώ να δω με συμπάθεια τα σπαστά αγγλικά, τις (ενίοτε) αδέξιες εκτελεστικές επιδόσεις και τους κουλούς στίχους, αλλά μόνο υπό ένα καλτ πρίσμα. Με απωθεί ωστόσο η πόζα, η αίσθηση ότι εκπέμπεται κάτι πολύ καλά στημένο. Τους προδίδει νομίζω τους Callas η ασυνήθιστη για το είδος που υπηρετούν χλιαρότητα, η οποία κάνει την ισορροπία που (σύμφωνα με το δελτίο τύπου) επιχειρούν «ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, την αθωότητα και την αμαρτία, τη χαρά και τη λαγνεία» να ακούγεται μεσοβέζικη και άχρωμη. Αφήνοντάς με να αναρωτιέμαι μήπως τελικά μάς δουλεύουν κανονικά...
{youtube}Mrev2r8q-9Q{/youtube}
